Huisje, boompje, beestje

Net toen we de moed al een beetje op hadden gegeven om een mooi en betaalbaar huis te vinden in de buurt, belde de makelaar. “Een client wil zijn huis bij ons in de verhuur zetten, en het lijkt me wel wat voor jullie. Zin om een kijkje te nemen?”. Ja natuurlijk hadden we daar zin in ! Ook al lagen onze verwachtingen niet erg hoog, na de voorgaande teleurstellingen. Maar je kunt immers nooit weten. Dus afspraak gemaakt en er naartoe. Het huis lag net over de grens van ons buur-departement in de Gard, een kwartiertje rijden van onze huidige woonplaats. Bij een grote houten poort een lange oprit afrijden en toen waren we er. Het was nog vroeg en slierten nevel hingen tussen de omringende bomen en rond de bergen die je vanaf het huis zag liggen. Op de achtergrond hoorden we vogeltjes kwetteren en het zachtjes kabbelen van een beekje. Een groot terras over de hele lengte van het huis deed ons al een beetje wegdromen en in gedachten zaten we er reeds aan de koude rosé. Alles was op z’n minst erg charmant te noemen. Danny en ik keken elkaar even stilzwijgend aan, we dachten hetzelfde; wat een plek! De makelaar stond al op ons te wachten. “We moeten ons er nog niet teveel op verheugen, eerst even afwachten..” fluisterde ik Danny toe. Want inmiddels hadden we al meermaals te maken gehad met de zorgwekkende woorden “mais..” (maar..), of  ”par contre..” (daarentegen..), nét als de zaak beklonken leek. En inderdaad, nadat de makelaar ons een uitgebreide beschrijving had gegeven over het uitgestrekte terrein dat erbij hoorde, en welke kamers we mochten verwachten in het mooie, ruime huis, was daar het gevreesde “par contre”..Er waren een paar dingen niet inbegrepen in de huur, namelijk een grote cave onder het huis, die vol bleek te staan met spullen van de eigenaar waar hij zelf geen plek voor  had, én een kamer in het huis zelf. De moed zonk ons weer in de schoenen, we hadden nou niet bepaald zin om een stuk van het pand te moeten delen. Toen de eigenaar zich even later bij ons voegde bleek dit een erg vriendelijke man te zijn. Daardoor kregen we weer wat meer moed dat er misschien nog wel wat besproken kon worden. We bekeken het huis samen van binnen, dat nog mooier was dan de buitenkant. Weliswaar een beetje oud en scheef, maar daar houden we van. Een huis moet zijn als een mens; met imperfecties, karakter en geschiedenis. We werden vooral bekoord door de prachtige gewelfde plafonds in elke ruimte, die typisch schijnen te zijn voor deze streek. Vanuit elk raam werden we getrakteerd op een adembenemend uitzicht. Het zal duidelijk zijn dat we verkocht waren. Met de eigenaar hebben we uiteindelijk inderdaad wel wat kunnen regelen. Achter het huis bleken nog een grote én een kleine schuur te zijn, die we konden gebruiken voor opslag, en de kamer wilde hij toch ook wel bij de huur betrekken. Deze kamer bleek overigens een compleet ingerichte studio te zijn. Een aangename verassing. Na nog wat andere zaken te hebben geregeld, konden we na twee weken het huurcontract tekenen. 

Het is nu inmiddels bijna een maand later. De verhuizing zal pas ergens in februari zijn, maar we al zijn druk bezig in en om het huis. Behalve de immense hoeveelheid spullen die we moeten verhuizen, moet er geschilderd, gesnoeid, gezaagd en natuurlijk ingericht worden. Ook was er, zoals in veel franse huurhuizen, behalve een wasbak nog geen keuken geinstalleerd. Gelukkig een mooie gevonden op het door ons geliefde Boncoin, de Nederlandse Marktplaats zeg maar. Beetje bij beetje begint het steeds meer als “ons” huis te voelen, ook al kunnen we soms nog niet zo goed geloven dat we werkelijk op deze paradijselijke plek gaan mogen wonen. Als we samen op ons terras staan, en we kijken naar de steeds veranderende lichtval op de bergen, de kinderen die ravotten in de tuin, de hond die ligt te genieten in het zonnetje, tja, dan voelen we ons gewoon zo enorm rijk. De sluimerende boerin in mij wordt wakker gemaakt bij de aanblik van onze toekomstige tuin. Ik krijg visioenen van oneindige velden met zongerijpte tomaten, knapperige verse salade en sappige meloenen. Dit alles aangevuld door gezellig vrij rondscharrelende kippetjes. Danny fantaseert dan weer over de bergen hout die hij zal kunnen zagen om onze houtkachels mee te vullen en de talrijke plekjes waar er leuke tuinzitjes kunnen komen om de aperitiefjes te nuttigen, en hij heeft ook al een paar strategische plaatsen uitgezocht voor de ligstoelen om een siesta te kunnen doen. Eén ding is zeker, het wordt voor ons een bijzonder nieuw jaar !

• http://nathaliedewilde07.wordpress.com/