Jan Rottefanger 11 van 12

Arnos en Faneta namen alle spullen die ook maar iets met het schilderwerk te maken hadden mee in de auto. Onderweg nam Arnos het scenario een paar maal met Faneta door en hoopte maar dat ze het aan zou kunnen.
Het was al donker toen de SAMU en de politie arriveerden. Faneta bleef in de kamer timide op de bank zitten. Het eerste inventariserende verhoor gaf geen aanleiding tot problemen; Wie is wie en wat is jullie relatie. Faneta kon zonder terughoudendheid alle achtergrond informatie geven.
Het onderzoek bevestigde in eerste instantie de aanname dat het een ongeluk betrof, er waren geen sporen van een worsteling. De blauwe lichte bult op het hoofd van het slachtoffer zou kunnen duiden op een klap met een voorwerp maar gezien de aard van de verwonding kon dat nooit de oorzaak zijn
De vooronderstelling van een van de agenten dat het slachtoffer zijn hoofd tegen de lage deuropening gestoten zou kunnen hebben, werd bevestigd door de vondst van enkele haren aan de deurpost. Of die inderdaad bij het betreffende hoofd hoorden zou in het lab uitgezocht moeten worden.
Jan werd netjes verpakt afgevoerd in een plastic etui met ritssluiting en Faneta werd achtergelaten met de mededeling dat ze beschikbaar moest blijven voor het onderzoek.

Nadat De SAMU en de politie was vertrokken liep Faneta wat doelloos door het huis. Ze ging naar de keuken, er stond nog wat vaatwerk, de buitendeur was open, ze wierp een blik naar de plek waar alleen nog een groot aantal voetsporen en vertrapte planten in de moestuin het enig zichtbare was dat herinnerde aan de mêlee van acties van politie en hulpverleners. Ze deed de deur dicht en de knip er op. Het bed in de slaapkamer was niet opgemaakt. Faneta ging op de rand van het bed zitten en liet langzaam een hand over het dekbed glijden, een starende blik in haar ogen.
Ze deed er lang over om alle luiken voor de ramen te sluiten. Ze deed haar jack aan en liep naar de voordeur, ze draaide zich om en staarde het huis in. Flarden van beelden van de afgelopen twee dagen draaiden voor haar ogen. Met een zucht stapte ze naar buiten en deed de deur dicht, traag draaide ze de sleutel om alsof ze met een symbolisch gebaar tevens de korte maar heftige relatie met Jan afsloot.
In haar auto zat ze nog tijdje met haar hoofd op haar armen over het stuur gebogen. Uiteindelijk startte ze en reed weg. Langzaam verdwenen de twee rode lichtpunten en het geluid van de motor in de verte, de magische stilte viel weer over het huis.
 
Faneta trof haar vader in een slecht humeur aan toen ze terug kwam van het huis van de Groot.
‘Ik heb nu wel schoon genoeg van die problemen die je steeds veroorzaakt zodra er een man over de vloer komt,’ viel hij naar haar uit zodra Faneta binnen was. ‘Het is wel de laatste keer dat ik je uit de nesten heb gehaald, dat gezeur met die obsessie met dat dubbel geval moet afgelopen zijn. Dit is nu al de derde man die voortijdig de pijp is uitgegaan als gevolg van dat naakt geposeer.’
Zijn taalgebruik zou vast niet de schoonheidsprijs van de Academy Français in de wacht slepen maar Faneta was wel onder de indruk. Het betekende dat hij erg kwaad was en dat kwam zelden voor.
‘Dat is onzin, je logica tussen oorzaak en gevolg slaat nergens op, ‘ reageerde Faneta obstinaat.
‘Bovendien is die Engelse fietser door jouw voorbarige agressie uitgeschakeld en bij Jan was het een stom ongeluk en met die uilenbal Landric was het puur zelfverdediging.’
‘Niet logisch? Als je niet begonnen was met dat schilderen van Landric was er niets gebeurd en waren die andere passanten ook weer gewoon vertrokken.’
‘Dus als je betrokken raakt bij een aanrijding dan komt dat omdat je bent gaan autorijden. Je moet volgens jouw logica geen auto meer rijden anders kun je bij een verkeersongeval betrokken raken. Dat is toch lariekoek.’
‘Lariekoek of niet, ik wil niet dat je nog langer doorgaat met die obsessie.’
‘Daar ga je niet over, behandel me niet als een vijftienjarige, ik leef mijn leven zoals ik dat wil en ik schilder wat ik vind dat ik moet schilderen.’
‘Dat is prima, maar kom dan ook niet bij een volgend incident bij mij om hulp want dan ben ik niet aanspreekbaar.’
Faneta maakte een eind aan de dreigende herhaling van zetten. ‘Nou ja je ziet maar.’ Na een wegwerpgebaar met beide handen draaide ze zich om en stapte met kordate passen naar haar kamer. Arnos hoorde dat haar deur nadrukkelijk gesloten werd.
De spanning van de belevenissen van de laatste dagen met een mortale apotheose en nu de woordenwisseling met haar vader, ontlaadde zich in alle hevigheid. Faneta wierp zich voorover op haar bed en sloeg huilend met beide vuisten op het dekbed.
Arnos spreidde zijn handen in een moedeloos gebaar, met een diepe zucht liep hij naar zijn bureau en kroop achter zijn laptop voor een poging het hoofdstuk over de voedingsgewoonten van de boomkikker af te schrijven.