Reactie van Frans op 24 Januari 2015 op 11.23

zie ook http://www.nederlanders.fr/group/dierenvrienden-in-frankrijk

Reactie van Nicole Gregoire op 24 Januari 2015 op 11.54

Les chiens auraient les mêmes émotions et sensibilités qu’un enfant selon une étude scientifique

En tant qu’amoureux des animaux et des chiens, nous sommes certains que le meilleur ami de l’homme est doté de sensibilité et d’émotions. Cela ne fait aucun doute. Mais alors que que le chien est encore considéré comme un bien matériel en France et dans beaucoup de pays, un chercheur est en train de prouver, grâce à l’imagerie par résonance magnétique (IRM), que les chiens ont le même degré de sensibilité et d’émotion que nous les humains au stade de l’enfance. Gregory Berns, professeur en neuro-économie à l’Université de Emory à Atlanta (États-Unis), s’est lancé le défi de comprendre et analyser les émotions du chien à travers l’analyse de son cerveau, aidé d’un scanner. Grâce à ses collègues et son ami et éducateur canin Mark Spivak, l’expérience a pu aboutir au bout de deux ans. Le chercheur a analysé le cerveau des chiens grâce à l’imagerie par résonance magnétique, l’IRM, pour comprendre les réactions de nos chiens face à certains stimulis. Comme les chiens ne parlent pas, il était difficile de mesurer leurs émotions scientifiquement, en tout cas jusqu’à cette incroyable expérience. C’est donc avec sa chienne nommée Callie, un croisé terrier, que débute l’expérience que le chercheur détail au New York Times. Gregory Berns a entraîné sa chienne à entrer dans un scanner pendant plusieurs semaines avec son ami éducateur canin. L’ergonomie du scanner a été pensée et réalisée pour accueillir des chiens. Callie, la chienne de Gregory Berns Callie, la chienne de Gregory Berns À base de méthodes douces, l’expérience s’est voulue respectueuse du chien, sans sédatifs ni contraintes. Le chercheur a même fait signer un document ressemblant à celui donné aux parents lorsque des enfants entrent dans un scanner. En somme, si le chien ne se sentait pas bien parce qu’il présentait des signes d’agitation ou de peur, son maître pouvait à tout moment arrêter l’expérience. Rappelons qu’il n’y a pas eu d’anesthésie, le but étant d’observer un cerveau en total éveil. L’expérience, qui a réuni douze chiens, permet au chercheur d’avancer que nos amis canidés pourraient avoir le même degré de sensibilité et d’émotions que nous les humains, au stade de l’enfance. Quand on se souvient du nombre d’émotions qui nous ont traversé étant enfant, il est tout de même formidable de reconnaître scientifiquement cette capacité chez le chien. En effet, grâce notamment à deux signaux de la main envoyés au chien durant l’expérience, il a été déterminé qu’une zone commune du cerveau chez les humains et les chiens était stimulée. Le chercheur explique : Beaucoup de choses similaires qui activent le noyau codé chez l’humain, associées à des émotions positives, activent également le noyau codé du chien. Cette capacité nous oblige à repenser la façon dont nous traitons les chiens. Les chiens sont aussi des personnes. Cette zone, appelée noyau caudé, nous permet de réagir avec grande émotion à l’amour, la nourriture ou encore l’argent. Chez le chien, cette zone déclenche des émotions similaires qui sont liées à l’amour ou encore à l’attachement. En observant cette zone du cerveau, les chiens réagissent par exemple à l’odeur humaine qui les stimule à nous faire la fête lors de notre retour, alors que nous sommes parti seulement un court instant, ou encore à l’odeur de la nourriture. C’est donc une formidable découverte scientifique qui vient appuyer l’expertise de l’observation comportementale des animaux en général puisque cette zone du cerveau est commune à beaucoup d’autres animaux. Elle prouve donc que nos chiens sont bel et bien dotés d’émotions, d’amour, d’attachement ou encore d’une sensiblité similaire à celle d’un enfant. De quoi prouver aux plus septiques la véritable place que doivent occuper nos chiens dans la société : des êtres vivants dotés de sensibilité et non des biens matériels comme les considère la loi, ce qui entraîne des dérives comme les chiens de laboratoire ou encore les usines à chiots.

Reactie van Nicole Gregoire op 24 Januari 2015 op 11.58

wel, ik zou het echt doen ... zelfs al willen ze het niet zien of horen ...  ik zou hen een artikel onder de neus duwen. Zelfs al brengt het geen soelaas, iets doen is toch belangrijk.  

Reactie van gerard ket op 24 Januari 2015 op 12.02

In lepregaumont woont een boer ,verwaarloos zijn dieren maar de politie dierbescherming
Niemand
Doet wat .ik heb honden verzorgd de paarden eten gegeven maar niemand doet iets
Het zal wel meevallen wordt er door de Fransen gezegd

Reactie van Dierenthuis Bourgogne op 24 Januari 2015 op 12.16

Ik zou als je geen (re)actie kan verwachten van de personen,die er eigenlijk zouden moeten zijn voor de dieren een franse Stichting hierover aanspreken(op fb stikt het van de Stichtingen,die graag inspringen/helpen in deze gevallen).Deze kunnen druk uitoefenen en actie ondernemen door hond weg te halen en te verzorgen en er een adoptant of gastgezin voor te zoeken.

En Michaels idee vind ik top!

Maar even serieus:graag privéreactie als je meer wil weten...

Ingrid

Reactie van Dierenthuis Bourgogne op 24 Januari 2015 op 16.28

Ik denk dat je alleen de mentaliteit van mensen,die slecht omgaan met dieren om kan buigen door zelf het "goede" voorbeeld te geven.Niet door kritiek te geven of mensen aan te vallen op hun gedrag.Dan gaat de kop in de wind en haalt het niks uit.Hier zie ik ook vaak jagers,die wisselend met hun honden omgaan.Ik vang ze op als ze verdwaald zijn en dan laat ik hen zien en vertel hen wat ik gedaan heb(even in de warmte,uit laten rusten,eten/drinken gegeven) en ze zien dat mijn honden binnen liggen en goed doorvoed zijn.Dat ik met ze wandel(los),dat ik met ze speel en ze af en toe een knuffel geef.Als ze bijv. de hond hardhandig oppakken of aan de halsband omhoog trekken doe ik voor hoe ik dat doe;voorzichtig en zonder ze te wurgen.Dan staan ze verbaasd van oh zo kan het ook.Het zijn maar kleine voorbeelden die ik geef.Maar ze steken er dingen van op,al laten ze dat niet zien als je er bij bent.Ergens beginnen de hersencellen te werken bij sommigen en die trekken weer medejagers mee.Dat vertrouwen heb ik.

Bij echt zwaar dierenleed,waarin geen bewustzijn mogelijk is moet je zelf ingrijpen of de desbetreffende instantie,die recht daar toe heeft!Er zijn bepaalde regels van als een hond buiten gehuisvest is.Er moet voldoende eten en drinken zijn en een degelijk nachthok en de ketting moet een bepaalde lengte hebben.Is dat niet het geval dan kan een Stichting ingrijpen,als de maire niet in wil grijpen.Er zijn landelijke tel.nr verkrijgbaar om dierenleed te melden,maar ik weet ook,dat vaak geld en ego een grote rol speelt en je nog niet verder komt.Privé kan ik evt.namen geven waar je bij terecht kan om dierenleed aan te pakken.

Reactie van El Burro Català op 24 Januari 2015 op 17.21

Soms helpt het er over te spreken met andere bewoners: er zijn gelukkig altijd mensen die het ook verschrikkelijk vinden. En dan gezamenlijk de burgemeester van de feiten op de hoogte brengen. Dierenmishandeling is ook in Frankrijk verboden. Sowieso nooit bang zijn en altijd de eigenaar op haar/ zijn verantwoordelijkheden wijzen. Dat is een burgerplicht. Sterkte,

Jetze.

Reactie van Dierenthuis Bourgogne op 24 Januari 2015 op 17.57

Ik zal even de landelijke nummers hier geven om dierenmishandeling te melden:

Asso Stéphane Lamart: 0144750047

30 Millions D'Amis: 0156590444

Asso Brigitte Bardot: 0145051460

Hieronder een filmpje,waar onlangs Stéphane Lamart(die graag in de publiciteit komt)actie onderneemt om een hond te bevrijden.Dankzij oplettende voorbijgangers werd dit dierenleed gesignaleerd en ingegrepen.

http://videos.leparisien.fr/video/le-chien-vivait-enferme-dans-un-c...

Reactie van inge van der sluis op 24 Januari 2015 op 18.10

Fondation Brigitte Bardot helpt ook!

Reactie van ineke blom op 24 Januari 2015 op 19.43

Toen wij hier nog niet zo lang woonden reden wij de hond van een van onze buren aan. Niet expres natuurlijk. Vol in de remmen, kijken wat er was. Het beestje rende weg hinkend en wel.De buurman kwam naar buiten gerend . Wij al klaar me excuses, "desolée, de hond kwam plotseling uit de berm". Niet nodig!! Onze auto werd aan een grondig onderzoek onderworpen. Of we geen schade hadden! Nou daar hadden we nog niet naar gekeken. Maar de hond dan? "Ah ce n'est qu'un chien" en weer de auto bestuderen. Nee niets te zien: 's Avonds bezoek: de buurman, of we nog steeds niets aan de auto hadden. ivm de assurances! En de chien? "aucune idée, il se debrouille" Gelukkig zagen we haar een aantal dagen later weer vrolijk voor onze auto uitstuiven! 

Je reactie hieronder, dit zijn de huisregels. 

• ‹ Vorige
• 1
• 2
• Volgende ›
• Pagina