Joop de Kat

Een kennis van mij verkreeg jaren terug een grote zwarte jonge kater. Op diezelfde dag was wijlen Joop den Uyl jarig en hij noemde de kater dan ook Joop. De kat en Den Uyl leken wel iets op elkaar, dezelfde felle blik als zij zich, zoals te doen gebruikelijk bij politici, om niets druk maakten.
Deze kat ging ook met hun mee op vakantie naar de wonderschone omgeving van de Dordogne. Onze korthaar, vergeleken met zijn voorganger, een lam tegenover katten, gaat ook altijd mee naar die streek. Hij doet wel erg stoer, maar een felle kat aanvallen doet hij niet zo gauw.
Zo kon het gebeuren dat wij bij Gerard (onze ken¬nis) op bezoek gingers in Grolejac en toen wij de oprijlaan opdraaiden zag ik Joop al in de zon nabij het terras liggen.
Nadat wij waren uitgestapt, vroeg ik Gerard of ik de hond los kon laten in verband met de aanwezigheid van Joop de kat en het feit dat onze hond toch wel een jachthond was.
lk zou de hond maar laten gaan, want, Aldus Gerard:” Joop gaat voor geen enkele hond aan de kant, hij verjaagt ze nog eerder. Laat maar komen!”
Dus het achterportier van de Diccovery open en Aros vloog als een speer richting Joop, die vanwege het tumult zijn ogen opsloeg en de hond met een noodgang op zich of zag komen. sp Joop was helemaal overdonderd en in plaats van de rug te krommen sprintte hij zo snel hij kon, en hij was snel, richting een tamme kastanje, vloog bij de stam omhoog en bleef op de hoogste talk zitten blazen. De hond joelend onder aan de stam achterlatend
Onze vriend Gerard was stom verbaasd, want Joop was, volgens hem dan, nog nimmer voor een hond gevlucht.
Enfin de kat zat hoog en droog en wij hadden verder een gezellige namiddag en avond met wat hapjes en drankjes.
Op het moment dat wij opstapten was het al schemerig en met de zaklamp zag Gerard dat Joop nog steeds boven in de boom zat. De volgende morgen meldde hij zich pas weer op de begane grond.
De keren dat wij nadien met de hond bij Gerard op bezoek gingen nam Joop, zodra hij onze auto hoorde en zag aankomen, het zekere voor het onzekere en vloog onmiddelijk de zolder in de garage op.

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20180325, Dieren, Korte Verhalen

Overleden Reactie van Theodora Besse op 25 Maart 2018 op 18.28: Bij mij was je met je hond niet meer welkom geweest. Typisch een verhaal van iemand die een hond heeft en geen kat. Trots dat de kat al naar boven vliegt als hij de auto hoort. Dom.

Ieder huisdier moet zich volkomen veilig kunnen voelen in z'n eigen huis. Honden kun je aanleren om niet op katten te jagen, ook jachthonden. En anders moet hij aan de lijn of thuis blijven.

Reactie van WeKa op 26 Maart 2018 op 9.28: Ik kap maar met het insturen van verhaaltjes op allerlei gebied.
Deze club staat onmiddellijk belerend klaar met al dan niet overhaaste of ongefundeerde kritiek. Gelukkig zijn er ook nog mensen die niet alles zielig vinden voor wat betreft omgang of beheren van dieren.

In dit geval was er overleg met de eigenaren geweest om de hond maar gewoon weer onaangelijnd mee te nemen.
Maar als je dat soort zaken in de kopij moet vermelden omdat er anders eventueel misschien nog een gevoelige snaar bij iemand wordt geraakt, is, wat mij betreft, de lol er enigszins af.

De kat koos gewoon de weg van de minste weerstand.Wat mij betreft einde discussie!

Reactie van Henny Uhl op 26 Maart 2018 op 9.54: Ook bij mij komt er geen hond op ons terrein of in ons huis, derhalve ben ik het helemaal eens met Theodora.

De katten moeten zich veilig voelen op eigen bodem.

En dan kan u zich wel in de kuif gepikt voelen als mensen daarop reageren, maar had u van tevoren niet kunnen bedenken dat zoiets zou kunnen gebeuren!!

En inderdaad, is het mogelijk om ALLE honden te leren niet achter een kat aan te gaan, ook op latere leeftijd.

Overleden Reactie van Theodora Besse op 26 Maart 2018 op 9.56: Dat vind ik bijzonder jammer, WeKa. Ik heb tot nu toe je verhaaltjes bijzonder op prijs gesteld. Ook nu vond ik het leuk verteld, maar ik had kritiek op één punt. Mag dat niet? Vreemd. Voor deelname aan een forum moet je een dikke huid kweken.

En ja, je had kunnen melden dat je in overleg met de eigenaar van poes de hond de volgende keer gewoon meenam. Niet dat ik dan de situatie voor poes anders zou hebben beoordeeld, maar ik zou het iets anders hebben geformuleerd.

Ik kom nu eenmaal op voor dieren en dat is mijn goed recht. Evenals het mijn goed recht is om af en toe kritisch te reageren op bijdragen in dit forum, die door mij desondanks zeer worden gewaardeerd. Ik hoop dan ook dat je gewoon doorgaat met je verhaaltjes, want ze toveren meestal een glimlach op mijn gezicht.

Overleden Reactie van Theodora Besse op 26 Maart 2018 op 10.18: John, ik werd Opoe B. genoemd. Ik vond het een Geuzennaam.

Reactie van Antoine op 26 Maart 2018 op 12.07: Hallo Dierenliefhebbers,
...wij hebben een hond en twee katten.
Iedere avond omstreeks half tien rennen de hond en de kater achter elkaar aan en omgekeerd. De poes slaat vanaf een sidebord table de situatie gade. Beide katten 'meugen' elkaar niet. Ze halen naar elkaar uit als ze te dicht bij elkaar in de buurt komen.
Komt er bezoek met een hond dan houden de katten zich schuil en onze hond - met 50 uur dressuur achter de rug en is dus gesocialiseerd - vermaakt zich met de andere hond. Maar met katten omgaan is haar niet geleerd.
De natuur moet je niet forceren.
Groetjes,
Antoine

Overleden Reactie van Theodora Besse op 26 Maart 2018 op 13.16: Leuk Antoine, ik zie het voor me. Mijn Pico joeg altijd op katten. Ik heb nog nooit een hond gehad bij wie het zo moeilijk was om dat af te leren. Er was al een kat in huis toen hij kwam en die liet hij met rust. Maar toen ik een keer een andere hond te logeren had probeerde hij die op te hitsen om samen achter de kat aan te gaan. Die voelde daar echter niets voor.

Toen mijn kat was overleden, kwam er na een tijdje geheel onvoorzien een verloren kitten in huis. Dat kleine beestje trok zich niets aan van het gegrom van de jaloerse Pico. Ze ging gewoon bij hem liggen. Groot was mijn verbazing toen ze op een gegeven moment zelfs samen aan het spelen waren! Dat is 2,5 jaar geleden en ze spelen nog steeds samen. Inmiddels laat hij ook andere katten met rust. De natuur moet je inderdaad niet forceren, maar een beetje hulp kan geen kwaad.