Jan Rottefanger 12 van 12

De een paar dagen later was Hans de Groot, samen met een neef van Jan, naar het huis gekomen. De politie had via de secretaris van het dorp het adres van de tandarts achterhaald en de politie in Emmen geïnformeerd. Er moest nog al wat geregeld worden, het vervoer van Jan naar Nederland in de eerste plaats en vervolgens de administratieve rompslomp. Jans neef was na het in ontvangst nemen van de persoonlijke spullen van Jan, direct daarna in de auto van Jan weer terug gereden.
De tandarts was nog en paar dagen gebleven. Hij ruimde het huis wat op en verkende de buitenboel. De ravage die de zwijnen hadden veroorzaakt was er nog steeds.

Het huis, hij voelde er zich niet meer gelukkig mee. ‘Ik kan hier niet meer ontspannen vakanties doorbrengen, na alles wat hier gebeurd is ’
Hij had Jan en zijn ouders goed gekend, al van voordat Jan geboren was. De dood van Jan was om meerdere redenen een grote schok.
Hij besloot het huis te verkopen. De volgende dag had hij een makelaar de boel laten taxeren om het huis vervolgens in de verkoop te zetten.

De avond voor hij terug naar Nederland ging liep hij door het huis om wat persoonlijke spullen te verzamelen die hij niet wilde achterlaten. Bij zijn bureau haalde hij de laadjes van de secretaire leeg, brieven, rekeningen en andere paperassen. In een van de laadjes trof hij een stapel foto’s, historische momenten van meer dan vijfendertig jaar. Wat afwezig bladerde hij door de foto’s.
‘Ojee, Anna.’ Hij schrok toen hij de foto zag.
Anna was toetertijd een regelmatig terugkerende patiënte, haar gebit vertoonde nog al wat problemen, een erfenis van slecht onderhoud in de kindertijd. Ze had een vriend, de relatie was nogal variabel, daar vertelde ze dan uitgebreid over en verwachtte van de tandarts wat relativerend commentaar.
Bij een gelegenheid was de relatie weer op een laag pitje, ze wilde met vakantie naar Spanje maar haar vriend wilde niet. Ze had besloten alleen te gaan maar had geen idee hoe ze dat moest aanpakken. Tot nu toe was haar actie radius niet groter geweest dan veertig kilometer rond haar thuis.
De tandarts raadde het haar af, hij zag niet hoe ze dat in haar eentje klaar moest spelen, bovendien was, zover hij wist, haar talenkennis beperkt tot Nederlands en Drents.

‘Ik heb wel een idee’, had hij gezegd, ‘ik moet begin augustus naar mijn vakantiehuis in Frankrijk als je dat leuk vindt kun je met mij mee, dan ben je er eens helemaal uit.’
Het was niet wat ze in gedachte had, maar het was in ieder geval wat avontuurlijker dan thuis blijven.
Ze accepteerde zijn aanbod.

Het viel alles mee, ze had het best naar haar zin. Ze had genoten tijdens het Fête Votive met veel muziek en vuurwerk. Zowel Hans als Anna, zoals ze elkaar inmiddels noemden, waren toen behoorlijk doorgezakt. De volgende ochtend laat werden ze in bed naast elkaar liggend wakker.

Terug in Nederland was Anna al weer snel haar vriend gaan zoeken maar de relatie stond nog steeds op een laag pitje, ze hadden elkaar wel gemist.
Enige tijd later was ze bij de tandarts gekomen met de mededeling, ‘Volgens de dokter ben ik zwanger en volgens de berekening moet dat begin augustus gebeurt zijn.’
Ze wist zeker dat het niet van haar vriend kon zijn.

Anna wilde zowel het kind als haar vriend niet kwijt en de tandarts zijn vrouw niet, ze waren al snel tot een overeenkomst gekomen; ze hielden hun mond en de tandarts doneerde jaarlijks een bedrag tot het kind op eigen benen kon staan.
Jaren later hoorde hij van Jan dat zijn moeder levenloos in Benidorm was gevonden, hij vond het net zo ongeloofwaardig als Jan. Op het moment dat het waar bleek te zijn en er bovendien een hoop geld in haar koffer bleek te zitten, besefte hij dat Anna in al die jaren het geld opzij had gelegd om toch die reis naar Spanje te kunnen maken, als de gelegenheid daar was en hij besefte ook, dat hij de enige was die wist waar dat geld vandaan kwam.

Hans de Groot staarde in gedachten naar de foto, ‘merkwaardig toeval’, mompelde hij en deed de foto’s in de doos met mee te nemen spullen. Na een laatste blik op het huis sloot hij af en verdween daarna met zijn Peugeot richting noord.
______________________

(Einde van dit intermezzo. In het boek is Faneta een kunstenares die het in haar hoofd heeft gezet zowel de macho kant als de zachte kant van “de man” in één schilderij te vangen, dat leidt tot problemen en mislukkingen waardoor het een obsessie wordt. Globaal is de inhoud als volgt:

Stephaan is een Nederlander met Vlaamse wortels die voor zaken onderweg is naar Spanje.
Door noodweer en files wijkt hij af van de autoweg. In een ruraal gebied komt hij met autopech te staan.
Er is geen mobielbereik, hij vraagt hulp bij een geïsoleerd liggend huis.
Hij wordt opgevangen door Arnos en Faneta.
Stephaan is genoodzaakt als gevolg van de algehele stroomstoring daar te overnachten.
Tussen Arnos en Stephaan ontstaan geanimeerde gesprekken waar Faneta zijdelings aan deelneemt.
Faneta ziet Stephaan als potentieel poseur. Tijdens de gesprekken dwalen haar gedachten steeds af naar haar vorige projecten met onbevredigend resultaat.

Een van deze terugblikken, is het verhaal van Jan Rottefanger. Landric was de eerste en tevens de aanleiding van haar obsessie, De fietser de tweede en Stephaan wordt de laatste.)