Jan Rottefanger 10

Jan verveelde zich die middag. Hij zou eigenlijk het hek rond het land moeten inspecteren maar hij had daar helemaal geen zin in. Hij neusde nog wat rond in het huis op de plaatsen waar hij nog niet geweest was. Het huis was niet groot dus daar was hij snel mee klaar.
Hij liep de woonkamer in, het manshoge schilderij in de voorlopige fase stond duidelijk aanwezig te zijn met net zo duidelijk de afwezigheid van mannelijke attributen.
Een idee kwam in hem op, hij begon te grijnzen. Hij liep naar de tafel waar de doos met verfspullen stond en zocht tussen de tubes verf naar een geschikte kleur, het werd paars.
Hij had gezien hoe Faneta de verf met wat water aanmaakte, het lukte hem ook. Met een groot plat penseel schilderde hij, of wat daar voor doorging, de ontbrekende attributen waarbij de verticale hoofdzaak zo’n beetje tot halverwege de borst reikte. Met zwart probeerde hij wat schaduw aan te brengen, dat lukte maar matig. Niettemin was hij redelijk tevreden over het resultaat.

Jan was naar de kelder om pizza’s uit de diepvries te halen, op het moment dat Faneta arriveerde. Hij had het hek opengelaten en Faneta de sleutel van de voordeur meegegeven. Ze liep naar binnen en deed onder het roepen van, ‘koekoek ik ben het’, haar jack uit. Ze liep de kamer in en zag onmiddellijk de buitenproportionele creatieve uitspatting die Jan had achtergelaten op het schilderij, haar schilderij.
‘Merde, merde, merde quel con !’
Furieus balde ze haar vuisten, knoeien aan haar werk, het belachelijk maken, het verpesten, het voelde als een agressieve aanranding.
Woest liep ze naar de keuken, waar is die zak.
Jan stapte net van buiten komend met tweedozen pizza in de handen naar binnen.
Faneta rende op hem af met beide vuisten omhoog, intussen met luide stem in de minst vleiende termen haar mening ventilerend over zijn kunstzinnige eruptie.
Jan schrok zich wild en stapte achteruit zijn hoofd stotend tegen de bovendorpel van de keuken ingang, hij vergat het stoepje en stapte in het niets, hij verloor zijn evenwicht de pizza’s vlogen in de lucht, met rondzwaaiende armen en achteruitlopend probeerde hij zijn evenwicht te herstellen maar hij was al over het dode punt, hij viel, met zijn rug op het lage smeedijzeren hek, twee gepunte stijlen doorboorden hem. Na een rauwe schreeuw dat overging in gerochel verslapte hij langzaam. Faneta kon niet ophouden met gillen.

 

Het onherstelbare drong tot Faneta door, ze had een tijdje, zittend op het stoepje voor de keuken, naar Jan zitten kijken, alsof ze verwachtte dat hij uit zichzelf weer zou opstaan. Ze liep naar binnen, naar de telefoon, ze belde haar vader.
Hakkelend en dingen doorelkaar halend vertelde ze dat ze een onoplosbaar probleem had met Jan.
Arnos kon er geen touw aan vastknopen wat ze ratelde maar begreep onmiddellijk dat zijn dochter zich weer in de problemen had gewerkt.
‘Jij hebt de auto bij je, kom mij nu direct ophalen.’
In een trance reed Faneta naar huis. Arnos stond aan de weg haar op te wachten.
‘Ben je weer aan het schilderen geweest met het zo langzamerhand bekende gevolg?’
‘Nee, ja, hij heeft wel geposeerd maar daarbij was er niets aan de hand. Ik was boos op hem, daar schrok hij van en is daardoor op het hek gevallen.’
Arnos zag het onderlinge verband tussen de oorzaak en het gevolg niet helemaal.
‘Nou ja, we zijn er bijna dan kun je ter plaatse laten zien wat er precies gebeurd is.’

Arnos zag bij binnenkomst direct het schilderij met de globale beeltenis van Jan met de duidelijk op amateuristische wijze toegevoegde extremiteit.
‘Dat heb jij toch niet geschilderd?’ Vroeg hij eigenlijk overbodig.
‘Nee, natuurlijk niet, dat heeft Jan gedaan en daar was ik boos over.’
‘Ah, ach zo,’ Arnos begon een idee te krijgen van wat er gebeurd zou kunnen zijn.
Ze liepen naar de keuken, Faneta wees naar buiten zonder zelf te kijken.
In de keukendeuropening staande overzag Arnos de situatie. Het beeld van de op het lage hek gespietste Jan gaf hem neiging tot kokhalzen. Met een fatalistisch gebaar draaide hij zich om.
‘Probeer nu rustig te vertellen wat er precies gebeurd is.’
Faneta vertelde haar verhaal, dat ze woest de keuken in kwam, Jan net de keuken in wilde, schrok, zijn hoofd stootte, achteruit liep, zijn evenwicht verloor en toen, ze maakte haar verhaal niet af. ‘En ik heb hem met geen vinger aangeraakt,’ riep ze huilend.
‘Ja, ik geloof je wel. Hier kunnen we niets aan veranderen, we kunnen niet anders doen dan de SAMU bellen.’ Arnos keek peinzend om zich heen.
‘Het is alleen dat het eerste gedeelte van je verhaal je verdacht maakt.’
‘Hoezo?’
‘Nou, voor de politie kan het net zo goed zijn dat je in je woede hem wel geduwd hebt en probeer maar eens te bewijzen dat dat niet zo was.’
Faneta staarde haar vader verbijsterd aan, ze kon geen woord uitbrengen, ze blokkeerde volledig.
Ze waren intussen de kamer in gelopen. Faneta liet zich in de fauteuil vallen, Arnos staarde naar het schilderij.
‘We moeten alle dingen die aanleiding kunnen zijn om je te verdenken verwijderen.’
Faneta reageerde nauwelijks.
‘Dat schilderij en die verfspullen moeten hier weg. We laden de hele zaak in de auto en rijden naar huis.’
Faneta keek verbaasd op. ‘En laten we Jan dan zomaar achter?’
‘Nee natuurlijk niet. Jij rijdt weer terug, je komt binnen en treft Jan aan zoals hij nu is en vervolgens bel je in paniek de SAMU. Dat is dan tevens je verhaal. Het klopt helemaal. Je bent thuis geweest, je bent hier naar toegekomen en je ziet Jan liggen, alleen het incident met het schilderij is er tussen uit. Kun je dat opbrengen?’
‘Ik denk het wel, het was een ongeluk, ik lieg niet.’