Honden in Frankrijk

Waarde Forumleden,

Jarenlang heb ik veel plezier beleefd van mijn hond, een Duitse Staande korthaar, die enige tijd als maatje had een Dwerg-schnauzertje. Het vervoer van en naar Frankrijk was een speciale affaire. Veelal namen we nogal wat bagage mee en het was altijd passen en meten om de hond( en) voldoende ruimte te geven.

Door mijn regelmatige ommetjes bij het uitlaten had ik in Nederland al veel hondensoorten leren kennen.

Van Ierse Wolfshond tot een Schippertje had ik in het park zien hollen. Ik heb altijd getracht mijn hond goed onder appel te houden en een prettig gedrag bij te brengen, ook in een ander omgeving, met kleine kinderen en in een andere omgeving. Ook aangelijnd lopen zonder trekken leerde ze snel.

Ik viel voor de Duitse Staander omdat ik een goede wandelaar wilde die zich snel en soepel wist te bewegen. Geen gekunsteld fokproduct maar een meer natuurlijk 'model' met een prettig karakter en met een mooie gedekte kleur zonder veel haarverlies of lange, zwiepende staart.

Al spoedig zag ik in Frankrijk bij kennissen en bij jagers andere honden die ik in Nederland nooit had gezien. De Epagneul Breton en de Bleu de Gascogne waren van die rassen, die je in Nederland niet snel zal tegenkomen.

Ook de 'blaf' van de Bleu de Gascogne was iets wat mij deed denken aan  'The Hound of the Baskersville'.

Soms bleef er een jachthond bij ons vertwijfeld achter als hij tijdens de jacht zijn baas in het bas wat kwijtgeraakt.

Onze honden werden heel onrustig als er tijdens het jachtseizoen weer eens meute, hevig blaffend, de hevels doorzochten of wild achtervolgde.

Alert werd mijn Staander bij het horen van een soort geblaf , ver weg in de heuvels. Het bleek het korte geblaf te zijn van een vos , op zoek naar een partner. 

Helaas heb ik één van mijn eerste Staanders in Franse aarde moeten begraven. Hij had zich op de spoorbaan begeven en was, door de Micheline gegrepen. Zwaar aangeslagen heb ik de resten van mijn dierbare hond bij elkaar moeten zoeken. Hoe kan zoiets gebeuren? Een SNCF man vertelde mij dat voor honden op het spoor niet wordt gestopt !

Vreemd genoeg springen honden niet even opzij ,maar gaan in paniek voor de trein uitrennen, met alle gevolgen van dien. Ondanks alles zijn mijn honden oud ( 15j ) geworden en hebben in het Franse land een geweldige tijd gehad. Vrijheid ,blijheid en zo nu en dan lekker graven naar een woelmuis of lekker staan blaffen bij het zien van een Couleuvre, een ongevaarlijke grasslang.

Ook moet ik denken aan de onprettige gewoonte die de hond had met een eerst begraven bot na lange tijd eens te komen aanzetten.

Er resten nu slechts nog de hondenpaspoorten en halsbanden die boven ik boven hun grafjes heb opgehangen. Waar vind je nog toegewijde ,brave dieren met een onbegrensde trouw ?

Wat zij uw ervaringen met uw hond of andere Franse honden ?