Jan Rottefanger 8

Op de terugweg van de supermarkt naar Jan zijn tijdelijke domein had Faneta het door haar bedachte scenario voor de rest van de dag met Jan doorgenomen.
‘Als we jouw spullen hebben uitgeladen ga ik door naar huis om mijn inkopen op te bergen en mijn e-mail te checken of er nog wat bijzonders is. Daarna kom ik weer hier na toe, dan kun jij intussen je tandarts bellen. Ik denk tegen drieën wel weer terug te zijn.’
‘Oké.’
Jan meldde zijn tandarts dat hij goed was aangekomen, zich geïnstalleerd had en de volgende dag de eerste verkenning had uitgevoerd. Hij deed daar uitgebreid verslag van maar verzweeg zijn avontuur met de familie De Boclo.
In afwachting van Faneta rommelde hij wat afwezig door het huis. In een kleine zijkamer, dat door de tandarts duidelijk als bureau werd gebruikt, zag hij een antieke secretaire die hem bij zijn eerste vluchtige inspectie niet was opgevallen. Gezien de stijl van de huidige inrichting van de woning, vast een erfenis van de vorige bewoners.
Hij kon bij het zien van al die laatjes, de neiging om erin te kijken niet onderdrukken. Hij trof niets bijzonders aan, wat rekeningen, wat correspondentie en de bekende verzameling kantoorbenodigdheden. In een laatje zat een stapel foto’s. Hij bladerde wat door de kiekjes die het obligate beeld weergaven van de tandarts met verwanten en kennissen, wat prenten van de omgeving en… Jan verstijfde, de locatie was onduidelijk maar de geportretteerde niet, gekleed in een min of meer sexy jurk, het haar in de stijl van de jaren tachtig. Afgezien van de outfit was het duidelijk zijn moeder. Er waren nog een paar foto’s waaruit helder bleek dat de relatie niet die van een tandarts en een patiënte was.
Er begonnen zich allerlei scenario’s aan hem op te dringen tot zelfs…”ik zal toch niet…?”
Hij deed de foto’s weer terug in het laadje, hij moest het eerst eens laten bezinken.

Faneta arriveerde al na een uur met haar besteleend, met een druk op de claxon kondigde ze haar komst aan. Jan kwam naar buiten.
‘Dat heb je snel gedaan.’
‘Ja, er was geen post dus ik kon meteen weer terug, ik heb wel iets meegenomen, help eens even.’
Uit de laadruimte van de auto trok ze een manshoog maagdelijk schilderdoek.
‘Als jij die doos met spullen wilt meenemen?’
‘Wat ben je allemaal van plan met die handel.’
‘We hadden het toch over schilderwerk? Nou, ik wil als er gelegenheid voor is eens wat proberen.’
‘O…ké, reageerde Jan bedachtzaam. Hij had het vermoeden dat hij ergens slachtoffer van ging worden, hij wist alleen nog niet waarvan.
Faneta trok haar jack uit, Jan pakte hem aan, hij nam haar enigszins verward op, ze had zich omgekleed in een kort zwart jersey jurkje dat haar als een tweede huid omsloot. De combinatie met het golvende zwarte haar en de lichte ogen had op Jan een ontregelend effect. Hij stamelde iets van ‘Je ziet er leuk uit.’ Faneta reageerde met een quasi verlegen lachje en een mannequinachtige beweging.
‘Ik ga eerst wat voorbereidingen in de keuken doen, het vlees verzorgen en salades regelen.’
‘Kan ik je ergens mee helpen?’
‘Nee, of ja, je kunt twee flessen van een mooie rode wijn uitzoeken, je zei toch dat er genoeg was in de kelder?’
‘Ja, dat wel maar ik heb er geen verstand van, ik kan wel zien of de wijn rood is maar of hij goed is, geen flauw idee.’
‘Geen punt, je kijkt of je een Bourgogne of een Saint Chinian vindt ouder dan twee jaar, dan zit je wel goed.’
Jan ging af via de keukendeur, hij bukte net op tijd om zijn hoofd niet te stoten. Van het smeedijzeren hek rond de moestuin vloog een roodborst op om een paar meter verder er weer op neer te strijken, scheldend naar Jan. Die beestjes zijn niet bepaald schuw, dacht Jan en-passant.
In de kelder liet hij zijn gedachten de vrijeloop terwijl hij in het wijnrek de etiketten van de flessen wijn inspecteerde. Hij dacht aan Faneta en realiseerde zich dat ze beide in die anderhalve dag acteerden alsof ze elkaar al lang kenden. Toch al een lange lijd solitair zijnde was het een verademing om dingen samen te doen het gaf een soort geborgen gevoel. Hij had de indruk dat het ook bij Faneta het geval was.

Na enig speurwerk in het rek met flessen wijn had Jan iets gevonden waarvan hij dacht dat dat de bedoeling was. Hij kwam triomfantelijk terug in de keuken de twee flessen omhoog houdend.
‘Dit is een uitstekende wijn bij de culinaire creatie die je aan het voorbereiden bent.’
Faneta keek glimlachend naar de scene. Jan zette de flessen op de keukentafel en draaide zich om, Faneta draaide zich ook om, ze stonden bijna tegen elkaar aan, Faneta wankelde een beetje, Jan pakte haar ondersteunend vast, Faneta keek naar hem op, Jan verloor zich in de diepte van haar lichte ogen. Ze beseften beiden, het is nu of nooit. Jan boog zich naar voren, Faneta veerde op haar tenen, nog steeds verkennend of de actie wederkerig was, hun gezichten raakten elkaar, het werd nu, in een wilde ontlading van de in de tijd opgebouwde spanning.
Faneta duwde Jan de keuken uit naar de kamer ondertussen zijn hemd losknopend, Jan viel ruggelings achterover op de bank, Faneta ging over hem heen zitten haar knieën naast zijn heupen. Al stoeiend verwijderden zij bij elkaar de rest van de belemmerende kledingstukken.
Een eenakter voor twee spelers; voor de ingang van de zaal, die lang geen bezoekers had gekend, stond een queue, de deuren weken uiteen en het publiek dromde naar binnen, de zaal nu vullend met zijn warmte. Faneta bewoog haar heupen, een siddering ging door de zaal, het spektakel begon.

Het was laat in de middag en buiten al donker toen de twee weer tot zichzelf kwamen.
‘Ik moet echt de keuken in,’ zei Faneta, ‘anders komt er niets terecht van de Franse maaltijd.’
‘Dat zou een ramp zijn, want ik heb een flinke honger gekregen.’ Grijnsde Jan.
Rond acht uur konden ze aan tafel. Faneta had een gekonfijte eend met witte bonen gemaakt. Een gerecht uit de streek rond Carcassonne. Daar zat niet te veel werk aan. Ze had in de supermarkt een glazen pot in ganzenvet gekookte witte bonen en twee eenden dijen in eigen vet gekonfijt gekocht. Met plakjes tomaat, gesnipperde ui, peterselie, wat peper en paneermeel een kwartier in de oven, et voilà.
Als salade vooraf had ze vers gemaakte salade piémontaise uit de supermarkt: tomaat, gekookte aardappelen en eieren, ham, augurk en dat alles dooreen geschept met mayonaise.
Tijdens de maaltijd werd, geanimeerd, min of meer intieme informatie uitgewisseld dat elk stel in de verkenningsfase gewoonlijk hogelijk interesseert.
Laat in de avond gingen ze voldaan naar bed waar, alvorens zij in slaap vielen, de eenakter voor twee spelers wegens enorm succes werd geprolongeerd.