In de Morvan: leeg dat meer, alweer?

In het Journal du Centre vanochtend een bericht over geplande onderhoudswerkzaamheden aan de stuwdam in het Lac des Settons. Ik dacht: maar dat hebben ze nog niet zo lang geleden al een keer gedaan? Hoezo? Daar wordt iedereen in de buurt die van het toerisme afhankelijk is niet blij van. Eerst een slecht seizoen vanwege Covid en dan komt dit er nog eens overheen. Dat soort onderhoud vindt eens in de tien jaar plaats las ik, sta je niet bij stil, je denkt, stevig zat, geen omkijken naar. Na 1920 verloor dit meer de functie waarvoor het bedoeld was: de waterstanden reguleren van allerlei kanaaltjes, beekjes, rigoles en riviertjes die nodig waren voor het transport van boomstammen naar Parijs en omstreken, daar mocht toen nog volop met hout worden gestookt. Een periode van verval volgde. Het einde ook van het beroep van de flotteurs. Met de opkomst van het toerisme in les trentes glorieuses is dit meer langzamerhand weer aan een tweede leven begonnen.

Wat is er aan de hand: die dam is 150 jaar geleden met granietblokken opgebouwd met een kalkmortel. En in dit soort constructies met waterdruk is dat op termijn niet de meest ideale combinatie. Portland cement en beton waren nog niet op de markt. Wederom tijd voor groot onderhoud.

Alvast een virtueel toeristisch uitstapje naar 2021 of 2022 wanneer de werkzaamheden uitgevoerd moeten gaan worden. Hoe? Een voorbeeld van dit soort werkzaamheden uit het verleden, gewoon recyclen van eerder beeldmateriaal. In dit geval het Lac de Pannecière, ook in de Morvan. Dat meer reguleert de waterstanden van de Seine en de Yonne, anders staan de kades in Parijs telkens onder water. De EDF gebruikt het soms overvloedige water voor het opwekken van elektrische energie. In december 1949 gereed gekomen. De plannen werden na de enorme watersnoodramp in Parijs van 1910 op papier gezet. Pas in september 1937 werd begonnen met de bouw, onderbroken door de Tweede Wereldoorlog.

Zo'n barrage, waar ook in Frankrijk of elders op de wereld, is op zich al indrukwekkend te noemen. Kijk je naar beneden dan denk je: een ladder van een meter of vijf opklimmen dat durf ik wel aan, maar werken op dit soort hoogtes is toch wel wat anders. En helemaal daar beneden valt op hoe groot die waterinlaatopeningen zijn, met hoeveel kracht daar water doorheen kan stromen. Geen geschikte plek voor mensen die op een warme zomerse dag hun duikuitrusting willen gebruiken voor een verkoeling brengend tochtje onder water. Waar eens het meer was zie je hoe het er voor 1937 heeft uitgezien, inclusief een brugje. Waar met de Kerst mensen overheen liepen voor de Kerstviering in een kerkje aan de andere kant van de vallei, sneeuw, een enkele arreslee, ik zie het al helemaal voor me. Met op de bodem van het meer ongeveer dit uitzicht. Van de oorspronkelijke bebouwing daar in de buurt zijn hier en daar nog wat fundamenten te zien.

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20201123, Exterieur, Overheid

Reactie van Peter Jan op 23 November 2020 op 15.44: Wat een leuk artikel. Dank je Rob. En inderdaad indrukwekkend altijd weer hoe de stuwdammen zijn gebouwd. Ik herinner mij meteen de grote stuwdammen zoals Hooverdam in de VS. De rondleiding maakte op mij een grote indruk.

Reactie van Rob van der Meulen op 23 November 2020 op 17.26: @ Cor, in maart 2021 komen ze met de precieze planning. Met de onvoorspelbaarheden ten gevolge van de Covid pandemie zal het ook voor de plannenmakers in de bouw lastiger zijn geworden om de werkzaamheden met precisie te plannen.

Overleden Reactie van Theodora Besse op 23 November 2020 op 17.53: Mooi verhaal! Dankjewel, Rob. Jammer dat je de foto's er niet bij plaatst, maar ze opgeeft als de zoveelste link in je toch al met vele links doorspekte verhaal. Veel leden openen geen links, is mij gebleken. Jammer, want dan missen ze de mooie foto's.

In 2008 was volgens het Journal du Centre de laatste keer dat het meer werd geleegd en de stuwdam onderhouden. Het zal dus langzamerhand hard nodig zijn en "alwéér?" wil dus zeggen voor je gevoel.

Reactie van Rob van der Meulen op 23 November 2020 op 18.16: Theodora, ik vermoed dat je gelijk hebt, die embedded links lijken voor sommigen tot mijn verbazing onbekend terrein, vallen niet op of te veel moeite. Een beetje minder zou ook wel kunnen. Mijn DNA zit echter wat meer in de richting van de verhaallijn, niet onderbreken met foto's. Ferry van der Vliet die als fotograaf/journalist ons steeds weer verrast met nieuwe Parijse verkenningen legt een stevig accent op zijn foto's. En neemt dan de tijd om het te omgeven met uitvoerig verhalen, producten van gedegen geschiedenis- en bronnenonderzoek. Dat schrijf je niet zomaar op.

Misschien een andere volgorde van werken, ik denk maar even hard op: Ferry maakt foto's van wat hem treft en gaat vervolgens aan het schrijven, ik schrijf een verhaaltje en plak er dan nog snel wat foto's bij in de vorm van links. Vanochtend was ik meer in voor het korte baan werk, snel iets uit het toetsenbord kloppen. Een paar regeltjes tekst, een foto, weer wat tekst, daar voelde ik eigenlijk niet voor.

Overleden Reactie van Theodora Besse op 23 November 2020 op 18.58: Rob, "Mijn DNA zit echter wat meer in de richting van de verhaallijn, niet onderbreken met foto's."

Volgens mij wordt de verhaallijn veel meer onderbroken, wanneer je steeds op links moet klikken en die lezen en bekijken. Links zijn geen onbekend terrein, vallen prima op, maar mensen in een forum gaan voor het gemak. Uit reacties kun je vaak zien dat er niet goed gelezen wordt, laat staan dat er links worden geopend. Zelf lees ik hier ook maar vluchtig, behalve als het echt mijn interesse wekt.

Ik lees altijd eerst het verhaal en als ik het interessant vind, open ik daarna pas de links. Zo heb ik het met dit mooie verhaal ook gedaan, juist om de verhaallijn niet kwijt te raken. Bij Ferry daarentegen kijk ik altijd eerst de fraaie foto's en dan pas lees ik het verhaal.

Enfin, het was maar een zijdelingse opmerking. Laat deze discussie je mooie verhaal niet overheersen en bederven.

Reactie van El Burro Català op 23 November 2020 op 19.25: Leuk verhaal Rob. Ik associeer het Lac des Settons met de fietsreis die ik destijds maakte. Als jongeman, maart 1980. Op een Fongersfiets, trommelremmen en drie versnellingen, op naar Spanje. Alleen, in een klein tentje, aan een oever. En het regende en het regende. En het was koud. Een mooie herinnering aan het Lac des Settons. Die ik natuurlijk nooit zal vergeten.

Reactie van Ingrid de Eerste op 23 November 2020 op 19.32: Wat een leuke reactie van onze Catalaan. Nederlanders hebben nog altijd de traditie om vanuit NL te vertrekken naar het zuiden. Soms op prachtige Nederlandse rijwielen, katoenen tenten achterop. Het complete gevoel van vrijheid. Fiets beladen en wegwezen, we zien wel waar we terecht komen. Magnifique.

Reactie van Ruud Poppelaars op 25 November 2020 op 18.01: Dank je Rob, het brengt mijn herinnering naar mijn zwager die daar aan het meer een tijdje een Café Restaurant heeft gehad. Zoals Godfried Bomans ooit iets in deze trend zei, "totdat hij daar zijn voorraad had opgedronken" en toen werd het weer verkocht. Mooie tijd .... mooi gebied