Ik vertrek

Als je zoals ik, al wat langer in Frankrijk woont, gaat er onherroepelijk iets van de romantiek verloren.

Als ik vroeger een willekeurig Frans café of restaurant binnen stapte, dan klonken de gesprekken me als muziek in de oren. Ik had toch minstens de indruk, dat er op hoog niveau werd gediscussieerd. Toen ik er wat meer van begon te begrijpen, bleken de gesprekken net zo banaal te zijn als in een Nederlandse kroeg.

Ik ben nog steeds een groot liefhebber van programma's als "Ik Vertrek", want er is tenslotte geen beter vermaak dan leedvermaak.

Jaren geleden werd daarin een jongen gevolgd, die samen met zijn vriendin naar Griekenland vertrok om daar een Grieks restaurant te openen. Zoiets getuigt van veel moed. In de eerste plaats omdat er in Griekenland wel meer Griekse restaurants zijn, en in de tweede plaats omdat ze beiden de taal niet spraken.

Toen de zaak na veel tegenslagen eindelijk geopend kon worden wilde er maar niemand naar binnen komen. De jongen ging daarop aan de straat staan om de klanten naar binnen te lokken. Toen hij eindelijk tegen sluitingstijd een paar mensen gestrikt had om nog een hapje te komen eten, bleken deze wel zin in een uitsmijter te hebben. Toen de camera in de keuken het bereiden van deze eerste ‘maaltijd’ wilde vastleggen bekende de kersverse restaurant eigenaar, dat hij eigenlijk nog nooit een ei gebakken had.

Het restaurant werd om begrijpelijke redenen dat eerste jaar niet echt een succes, daarom besloot hij gedurende de wintermaanden zijn beroep als heftruckchauffeur in Nederland weer op te pakken.

Toen hem daar gevraagd werd of hij het volgende seizoen weer naar Griekenland ging, antwoordde hij: “Natuurlijk, want als je hier in Nederland naar de televisie kijkt is het allemaal ellende. Als je daar naar de televisie kijkt is het ook ellende, maar je verstaat het tenminste niet”. Zo zie je maar weer, dat gebrek aan kennis soms ook zo maar zijn voordelen kan hebben.