Jan Rottefanger

December 2012 De jager

Jan Rottefanger was Nederlander maar wat hem zelf betrof in de eerste plaats een Drenth, een oost Drenth om precies te zijn. Hij woonde in een klein dorp vlak bij de Duitse grens. Het Saksische dialect dat hij sprak kan men tot ver over de grens in Duitsland verstaan.
Hij had over twee weken, vijfendertig jaar van zijn genetisch bepaalde levensduur verbruikt. Tenminste, als hij niet door interventie van buiten af of door eigen toedoen, eerder dan gepland uit het beeld verdween; zoals zijn ouders twintig jaar geleden.
Zijn vader bijvoorbeeld, was op een avond na het consumeren van een grote hoeveelheid bier in het café, als laatste stamgast naar huis gegaan. Zwalkend in de vermoedelijke richting van zijn boerderij. Zo nu en dan onsamenhangende gesprekken voerend met een boom.
Na enige tijd was hij de richting kwijt geraakt. Hij zag zich in een omgeving die hij kende maar niet herkende. Duizelig, met moeite overeind blijvend keek hij rond, in de verte zag hij licht; hij besloot in die richting verder te gaan.
Dwars door een weiland liep hij naar het licht dat steeds maar heen en weer bewoog. Hij struikelde over een molshoop en viel voorover met zijn gezicht in een koeienvlaai.
Zo heeft de buurman hem de volgend dag gevonden, levenloos.

De moeder van Jan gedroeg zich de tijd daarna vreemd, alsof het allemaal langs haar heen ging. Tijdens de begrafenis had ze tegen niemand gepraat, onverstaanbaar mompelend de condoleances aangenomen.
Vervolgens had ze zich teruggetrokken in haar slaapkamer.
Jan hoorde haar rommelen en met meubels schuiven. Op zijn vragen reageerde ze ontwijkend.
Op een dag was ze verdwenen. Jan was naar de markt geweest en na de traditionele middag in het café, bij thuiskomst niemand aangetroffen. Hij had alle buren gebeld, maar niemand had zijn moeder gezien.
Uiteindelijk was hij naar het politiebureau gegaan.
Na de gebruikelijke relativerende reacties van de dienstdoende diender en de verzekering van Jan dat hij alles en iedereen gecheckt had, werd hem beloofd dat ze de volgende morgen langs zouden komen.
Ze kwamen met twee man. Het hele huis werd bekeken, de stal en de gierput. De slaapkamer was netjes en het bed onbeslapen.
Ze openden de kasten en vroegen Jan of er iets miste, kleding of wat dan ook.
Jan had geen idee wat er zou moeten zijn, hij kwam nooit in die kamer. Zijn moeder droeg altijd de zelfde kleding en wat ze verder voor kleren had, daar had hij nooit op gelet.
Het bleef een mysterie, de politie kon er niets mee, er was geen enkel aanknopingspunt.

Anderhalve week later was de politie weer aan de deur gekomen. ‘Ze hebben uw moeder gevonden,’ was de plompverloren mededeling.
‘In Spanje bij Benidorm, in een appartement, helaas niet meer in leven.’
Jan was volledig ontregeld. ‘Dat kan niet, hoe zou ze daar gekomen kunnen zijn, die paar kilometer naar Emmen of de veertig kilometer naar Assen vond ze al een wereldreis, ze spreekt geen woord over de grens, zelfs Nederlands heeft ze moeite mee, het kopen van een buskaartje geeft al problemen en dan zou ze zo’n reis naar Spanje gemaakt hebben? Onmogelijk!’
‘Nou ja, het identiteitsbewijs dat bij haar gevonden is klopt met de gegevens van uw moeder.
Ze wordt vanuit Spanje overgebracht naar Emmen u moet haar daar identificeren.’
‘Waaraan is ze overleden, een hartaanval?’ vroeg Jan nog steeds ongelovig.
‘Het forensisch onderzoek heeft uitgewezen dat ze is overleden aan een overdosis partydrugs in combinatie met alcohol.’
Jan gaf het op, het kon niet waar zijn. Het was net zo ongeloofwaardig als de mogelijke landing van een ufo in zijn voortuin. Het zou wel blijken bij de identificatie dat het een misverstand was.
‘En nog iets,’ vervolgde inspecteur, ‘mist u geen geld?’
‘Ja, altijd, hoezo?’
Jan begon het als een klucht te zien en reageerde oubollig.
De inspecteur ging onverstoorbaar verder.
‘Er is nogal wat geld in de koffer van uw moeder gevonden, dat sluit in ieder geval roof uit, mist u geen spullen in de keuken?’
‘Er mist helemaal niks in de keuken, zeker geen dingen die veel geld op kunnen leveren, en het zilveren bestek is ook nog aanwezig.’

‘Nou ja, u wordt nog gebeld wanneer u precies in Emmen moet zijn voor de identificatie en het in ontvangst nemen van de eigendommen van uw moeder.’
Wordt vervolgd