Kennismaking met de processierups

Een x aantal jaren geleden werd ik verrast door een keten rupsen – niet wetend dat dat de, nu beruchte en spraak veroorzakende, processierupsen waren. Ik publiceerde toen onderstaand stukje. Vanwege de actualiteit en alle rimram daarover die nu Nederland  overspoelt, hieronder een herpublicatie.

 ==================================================================

Er trekt een rupsensnoer door de bostuin van een Franse kennis: een goed acht meter lang en levend koord van (het is even tellen) 418 rood gespikkelde en opvallend harige rupsen. Kop aan kont schuiven zij over droge dennennaalden, kale takken en langs planten en bomen - een levende ketting van zo’n drie centimeter korte schakels die per stuk krimpen en rekken en er nauwgezet voor zorgen lichaamscontact met de voorganger te houden.

Wat is dit? Een volksverhuizing? Een excursie? Een massale boswandeling? Een voedselzoektocht? Een looptraining? Een protestbetoging? Een zegetocht? Carnaval? Groepstherapie? Een gezellig dagje uit? Tja.....

De voorste vlinderlarf bepaalt kordaat de koers - naar wat? Ik leg een takje voor zijn donkerbruine kop en hij kruipt er onverstoorbaar overheen. De stoet volgt blindelings. Hier zie ik een echte rupsband in actie. En ook nog met een tamelijk hoge snelheid. Na goed twee uur en ruim tien meter verderop wordt halt gehouden. Het einde van de tocht? Een ravitaillement? Een rustpauze misschien?

De rupsen krioelen naast en over elkaar en komen in een cirkel ter grootte van een etensbord tot rust. Na enige tijd maken achttien rupsen zich los van de groep. Weglopers? Verkenners? Kwartiermakers?

Een halve meter van de groep vandaan scholen zij samen. Gemeen overleg? Waarover dan? Zijn zij verdwaald? Moet er van koers worden veranderd? Is er voedseltekort? Zoeken zij een plaats om gezamenlijke te verpoppen? Zijn er onder hen rebelse kopstukken ontdekt? Of zijn er natuurlijke vijanden gesignaleerd?

Een half uur later is de vergadering afgelopen. Een uur daarna gaan de rupsen weer op pad - in twee groepen. De kleinste, 53 rupsen groot, slaat rechtsaf. De grootste vervolgt de koers van eerder deze ochtend. Krimpend en rekkend raken de colonnes steeds verder uit elkaar. Geen enkele rups kijkt om. Vroeg in de middag is de kermis afgelopen. Waar ik ook zoek, tussen de paarde- en onder de boterbloemen, op de zuring en in de meidoorn - er is geen processierups meer te bekennen.

Hopelijk trekken zij deze zomer massaal in vlinderslag door de tuin.