Janken en schransen

We waren ruim op tijd met de winterbanden dit jaar. Sterker nog, ze zaten er halverwege de vorige winter al op. Geen stress dus voor glibberpartijen in ons Alpendorp. Met een volgepakte auto en een zwaar beladen dakdoos kwamen we een paar dagen voor Kerstmis aan. Gladheid bleek niet echt aan de orde, want er lag amper sneeuw. Het was veel te warm. Het dunne laagje sneeuw dat nog wel op de weilanden lag, regende de volgende dag weg. Mist en miezer. Een veelbelovend begin van de feestdagen. 

Everzwijn stond er op het Kerstmenu dit jaar. Ook dat nog.

Echtgenoot had notabene kort geleden een wild zwijnmoeder met elf jongvolwassen kinderen over het veld zien hollen, dat was indrukwekkend geweest. Nu lag er een vers geschoten poot in de dakdoos. Niet van echtgenoot natuurlijk, daar is hij veel te lief voor, maar van een fervent jager uit het dorp via de werkster in ons bezit gekomen. We zaten er een beetje mee in ons maag. Ik had op internet een heerlijk recept gevonden met portsaus en tijm, maar dan moest de poot wel eerst in hapklare brokjes worden omgetoverd.

Geëmancipeerd als ik ben, vond ik dat typisch een mannenklus en echtgenoot beloofde dapper het hakgebeuren op zich te nemen. Zijn onbewuste weerzin was echter dusdanig groot dat hij het karwei steeds verder uitstelde en dat bleek een uitstekende tactiek. Geduld is niet mijn allersterkste eigenschap en zo’n zwijn moet wel minstens vier uur pruttelen. Opeens vond ik mijzelf staand aan de eettafel, met een hongerige poes op de schouders en een hakmes in de hand, fanatiek houwend in het grote donkerrode been.

Ik had me vrij snel over het zielige-doodgeschoten-zwijntjesgevoel heengezet. Het beest had tenslotte een veel beter leven gehad dan al die miljarden sterloze varkens zonder staarten in kleine hokjes die in hun eigen uitwerpselen staan. Biologischer dan dit kon eigelijk niet. Gelukkig was het slechts een poot en niet een compleet dier dat ik in mootjes moest hakken, anders had mijn levendige inbeeldingsvermogen mij waarschijnlijk meer parten gespeeld. 

Het gerecht was uiteindelijk buitengewoon lekker. Ook zoon at zonder een greintje medelijden en met veel smaak zijn wildzwijnstoof met port. Hoe anders was zijn ontzetting bij de fataal aangereden kat een paar dagen later.

Ik zat in het restaurant met mijn moeder voor onze gebruikelijke roddellunch toen zoon in alle staten binnenkwam. Hij was behoorlijk overstuur. Ze zijn inmiddels wel wat gewend in het dorp met ‘la famille Hollandaise,’ want we hebben daar heel wat afgejankt aan de tafels van de diverse café/restaurants. Het zijn tenslotte geen gemakkelijke dagen, die donkere. De ober liet tactvol onze borden met ‘côte d’agneau’ nog even in de keuken staan om dit zielroerende moment niet te verstoren. Mijn grote zoon zat bij mij op schoot.

Op de fiets naar huis had hij het beestje langs de weg zien liggen. Het leek eerst of het sliep, maar dichterbij gekomen zag zoon bloed op de neus van de kat en voelde het dier akelig koud aan. Vader had in eerste instantie wat onverschillig gereageerd, de ongevoelige zak, vandaar dat zoon nu bij mij in het restaurant huilend op schoot zat. Toen hij even later wat gekalmeerd was, weer terug naar huis fietste en mijn moeder en ik op onze niet meer zo heel warme lamskoteletjes konden aanvallen, had vader inmiddels de ernst van de situatie ingezien. Samen gingen ze opzoek naar de mensen die van de poes hadden gehouden.

Het was het eind van de middag, de decemberduisternis viel alweer veel te vroeg. Het huis waar de poes had gewoond was niet gevonden. Zoon tilde liefdevol de kat in een kartonnen doos en met z’n drietjes reden we naar de enige dierenart op het ‘plateau,’ twee dorpen verderop. De dame beloofde ons haar uiterste best te doen om de verdrietige huisgenoten van de poes te vinden. Zoon was tevreden, meer konden we niet doen. 

Huisdieren stoof je nou eenmaal niet in de Port.