Jan Rottefanger 3

Deze dag, twee weken voor zijn verjaardag zat hij weer in de bekende stoel met naast hem de tandarts die met allerlei puntig en scherp uitziende instrumenten in zijn gebit stond te wroeten.
‘Zeg Jan, heb jij het druk deze weken?’
‘Grollegorgega el,’ reageerde Jan.
De tandarts trok de instrumenten terug om Jan de gelegenheid te geven verstaanbaar te antwoorden.
‘Nou ja, dat gaat wel, de mais is van het land.’
‘Je weet ik heb een tweede huis in Frankrijk met een lap grond van zeven hectare dat voor een gedeelte uit bos bestaat.’
‘Oea?’
‘Ik ben daar pas geweest, de heleboel is omgeploegd door wilde zwijnen: de tuin rond het huis, de open gedeelten grasland, de bospaden. Het land is omheind, maar die beesten zijn net ramkrakers ze verrinneweren het hekwerk.
Zou jij niet een paar weken, in deze tijd, in het huis willen wonen en op zwijnenjacht.
En misschien kun je eens kijken of de gaten in de omheining gedicht kunnen worden? Je krijgt je reiskosten vergoed en vrije toegang tot de wijnkelder.’
Jan was verrast door de vraag en kon zo snel niet overzien of hij dat wel zou willen maar de termen: zwijnenjacht en wijnkelder, spraken hem wel aan.
‘dà oe ù oue jegge’
De tandarts die intussen was verder gegaan met zijn speurtocht naar gaatjes haalde zijn instrumenten weer uit Jan zijn mond.
‘Dat moeten we dan maar overleggen, hoe of wat.’
‘Oké, als je morgenavond bij mij thuis langs kunt komen dan kan ik je uitgebreid voorlichten.
Op de computer kan ik je via Google-Earth het gebied laten zien. Ik geef je straks mijn visitekaartje met mijn privéadres, om een uur of acht, schikt dat?’
‘Afgesproken.’
‘Je gebit is trouwens in orde, je hebt wel aanleg voor tandsteen. Je moet vooral de achterkant van je tanden goed poetsen.’

Jan was de volgende avond bij de tandarts al snel enthousiast geworden over het voorstel. De mogelijkheden en de ligging van het huis en vooral het jachtavontuur, zag hij helemaal zitten en had er al snel in toegestemd.
De tandarts gaf hem zijn gps-apparaat voor in de auto mee. tijdens de uitleg van de functies had hij de coördinaten van de bestemming ingetoetst en het apparaat de route laten berekenen. ‘Dat ding zet je precies voor de deur af,’ had hij hem verzekerd. Jan had een voorschot op de reiskosten afgeslagen. ‘Ik betaal alles met mijn creditcard, als ik terug ben komt het wel goed.’
 
De reis

Een paar dagen later was Jan Rottefanger richting Frankrijk vertrokken. De reis verliep redelijk voorspoedig; de route bestond hoofdzakelijk uit autowegen. Niet gewend aan lange ritten, was het voor Jan een weg waar geen einde aan leek te komen.
Vermoeid door de drukte op de Nederlandse wegen en het steeds alert zijn op de Belgische route, was hij het in de loop van de middag zat geworden en had hij een hotel genomen in Arlon, vlak voor de Franse grens.
De volgende dag ging het vlotter. Op de Franse autowegen reed het relaxter. Hij had zelfs de rust om tijdens het rijden de omgeving, die gestaag langs hem heen schoof, waar te nemen. Enorme oppervlakten landbouwgrond golvend in het landschap, nu in december, geploegd en klaar voor het jaarlijkse fenomeen van verandering van kale aarde via onafzienbare gazons van jong groen graan naar de van Gogh gele velden waar hier en daar een kerktoren de ligging van een dorp verraadt. Links in de verte de vage contouren van bergen die met Jan mee leken te reizen ten opzichte van de begroeiing langs de weg.
‘Dan ben je toch maar een keuterboertje met je vijftien hectare mais,’ mompelde Jan tegen zichzelf.

In de buurt van Dijon hield hij het voor die dag voor gezien en dook het eerste de beste hotel in.
Na het standaard zelfbedieningsontbijt de volgende ochtend, begon hij aan de laatste etappe.
In Lyon was het even lastig; de GPS route, vooringesteld op de berekening van de kortste weg, leidde hem door de stad of eigenlijk grotendeels er onderdoor. De tunnels en de vele splitsingen en afritten brachten hem in verwarring. Hij begon te twijfelen aan de juistheid van de bevelen van het aan de voorruit geplakte apparaat.
Uiteindelijk gingen de rondwegen toch over in de autoweg naar het zuiden; in het begin aan de rechterkant geflankeerd door chemische industrie en aan de linker kant door allerlei bedrijven waarvan onduidelijk was wat ze bedreven. Maar na een tiental kilometers werd de weg stiller en ontplooide zich het voor Frankrijk zo karakteristieke landschap langs de Rhône.
Aan de lange slaapverwekkende rit over de rechte vrijwel lege autoweg, een enkele keer onderbroken wanneer de weg zich over de Rhône naar de andere oever slingerde, kwam een einde door de opdracht van het GPS apparaat om de volgende afslag te nemen. Le Teil, aan de westkant van de rivier.
Al kort daarna werd het landschap bergachtiger en dun bevolkt. Jan volgde de “route-national” richting Aubenas.