Jan Rottefanger 9

De volgende morgen, tijdens het ontbijt smeedde Faneta het hete ijzer.
‘Het is nu een mooie gelegenheid om je te schilderen.’
‘Nu? Kan dat vanmiddag niet?
‘Vanmiddag moet ik naar huis om aan mijn administratieve en huishoudelijke verplichtingen te voldoen en mijn vader te melden dat hij vanavond weer voor zichzelf mag zorgen.’
‘Oké, maar zo? Zoals ik er nu bijzit? Ik zie er niet uit, ongeschoren, mijn haar in oorlog…’
‘Dat is juist perfect, geen glamour maar gewoon zoals je bent.’
‘Nou ja, jij bent de artiest, hoe wil je dat ik poseer, met die ochtendjas aan?’
‘Nee, je moet staan, ik schilder een keer je achterkant en een keer je voorkant en zonder ochtendjas.’
Jan begon enig idee te krijgen van de slachtofferrol die hij eerder vermoedde.
‘Kom mee naar de kamer.’
Jan volgde gedwee. Faneta stelde de schildersezel in en plaatste het dubbelzijdige doek erop.
‘Even kijken…ga hier eens staan.’
Ze ging achter haar ezel staan en beoordeelde de scene.
‘Oké, dat is de goede plek, ochtendjas uit en met je rug naar me toe gaan staan, armen over elkaar.
Jan volgde de bevelen gehoorzaam op. Met houtskool schetste Faneta de vormen en de contouren van de schaduwpartijen. Door een niet helemaal neutrale waarneming vertaalde ze hier en daar de vorm iets idealer.
‘Goed de basis staat er op, je kunt wel even gaan zitten want ik moet eerst wat verf mengen.’

Jan volgde haar bezigheden vanuit de fauteuil waarop hij neergestreken was. Zijn brein begon de stroomversnelling van acties en emoties waarin hij sinds de vorige dag in verzeild was geraakt te ordenen. Langzaam dreven de consequenties hem onder ogen. Hoe moest het verder, lijkt het serieus of is het niet meer dan een avontuur en zou hij na enige tijd weer op de boerderij in Drenthe zitten met de herinnering aan een aangenaam intermezzo? Hoe kijkt Faneta er tegenaan? Wat als het serieus is, zou ze met hem naar Nederland gaan? Hij had daar zijn twijfels over; haar werk hier achterlaten en dan de andere omgeving, de manier van leven, het weer het is zo anders en ook het taalprobleem…
Zou hij zich hier kunnen vestigen? Zo op het eerste gezicht wel, de ambiance van de streek en de mensen voor zover hij er over kon oordelen spraken hem wel aan. De taal was ook niet zo’n probleem. Hij kon redelijk met Faneta converseren, zij het met intensieve gesticulerende ondersteuning van alle ledematen.
Maar waar te vestigen, bij Faneta? Die woont bij haar vader. Hij zou zijn boerderij moeten verkopen en hier iets dergelijks opnieuw moeten beginnen. Hij had geen flauw idee wat en hoe zoiets aan te pakken. Kun je hier zomaar een boerenbedrijf opzetten, nog afgezien van de papieren…
Hij zag de ene beer na de andere de weg versperren. De aanvankelijke euforie was beduidend afgezwakt.
‘Goed, we kunnen weer verder, wil je weer op de zelfde plaats gaan staan?’ Jan schrok op uit zijn overpeinzingen en hij liep traag naar zijn poseerplek.

Tijdens het schilderen gingen Faneta’s gedachten preluderen op de ontstane situatie met Jan. Ze zag een continuering van de relatie wel zitten, maar op welke wijze? Met hem naar Holland?
Ze kende het land niet, alleen dat het in het noorden lag en dat het er behoorlijk koud moest zijn. De taal is helemaal een probleem, ze had al moeite gehad om Engels te leren, vooral de uitspraak, haar accent was zo zwaar als een mud kolen. En dan natuurlijk haar werk zowel dat voor haar vader als wel haar eigen werk. Schilderen kun je weliswaar overal maar dat illustratiewerk en zo, dan moet je met klanten communiceren…
Als Jan zich nu eens hier zou vestigen, maar ja, zou hij daar wat voor voelen? Hij zal ook zo het een en ander achter moeten laten. De twijfels dempten haar enthousiasme.

‘Bon, je kunt weer even gaan zitten ik moet het doek omdraaien dan kan ik je voorkant in beeld brengen.’
‘Je schildert wel snel.’
‘Ik zet het allemaal globaal op, dan kan ik het later uitwerken zonder dat je hoeft te poseren.’ Ze had intussen het doek omgedraaid.
‘Wil je weer op je plaats gaan staan maar nu met je gezicht naar mij toe.’
‘Ik begin het zo langzamerhand koud te krijgen in mijn nakie.’
‘Dat zie ik,’ reageerde Faneta terwijl ze lachend keek naar dat wat eerder aan stevigheid niets te wensen overliet maar dat er nu ongeïnteresseerd bij hing.
Jan voelde een lichte schaamte, zoals de meeste mannen kon hij maar weinig kritiek velen op de status van zijn trotste bezit.
Faneta schetste en schilderde het voorkomen van Jan en liet daarbij het bekende essentiële onderdeel voorlopig buiten beschouwing, dat kwam later wel.
‘Nou, je staat er op, hier kan ik verder mee aan de slag.’
Jan trok zijn ochtendjas aan en kwam naast Faneta staan nieuwsgierig naar het resultaat.
‘He, het is meer dan ik dacht, ik ben zelfs zonder dat je het hebt uitgewerkt herkenbaar.’
Faneta lachte wat en gaf hem een kus op zijn wang.
‘Maar hier mis ik nog wat,’ Jan wees naar de lege plek in de lendenstreek.
‘Ja, dat klopt, dat zat er nu even niet in maar dat komt wel. .
Jan mompelde wat en keek haar vluchtig aan, vorsend of ze de opmerking verwijtend bedoelde.
‘Goed,’ zei Jan, ‘dan zullen we nu maar het ochtend ritueel gaan afwerken; scheren, tandenpoetsen, douchen, wil jij eerst douchen?’
‘Als jij je nu eerst scheert want dat moet je toch alleen doen, dan ruim ik intussen de ontbijtspullen op en dan doen we de rest van het ritueel samen.’