Hollandia

Soms vragen die Fransen me weleens 'Jacobus waarom ben je in Frankrijk gaan wonen?' Het antwoord is even simpel als snel: 'Om de kwaliteit van het leven!' Vandeweek was er iets af te handelen in NL en jawel: Krap over de grens bij het eerste het beste benzinestation richhting Breda werd het tijd om te tanken, een bakkie, een plasje te doen en om de benen even te strekken. Na mijn keuze te hebben gemaakt en de vulslang in de daarvoor bestemde opening te hebben geplaatst gebeurde er niets. Nog een paar keer geprobeerd- niets. Binnen in de shop verklaarde het beeldschone wit-blonde meisje met prachtige grote grijze ogen dat de camera een franskenteken gedetecteerd- en daarom de pomp geblokkeerd had. Ohw. Maar omdat ik heel goed Nederlands sprak en er kennelijk betrouwbaar uitzag wilde ze heel best het systeem déblokkeren zodat ik, ook voor hun verkooptechnisch van belang, de tank van mijn trouwe voertuig kon vullen, aldus geschiedde.

Binnen correct afgerekend met mijn Franse pinpas, geen probleem, maar wel om door het systeem te komen dat toegang verschaft tot de toiletten. Tot voor een paar jaar geleden kon je daar nog binnenkomen met een muntje van 50 Eurocent, maar nu moest dat contactloos met je pinpas. Zeker een Franse pinpas hè? Sprak de chef van het etablissement, gaat niet werken. Hebbu niet een Nederlandse pas? Jawel. En, pasop hoor, creditcards werken ook nie. Echt schoon was het daar niet en het rook er ook niet erg fris.

Verdergaand op de 'snelweg' Breda - Utrecht mag je hier 100 rijden, daar 120, 10 Km. verderop even 130. Bij ijzel en gladheid staat er voor de zekerheid dat je niet sneller mag dan 90, een bord legt ons weggebruikers uit dat wanneer er boven een bepaalde rijbaan een rood kruis aangegeven staat, dat dat betekent dat die rijbaan tijdelijk afgesloten is. Ohw! Evden verder was de max. snelheid weer 100, doch de hele weg kon men nauwelijks gemiddeld 70 Km. per uur rijden.

Nu had ik voor dat ene nachtje geen hotel gereserveerd want slapen kan net zo makkelijk op een luchtbed onder een dekbed + wat comfortabele kussens achter in mijn bestelwagentje, maar toen er ineens borden opdoken langs de weg in internationaal begrijpbare pictogrammen van 'Vork en Lepel' en 'Bed onder Dakje' begreep ik dat er een hotel-restaurant aangekondigd werd en dat leek me inclusief douche en nogzowat best wel comfortabeler. Helaas jammer, Jao daor gaot Rijkswarerstaat over hé met die borden langs de weg, wij zijn al 3 weken geen hotel meer, maor eten kunt u hier nog wel. Het eten was ronduit goed, maar prijzig zoals overal langs snelwegen. Het hotel was verhuurd aan Polen dat er vol mee zat. Polen die al het respect verdienen- en kennelijk goed geld, voor werk waar evenveel Nederlanders hun neus voor ophalen. Na het eten een wandelingetje gemaakt met uitzicht op de snelweg die één lange eindeloze trein van voortrazende voertuigen was waar geen eind aan kwam. Booming economie ging er door mijn hoofd heen en, mede door die hardwerkende Polen. Op een balkonnetje stond een stevige Pool in een korte broek kennelijk met zijn zoontje- of dochtertje in zijn verre thuisland te bellen. Geen woord er van verstaan, wel de melodie.

Aan de ingang van de parkeerplaats stond een bord dat aangaf dat je hier niet langparkeren mocht en dat dit geen carpoolplaats is en men werd verzocht het geheel netjes en opgeruimd te houden. Zo te zien had menigeen daar geen boodschap aan. De volgende morgen wekten de eerste auto's en volgeladen busjes met Poolse kentekens naast me mij en vertrok naar het eerste het beste benzinestation om achteraan in de rij aan te schuiven voor een versgezet niet te zuipen bakkie koffie van een Amerikaans bedrijf dat Hollandia uitgezocht heeft vanwege de mogelijkheid er geen belasting te hoeven betalen. De voortjagende trein voertuigen was niets anders dan die van de vorige avond- en nacht. Op de radio vertelde een verslaggever dat een voormalige nieuwslezeres in de Tweede Kamer zich sterk maakte voor een wet die aan voltooid leven een einde mag maken indien men dat wenst.

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20190905, Korte Verhalen

Reactie van paul en carin op 7 September 2019 op 11.17: Tsja Koos, vrienden en familie verwachten ons toch echt een enkele keer op bezoek, net zoals wij het leuk vinden om ze hier te ontvangen. En eerlijk is eerlijk, een paar dagen A'dam vinden we geen straf....

Reactie van jaap op 7 September 2019 op 14.18: ach, het verhaal is leuk Koos. Ik bespeur wel een stukje subjectiviteit, maar dat is je vergeven. Natuurlijk is het fijn om bevestigd te worden in je keuze om permanent in Frankrijk te verblijven (voor de rest van je leven?) en de nadelen van Nederland en z'n verkeer en (inwonende) inwoners te benadrukken.

Om het verhaal iets objectiever te maken zouden we de remigreerders eens moeten vragen, helaas hoor/zie je daar weinig tot niets van, om moverende redenen. Er zijn ook nauwelijks cijfers bekend van terugkeerders per land en hun redenen, maar die zijn er helaas wel in grote getale (volgens het CBS in 2017 30000 nl-ers die terugkeerden in Nederland)

Reactie van Johanna Debets op 7 September 2019 op 15.24: @Janny O. Ik sluit me aan bij de groep 'zielige mensen', die nog met liefde naar Nederland gaan één à twee keer per jaar voor prettige en vaak ook voor minder prettige zaken.

Alhoewel vaak met lood in mijn schoenen vanwege de drukte op de wegen, maar ik denk dat dat ook met leeftijd te maken heeft. Wij wonen sinds 1987 in la douce France, en verandering ligt overal op de loer.

En ik prefereer een expresso boven een Starbucks :-)

Wat de koffie betreft, geef mij maar een lekkere 'franse' expresso :-)

Overleden Reactie van Susan op 7 September 2019 op 15.42: tja dat zou ik ook weleens willen weten zij die zijn teruggegaan hoe zijn hun ervaringen en dan niet alleen oh heerlijk bij de kinderen en de kleinkinderen om die weer terug te zien.

Reactie van Leo Prick op 7 September 2019 op 17.23: Veel Nederlanders zijn nadat de kinderen de deur uitwaren in Frankrijk gaan wonen. De contacten met vrienden, kinderen en later vaak ook kleinkinderen worden onderhouden doordat die graag in Frankrijk op bezoek komen. Die vrienden worden oud, de lange reis wordt vermoeiend, kleinkinderen willen een avontuurlijkere vakantie dan weer naar opa en oma, dit soort zaken gaat bij velen spelen. En als jezelf of je partner gebrekkig wordt of komt te overlijden kan er weinig overblijven van het aanvankelijk idyllische leven in Frankrijk. In zulke gevallen gaat de voorkeur vaak uit naar terugkeer naar Nederland. Zoals hier ook eerder opgemerkt, we weten weinig over de terugkeerders, hun motieven, maar zo nu en dan hoor je erover. Wat dit te maken heeft met de tekst van Koos Dulfer? Dat negativistische uitingen over Nederland zoals we die veel vaker op deze site aantreffen het moeilijk maken daar open en eerlijk over te communiceren. Terugkeer naar dat rotland wordt dan een nederlaag, iets waarover je liever zwijgt. Vandaar dat ik het niet zo onschuldig vindt die blindmakende zelfingenomenheid met het leven in Frankrijk en al die lolbroekerij over dat vreselijke Hollandia dat mensen geneest van de blijkbaar vreselijke ziekte die heimwee heet. Gevoelens van heimwee zijn afhankelijk van iemands situatie en die kan veranderen en daarmee ook die gevoelens.

Overleden Reactie van Susan op 7 September 2019 op 17.41: en Leo hoe is het met jou gesteld ga jij nog weleens naar Nederland , en misschien naar je kinderen enz.? ik ben na 2005 niet meer terug geweest en hier komen wonen in 89 een piepklein arbeiders huisje gekocht en laten verbouwen het is nu een natuurgebied.

ik mis niets , hier midden in de natuur met wat vrienden en wat beesten ,wild en tam ,heb ik het best naar mijn zin ik wil niet naar ned. alleen al een winkelcentrum ik moet er niet aan denken

ga hier ook al jaren niet meer naar een stad het liefst doen mijn vrienden de boodschappen

ik blijf wel hier in mijn optrekje en mijn 3 hectare.

Reactie van jaap op 7 September 2019 op 18.09: Susan, zoals jij niets mist op je 3 hectare, zijn er ook mensen die zich op den duur kapot gaan vervelen op het platteland en hunkeren naar een winkelcentrum. Anderen willen buren, vrienden en familie in hun directe omgeving hebben. Weer anderen worden gelukkig op een onbewoond eiland. Er zijn zelfs mensen die boven een kroeg in Amsterdam of Parijs willen wonen. Sommigen worden gek van dooie dorpjes in de winter, er zijn mensen die koude winters koesteren, zelfs als ze weken van de buitenwereld zijn afgesloten. Zomers met 10 weken 35 tot 40 graden worden zowel vervloekt als aanbeden.

Kortom (bijna) niemand is hetzelfde, noch in Frankrijk, noch in Nederland. Als iedereen doet waar hij/zij gelukkig van wordt is dat mooi. Maar dan hoef je nog niet anderen of een ander (of zelfs jouw voormalige vaderland) land af te zetten tegen jouw situatie of jouw land.

zie hier: https://worldhappiness.report/ed/2019/changing-world-happiness/

de lijst van landen gerubriceerd naar geluksgevoel staat in tabel 2.2

Reactie van leo en Angela Struijk Salvetti op 7 September 2019 op 18.38: Frankrijk is met 14 jaar, na 5 andere landen en Nederland nu ons nieuwe thuisland

'' Home is, where the heart is''.......!

Overleden Reactie van Koos Dulfer op 7 September 2019 op 18.43: @ Algemeen: Ik deed niets anders dan vanuit mijn perceptie- observatie- beleving kort verslag van een reisje door een stukje Hollandia weer te geven. Iedereen zal het allemaal helemaal op zijn eigen manier beleven en er zijn zat genoeg mensen die het hier op den duur gezien hebben en liever teruggaan. Daar is niets mis mee toch? In mijn geval komen vrienden, kennissen en familie liever hier logeren in plaats van dat ik daar naar toe moet gaan. Hier heb je zomaar een halve hectare grond om je huisje heen en veel grote en kleine schuren waar in mijn geval veel oude auto's in passen. Hier is ruimte zat om honden en katten te houden en echte scharrelkipopen en zelfs een huisvarkentje, het kan allemaal. Je zou maar in Hollandia in een Vinexwijk wonen met een postzegel groot tuintje? Maar goed, ieder zijn meug, ik zou er voor een vrijwillig levenseinde kiezen of desnoods het hele eind met een rugzak om hier naar toe terugwandelen.

Maar wel mooi dat die 'booming economie' daar me netjes iedere maand stipt op tijd m'n leefgeld op mijn bankrekening stort. Daar kan ik fijn op de fiets mee naar het kruidenierswinkeltje in ons buurdorpje. Onderweg hoor je de vogels fluiten, hoog boven ons trekt geluidloos een verkeersvliegtuig een strakke witte streep door de lucht, in de verte ploegt een tractor voort. 's-Nachts hoor je je oren suizen van de stilte die alleen onderbroken wordt door een roep van een Uil, in het voorjaar van een Nachtegaal en wanneer de schemering valt, van een vlucht Regenwulpen. Tussen de middag kan je aan tafel in het kleine restaurantje tussen de werkende mannen en vrouwen en eet je een vijfgangenmenu voor 13 Euro inclusief een halve liter wijn, een geurig kopje espresso met een klein neutje voor de smaak toe. Als je binnenkomt is het links en rechts, bonjour - bonjour ça va- ça va? Handje hier- handje daar. Men begint altijd een gesprek over het weer, de toestand van de druiven, de maïs en de problemethiek van het veehouden door de vier seizoenen heen, en dan over hulp die wij van elkaar misschien nodig hebben, of aan kunnen bieden. Dat kan hulp zijn bij het invullen van een belastingbiljet, of het uitlenen van een betonmolentje, het vastlassen van iets aan een grote stalen schuurdeur of iemand die de carburateur van zijn auto graag schoongemaakt ziet worden, doch daarvoor de kennis ontbreekt Hier wordt tijd voor uit getrokken hoor. Dan pas gaan we aan tafel.

En dan privacy, hoezo? Hier weet iedereen bijna alles van elkaar en hoef je je niet mooier of anders voor te doen dan je bent. Hier word je gekend. Het is leven en laten leven. Niemand is perfect. Hier wordt je gekend gewoon omdat alles klein en overzichtelijk is. Ze werd ik vorig jaar eens aangehouden bij een routinecontrole. Alles was in orde behalve dat de voorbanden van mijn onvolprezen Fiat Ducato toch best wel ver versleten waren. We kwamen overeen dat er die zelfde dag nog even nieuwe banden omheen gelegd zouden worden en dat ik die dan later in de middag even zou laten zien. Aldus geschiedde zonder boete waar ze eigenlijk wel volkomen het recht toe hadden. Probeer hem dan later in de kroeg geen biertje aan te bieden! Dat is helemaal fout! De CT- keurmeester van ons buurdorp woont iets verderop aan het laantje van mijn huis. Benjamin wil me heel best van te voren even helpen iets aan mijn Ami 6 uit 1965 te repareren voordat het voertuigje de week die er op volgt ter keuring wordt aangeboden. Want buur of niet, die keuring is streng en onverbiddelijk. Het gaat immers om de veiligheid van ons allemaal.

Men weet dat ik graag aan oude fietsen sleutel ook, dus zet de man van het grofvuil -inzamelingspunt ouwe fietsen waar nog enig eer aan te behalen is voor me apart. Vervolgens rijdt de voorzitter van de oude fietsenclub in vooroorlogs tenue op een oude speciale Fongers fiets van mijn broer rond en wint er dit jaar de concours d'élégance van Saumur mee. Iedereen heeft een moestuin en fruitbomen en zo ruil je nog wel eens een overtollig meubel en een 6 Volts achterlicht in tegen 345 Kg. tomaten, handenvol prei, peren en pruimen.

Toch zijn er mensen die voor een leven in NL kiezen, ik heb ze zelfs in de familie, hoor welwillend hun argumenten aan en zie plots de kleine max.snelheidsbordjes aan de hectometerpaaltjes in de bermen in gedachten weer voor me afgelopen dinsdag, die hoewel meest fors begroeid vanwege verminderd maaien in verband met de biodiversiteit, dus meestal niet leesbaar meer zijn, die ons weggebruikers daar nog maar eens op het hart drukken dat we hier 100 mogen rijden en daar 120 en daar 130? Of stond er nou 100?

Nog precies een week en dan is m'n AOW weer gestort.