Kerstverhaal

Vrienden hadden ons verteld, dat er niet ver van onze woonplaats Fontenoy le Château een dorp was, waar je bij een banketbakker de heerlijkste taarten en gebak kon kopen. Hoewel het helemaal niet ver rijden was, waren we er vreemd genoeg nog nooit eerder geweest.

Omdat het bijna Kerstmis was, besloten we daar maar eens een kijkje te gaan nemen, en ik moet zeggen, het overtrof onze stoutste verwachtingen. In de hoofdstraat van het dorp bleken er niet één, maar wel vijf banketbakkers dicht bij elkaar te zitten.

Allemaal waren ze uitbundig versierd met dennentakken en knipperende kerstverlichting, en in de straat reed een slee met een rendier ervoor en een heuse Kerstman er in.

Het was moeilijk een keuze te maken uit de overweldigende hoeveelheid taarten en gebak.

Omdat we nogal wat gasten verwachtten besloten we een grote taart te kopen.

Gelukkig kregen we hem mee in een stevige plastic zak, zodat we hem makkelijker konden vervoeren.

Buiten gekomen herinnerde ik me weer hoe ik als kind een emmer water rondslingerde zonder dat er een druppel water uit kwam. Later deed ik dat ook nog wel eens met andere voorwerpen. Vooral als iemand me een tas gaf met de mededeling: “Voorzichtig hoor, het is breekbaar”, dan kon ik me nauwelijks bedwingen om te kijken of de wet van de middelpuntvliedende kracht nog steeds van toepassing was. Nu ik hier voor de deur van de bakkerszaak stond werd ik ineens weer overvallen door de neiging om de plastic tas met taart en al in de rondte te slingeren. Ik schatte in, dat de handvatten sterk genoeg waren.

Deze keer kon ik geen weerstand aan de opwelling bieden. Alles leek goed te gaan, maar plotseling braken de handvatten af en de tas vloog met taart en al door de lucht.

Het vreemde is, dat het in zo'n geval lijkt of je alles in slow motion ziet gebeuren. Ik heb dat wel eerder gehad, toen ik een steentje op de vooruit van mijn auto af zag komen, dat daar een grote ster in maakte.

In dit geval zag ik de zak door de lucht vliegen, de doos uit de zak komen, die op zijn beurt open ging, waarna de taart met een klap op de voorruit van een geparkeerde auto terecht kwam. Eerst was de voorruit zowat helemaal met slagroom, vruchtjes en andere versierselen bedekt, maar naarmate de taart naar beneden zakte werden de verbijsterde gezichten zichtbaar van een man en een vrouw, die net op het punt hadden gestaan om weg te rijden.

Het duurde even voor ik door had, dat ik dit allemaal gedroomd had.

Eerst was ik opgelucht, maar later vond ik het toch ook wel een beetje jammer, dat het niet echt gebeurd was, want het had zomaar een prachtig kerstverhaal kunnen zijn.

Aan de andere kant, zoveel verschil is er nou ook weer niet, tussen dromen en werkelijkheid. In ieder geval kan ik zeggen, dat ik het echt gedroomd heb.