Huizenjacht

Degenen onder jullie die het ook hebben meegemaakt zullen het kunnen beamen; een huis zoeken in Frankrijk is een groot avontuur. Je maakt tijdens zo’n zoektocht dingen mee die je niet verwacht, maakt kennis met bijzondere mensen en plaatsen en komt in situaties terecht die soms hilarisch zijn (zoals wij met Het Huis Zonder Deur, http://nathaliedewilde07.wordpress.com/2013/08/27/het-blijft-lachen/ ) . Andere zijn dan weer teleurstellend of soms zelfs gekmakend, maar ze hebben allemaal iets gemeen; ze zijn leerzaam. En dan komt er op een dag een moment dat het zover is; je hebt je droomhuis gevonden. Voor ons is dat moment helaas nog niet gekomen, om verschillende redenen, maar we zoeken dapper door en ondertussen zitten we zo slecht nog niet in ons huidige huurhuisje waar we bijna 5 jaar geleden zijn neergestreken. We hebben hier destijds voor gekozen omdat dit ons de meest relaxte manier leek om alles rustig te kunnen regelen, te kijken of de streek bevalt en of er inkomsten mogelijk zijn. En inderdaad, deze manier beviel ons best en we hebben inmiddels al heel wat mooie herinneringen verzameld tijdens het wonen in dit kleine gehucht.

Maar nu, 5 jaar later, wordt het toch wel echt tijd voor iets anders. Ons huisje wordt te klein voor een gezin met 2 opgroeiende kinderen, 3 katten en een hond. We willen kippetjes, een moestuin, hout om te hakken, terrein waar de kinderen kunnen rondrennen. En vooral; stilte en rust. Want ook al is het waar we nu wonen buiten het seizoen een waar paradijs, tijdens de zomer lijkt dit kleine dorp meer op een vakantiepark. Dan worden de gites en campings om ons heen opengegooid, zijn er de discoavonden, dronken jongeren die feesten tot 6 uur ‘s morgens, loslopende (soms niet erg vriendelijke) honden van (soms nog onvriendelijkere) toeristen, rotzooi overal, drukte en lawaai alom. En dan mag dit misschien “maar” een paar maanden duren, echt aangenaam is het niet. Vooral als je kindjes hebt die willen slapen of veilig buiten willen kunnen spelen, of als je man om 5 uur ‘s morgens al moet opstaan om naar zijn werk te gaan. Na weer een paar incidenten deze zomer was voor ons de maat vol. Dus de huizenzoektocht, die een tijd op een laag pitje had gestaan weer hervat. Maar iets vinden dat binnen ons budget valt is makkelijker gezegd dan gedaan. Want wij zijn niet de enigen die willen genieten van de 300 dagen zon en de schoonheid die deze streek te bieden heeft. Dus de koopwoningen zijn schaars en duur, evenals de huurhuizen. Het merendeel wordt enkel tijdens de zomer verhuurd aan de toeristen, want dat brengt veel meer op. Tja, echt ongelijk kun je de eigenaars niet geven. Trieste keerzijde is echter dat veel dorpen in de winter uitgestorven zijn en dat er een schrijnend tekort is aan woonhuizen voor mensen met een lager inkomen.

We hebben in de loop der jaren al heel wat huizen bezocht, die het toch steeds nét niet bleken te zijn, waar een vervelend addertje onder het gras zat of waar we gewoonweg geen lening voor konden krijgen. We zijn vaak verwonderd geweest over wat we zagen, soms geshockeerd, dan weer in extase en ook hebben we dubbel gelegen van het lachen. Want je maakt écht van alles mee. Het meest hilarische was wel, zoals eerder genoemd, het huis waar gewoon geen voordeur in bleek te zitten, en waar we met een trap via een raam naar binnen moesten klauteren…Tevens een keer een huis bezocht dat alles had; ruimte, karakter, prachtig uitzicht maar helaas ook een septische tank die doodleuk nét op de grond van de buurman was geplaatst, zonder toestemming, wat natuurlijk een ware burenruzie had ontketend. Gelukkig vernamen we dit op tijd van de burgemeester van het betreffende dorp, want de makelaar wist van niets en de eigenaar deed uiteraard alsof zijn neus bloedde. Dan was er nog een huis in de Drome, dat we toch eens wilde bezoeken want het leek veel huis voor weinig geld. Bij het betreffende pand aangekomen bleek dat het merendeel van de muren in zo’n verregaande staat van verzakking verkeerden dat ze nog nét niet omvielen. Dit hadden de eigenaars op de éen of andere manier erg goed weten te verhullen op de aantrekkelijk uitziende foto’s die we hadden ontvangen. Er was in de keuken overigens iets dat wel prachtig was; een voederluik om de restjes direct in de etensbak van de beesten te kunnen storten, die in vroegere tijden onder de keuken gehuisvest waren. Ook van de in complete en werkende staat verkerende alambique, jaren gebruikt voor lavendel, was ik erg gecharmeerd. Maar ja, daar kun je niet in wonen, dus hield het op. Toen hielden we het maar even voor gezien.

Een tijdje geleden toch maar weer het avontuur aangegaan en opnieuw een huis bezocht. Het was maar zo’n 10 minuutjes bij ons vandaan en de vraagprijs lag binnen ons budget. De makelaar had via de telefoon wat meer verteld over het huis. Een huis met veel mogelijkheden, een grote tuin, nou ja, het klonk allemaal goed. Er was maar éen buur, dus lekker rustig. Op de dag van de bezichtiging parkeerden we onze auto langs de natuurstenen muur die langs de huizen liep. Wat zich daarachter bevond bleef nog even een verassing, want die muur was zo’n twee meter hoog en ontnam aldus het zicht op de woningen. Toen wij de gemeenschappelijke binnenplaats opliepen, werden we verwelkomd door de makelaar, alsook door het uitzinnige geblaf van zes gemeen uitziende jachthonden, die van de buren bleken te zijn. Godzijdank zaten ze achter een stevig hek. Met luide stem probeerde de makelaar boven het kabaal van de honden uit ons wegwijs te maken over het terrein, dat bijna helemaal gemeenschappelijk bleek te zijn. In het huis aangekomen stierf het lawaai een beetje weg, en maakten we een rondje door de kamers. Twee stuks, en tot de nok toe gevuld met oude kranten, ondergoed, vuile vaat en halfvergane voorwerpen. Dit stond niet op de foto’s. En waar waren de andere ruimtes? “Tja, daar kunnen we van hieruit niet in, dan moet er eerst een muur worden uitgebroken” was het antwoord. Bleek dat het te koop aangeboden huis deel uitmaakte van een groot familiebezit, dat na de erfenis lukraak in een paar stukken was verdeeld, zonder enige logica in acht te nemen. Dus de potentiele koper werd de keuze gelaten om of het gebouw in zijn geheel te kopen of te hopen op een welwillende, meewerkende eigenaar van het overige deel. Dit werd ons allemaal een beetje te ingewikkeld en we besloten dat we het wel weer gezien hadden. “Gezellige boel hier”, mompelden mijn man en ik nog tegen elkaar, toen de Roedel van Venijn nog éen maal onder luid gegrom de tanden ontblootte tijdens ons voorbijgaan.

We hebben inmiddels geleerd dat je erg op je hoede moet zijn bij advertenties voor huizen. “A rénover” (te renoveren) betekent niet zelden dat het betreffende pand vanaf de grond af heropgebouwd moet worden. “Authentique” wil nog wel eens synoniem zijn aan huizen waar al 50 jaar niets meer aan is gedaan en waar inderdaad de “authentieke” kaaskousen en vlekkerige matrassen de vloeren sieren. Om maar een paar voorbeelden te noemen.

Afgelopen zomer dan toch eindelijk een prachtpand gevonden dat alles had dat we zochten. Wellicht een huurhuis, maar dat maakte ons in dat geval niet uit, het was prachtig. Maar jammergenoeg bleek uiteindelijk ook dit te mooi om waar te zijn… (zie http://nathaliedewilde07.wordpress.com/2013/08/29/droomhuis/ ). Gisteren trouwens weer een huis bezocht, ook om te huren. Heeft ook alles op het lijstje dat we zoeken, maar de eigenaar woont nogal ver in een klein huis waar hij al zijn troep niet in kwijt kan. Daarom wil hij de caves én een kamer van het huis blijven gebruiken als opslag. Wij willen dit dus niet, ook al is het huis verder erg groot. Dus zijn we nu bezig met overleggen en onderhandelen via de makelaar die tussenpersoon is. Op dit moment weten we nog niet meer. Maar ja, ook al gaat het niet door, het zal ongetwijfeld wel weer stof opleveren voor een nieuw verhaal. We laten ons voorlopig nog niet teveel ontmoedigen. We genieten zoveel mogelijk van wat we wél hebben en van de unieke belevenissen die met de huizenjacht gepaard gaan. En we zijn er van overtuigd dat we op een dag voor de deuren zullen staan van ons droomhuis…

• http://nathaliedewilde07.wordpress.com/