Jan Rottefanger 2

De verificatie was als een dreun op het hoofd van Jan. Hij was er zo van overtuigd een wild vreemde vrouw aan te treffen, dat de herkenning van zijn moeder op het moment dat hij de vrouw op de roestvrij metalen tafel zag, een kortsluiting in zijn hoofd veroorzaakte. Hij ging door de knieën.
Nadat hij van de shock hersteld was, handelde hij in een roes de formaliteiten af. De lijst van eigendommen werd gecontroleerd. Het was een handtas met identiteitspapieren en allerlei andere zaken die vrouwen meestal in hun tas verzamelen, en een grote koffer met een onderstel op wieltjes.
In die koffer zat wat kleding, toiletspullen, folders van Spanje en Benidorm en zeven beschuitbussen.
Jan wilde de lijst al ondertekenen maar de inspecteur onderbrak hem.
‘U moet wel de inhoud van de bussen natellen voordat u ondertekent.’
Jan reageerde afwezig. ‘De inhoud van de bussen?’ Jan realiseerde zich nu dat het wel een merkwaardige verzameling was; zeven beschuitbussen in je koffer in Benidorm.
Wat moest ze in hemelsnaam met die bussen?
‘U moet het bedrag dat op de lijst staat verifiëren met de inhoud van die bussen.’
Jan keek op de lijst naar de plek die de inspecteur aanwees: Vijfenzestigduizend en vijfhonderd gulden.
Jan dreigde voor de tweede maal in zwijm te vallen, hij herstelde zich echter en opende de eerste bus.
Met grote ogen zag hij rolletjes bankbiljetten met een elastiekje er omheen. De andere bussen hadden dezelfde soort inhoud.

Voor de politie was de zaak afgedaan. De vermiste persoon was terecht, zij het niet in leven.
De doodsoorzaak was duidelijk en er was geen enkele aanwijzing dat er misdaad in het spel was.
Hoe de vrouw in Benidorm terecht was gekomen en waarom en wat haar beweegredenen waren geweest om er vandoor te gaan, waren vragen die niet op het bordje van de politie lagen.
Jan bleef met al deze vragen zitten.

De eerste dagen na zijn thuiskomst en na de begrafenis van zijn moeder was de familie Rottefanger van wie Jan in het bijzonder, het gesprek van de dag. Hij werd door iedereen aangeklampt met de vraag om meer details, het hoe en waarom. Er had een interview met hem in het “Nieuwsblad van het Noorden” gestaan, dat had tot gevolg dat er door verschillende individuen aangifte werd gedaan bij de politie wegens de diefstal van beschuitbussen met geld.
Omdat het aantal bussen niet in het artikel werd genoemd was de politie, door te vragen naar het aantal en het opschrift van de overigens tekstloze bussen, er al snel klaar mee.
Na verloop van tijd ebde de belangstelling weg. Jan had het geld gebruikt om een auto te kopen en de rest te investeren in de boerderij.

Nu, twintig jaar later had hij nog steeds geen antwoord op de vragen. Hadden zijn beide ouders al die jaren gespaard om de boel te verkopen en naar Spanje te gaan? Of had zijn moeder voor zich alleen het geld verzameld om op enig moment er vandoor te gaan en dat het verscheiden van zijn vader voor haar het juiste moment was om alles achter te laten? Of hadden ze samen voor een heel ander doel gespaard en had zijn moeder van de gelegenheid gebruik gemaakt om een droom te verwezenlijken? Waar haalden ze het geld vandaan, want een vetpot was het nooit bij hen, wellicht daardoor? Hij zou daar wel nooit achter komen.
Zijn leven werd gevuld met boerenwerk en jagen. De bescheiden veestapel had hij een aantal jaren geleden opgedoekt en was mais gaan verbouwen. Dat leverde hem meer vrije tijd op, mais hoeft in ieder geval niet iedere dag gemolken te worden en je hoeft ook geen stallen schoon te houden.
Het jagen was zijn grote hobby. Hij vond het heerlijk om alleen, in de natuur, met zijn hond Lellebel, te speuren naar wild. Hij schoot niet bijzonder veel. Het bejaagbare wild betond hoofdzakelijk uit hazen en konijnen, eenden en fazanten. Zo nu en dan was het toegestaan wegens overbevolking zwijnen of reeën te jagen. Het jachtgebied had hij gepacht bij de diverse boeren en boseigenaren.
Zo ook het stuk bos dat eigendom was van zijn tandarts in Emmen. Als hij voor de periodieke controle van zijn gebit bij hem kwam, nam Jan altijd door hem geschoten en door de poelier geplukt en schoongemaakt gevogelte mee. Er werd dan natuurlijk over de geneugten van de jacht gesproken.