Je maakt wat mee als hotelier (2)

Bonjour. Vorige week heb ik hier verteld dat in oktober mijn boek "Je maakt wat mee als hotelier" uitkomt. Te bestellen op www.peterschoenmaker.nl .Een aantal uwer wilden eerst een voorproefje. Dus hier twee hoofdstukken:

Met de wagen

Op weg naar Parijs besluiten we spontaan om nu eens niet over Antwerpen te gaan maar in Belgisch Limburg een sterrenrestaurant op te zoeken. Beetje dom, had zelfs Prins Pils geweten, want zonder reservatie kom je daar niet in. Het goede nieuws was dat we wel konden overnachten. Maar de tijd dat we zonder eten naar bed zouden moeten gaan ligt al heel lang achter ons. Op de kamer aangekomen bellen we dus onze vriend John, die goed thuis is in die categorie warm eten. ‘Geeft niks” zegt hij “de nr. 2 daar is net een paar kilometer verderop in een oud klooster voor zichzelf begonnen en is zeker zo goed” . Ja, onze John weet dat soort dingen en heeft natuurlijk het telefoonnummer bij de hand.

Gelukkig is de kersverse concurrent nog niet zo bekend als zijn oude baas, dus er wacht ons om 8 uur een tafel voor twee (in dat vak een tweetje geheten, maar hoe noemen ze een tafel voor twaalf?).

Ik loop naar de man die ons ontvangen heeft, vertel hem van onze plannen en vraag hem beleefd om te zorgen dat wij om kwart voor acht worden opgehaald door een taxi. “Een taxi meneer? Maar gij zijd toch met den wágen?”

Dat is waar en ik ben best in staat om zelf op de heenreis te chaufferen, maar het gaat om de terugrit en ik wil de volgende morgen niet zonder auto zitten. Niet begrijpend kijkt hij me aan.

Dus ik probeer de zaak nog wat te verduidelijken. Wij gaan niet alleen éten bij zijn ex-collega, we gaan er ook wijn drínken. Het dringt tot hem door, zie ik nu. ‘Ah, bedoeld ge het zo?’

Inderdaad en daarom hebben we een taxi nodig. Ik wacht tot hij de telefoon pakt, maar daar is de niet-begrijpende blik weer terug: ‘maar ge zijd toch met den wágen?’.

Dit kan wel eens lang duren dus ik leg uit dat het zéér waarschijnlijk niet bij 2 glaasjes zal blijven, bovendien wil ik zo meteen 2 ‘stiff’ G&T’s bestellen, dat de kans dus groot is dat ik over de wettelijke limiet zal gaan en dat een taxi dus de ideale mogelijkheid voor ons is om én te drinken én veilig thuis te komen. Hij denkt na en kijk: daar is weer een allesbegrijpende blik. ‘Ah, bedoelt ge het zo?’

Bingo! Denk ik. Fout! Blijkt al gauw. ‘Maar meneer, het is toch geen Sylvester?’ Waarmee men in het buitenland (en daar hoort België bij) onze Oudejaarsavond bedoelt. Nu weet ik even niet wat zijn bedoeling is, dus zeg ‘Pardon?’. ‘Ge zijt bang dat ge moet blazen, meneer, maar daar hoeft ge niet bang voor te zijn, want ze controleren alleen op Sylvester!’.

Je kunt het geloven of niet, maar we kregen geen taxi. Ik moet bekennen dat ik het die avond ook niet bij 2 glaasjes heb kunnen laten. We kregen een 7 gangen menu met wijnarrangement en bij ons krijg je dan bij elke gang een half glaasje steeds wisselende wijn. Maar hier kregen we bij elke gang een half flesje, de een nog lekkerder dan de ander, om samen te delen. Het spijt me, maar ze gingen allemaal op. Later ben ik heel, heel voorzichtig over gelukkig lege wegen teruggereden naar onze kamer.

 Daar houdt het verhaal trouwens niet op. De bedoeling was om de volgende morgen na het ontbijt weer richting Parijs te gaan. In een warm croissantje bijtend bedenken we dat het eigenlijk zonde is om in dit beroemde restaurant te zitten zonder er echt te hebben gegeten, als je het er mee eens bent dat ontbijten in dit kader niet als eten kan worden gezien.

Nee heb je, ja kun je krijgen zei mijn vader altijd. Dus ik vraag de ober of er wellicht nog een tafel vrij is voor de lunch? Dit keer hebben we geluk, er is een annulering en daarom een tweetje vrij.

Om 1 uur schuiven wij aan en bestellen het 3-gangen lunchmenu. Mét wijn arrangement. Drie halve glaasjes moet toch kunnen. Het voorgerecht is heerlijk, de bijgeschonken wijn ook, maar wel een beetje groot glas. Het hoofdgerecht was geweldig, maar wat aan de kleine kant. Wat je van het tweede glas wijn niet kon zeggen. Toen moest het dessert volgen, maar dat was weer een soort voorgerecht. Met een flinke bel witte wijn.’Óber?’ ‘Ja meneer?’

‘Wij hebben het 3-gangen menu besteld, dus dit zou het dessert moeten zijn’

Is hij een broer was van de taxiweigeraar?. Het lijkt er op. ‘Het 3-gangen menu, meneer? Ge zei toch 10-gangen?’ Ik kijk om me heen, íederéén heeft zo te zien de 10 gangen gekozen. We capituleren. Na 10 gangen en dus 10 flinke glazen wijn vragen we of we nog een nachtje kunnen blijven en liggen om 5 uur ‘s middags uiterst voldaan onder de schone lakens.

Om pas 14 uur later wakker te worden en... de wagen te pakken.

De parenclub

Omdat ma-dame in het appartement wilde wonen dat ik voor mijn broer in de stallen had bedacht, stond het eigenlijke huis leeg en daar hadden we uiteindelijk maar een luxe hotel-de-charme van gemaakt. Stevig aan de prijs, maar met alle drankjes gratis.

Op een dag zoefden er twee zilveren Mercedessen het pad op. Met Duitse kentekens.

Ze hadden zich per email aangemeld als Herr Prof. Dr Wasssallmansagen und  Herr Prof. Dr. Auchsoetwas. Niet de eersten de beste dus. Keurige boekhouder-achtige types met gouden brilletjes. Beiden met echtgenote, althans daar ging ik van uit.

De eerste avond gingen ze uit eten. Voor mij het signaal om de turndown service te doen. Dat wil zeggen de bedden weer recht trekken, flesjes water en glazen op de nachtkastjes zetten en zonodig de badkamers schoonmaken en gebruikte handdoeken verversen. Klasse geeft verplichtingen.

De eerste kamer stond vol hartvormige waxinelichtjes. De professor was blijkbaar in een romantische bui. Zolang ze de boel niet afbranden was dat kein Problem.

Bij de andere kamer liep ik meteen door naar de badkamer. Het stel had nogal veel handdoeken gebruikt dus die gingen op een hoop en ik pakte nieuwe uit de kast. Waarbij ik even op adem moest komen, want naast de verse handdoeken en badjassen lagen zaken die ík er niet ingelegd had. Leren halsbanden met van die metalen prikkers, zwepen en rubber pakken met Madonna-achtige borstenhouders. Man van de wereld zijnde, maar toch wel een beetje van slag ging ik naar de slaapkamer. Shit! Op het bed lag een hele stapel dildo’s. En ongeopende batterijen. Geen gewone dildo’s, maar de voorbind versie voor dames. Met spuitinrichting. 

When in doubt, ask the management. Dus ik haastte me naar ma-dame voor instructies. Als de gasten er achter kwamen dat ik gezien had wat ik had gezien, hoe moest dat de volgende morgen aan het ontbijt gaan? Gewoon de handdoeken terug hangen, was de goede raad en de rest laten liggen. Maar ik wist niet meer waar de bruine handdoeken hadden gelegen en waar de witte. Dus nog even het laken onder de berg dildo’s rechtgetrokken, water klaar gezet en een doorwaakte nacht gehad.

‘Morgen! Gut geschlafen?’vroeg ik met knikkende knieën aan het ontbijt. ‘Sehr gut’ antwoorden ze stralend in koor. En dat was dat. En of ik die avond om 11 uur een taxi kon regelen naar een dorp vlakbij.

Om 11 uur? Naar dat gat? Maar de gast is koning, dus toen om 11 uur de taxi zich meldde ging ik ze waarschuwen. Alle vier waren ze gekleed in regenjas, maar zelfs de heren hadden zo te zien geen broek aan. Boven hun kraag zag ik de leren halsbanden met ijzeren prikkers.

Een kwartier later, toen ik dit alles telefonisch aan mijn dochter had verteld zei die ‘Ach pap, dat zijn swingers, op weg naar een parenclub’. Noem me naïef, maar ik heb het moeten Googlen. Het dorp in kwestie zal ik hier maar niet noemen.

Nog twijfels?

kijk dan op de reacties op mijn bericht "Je maakt wat mee als hotelier' van vorige week. Daar had ik er ook al 2 gezet, maar dat heeft niemand gezien