Blogverhaaltje: Uit je comfortzone

Beste leden, hier is weer een blogverhaaltje...

Veel leesplezier! Groetjes, Liesbeth Arts

Om kwart over acht ‘s ochtends begint mijn mobiele telefoon te rinkelen, op het display zie ik een onbekend Frans nummer. Zondagochtend, wie belt er nu op dit tijdstip? Een beetje verwonderd neem ik op.Een vrouwenstem aan de andere kant van de lijn stelt zich voor in het Nederlands en vraagt of ik nog steeds plaats in de auto heb. Haar man en dochter zijn in Breda en zoeken een lift naar Parijs. “Ja natuurlijk!” antwoord ik verrast. Ze geeft me zijn telefoonnummer zodat ik het verder met hem kan regelen.Zo dat is geluk hebben, denk ik in m’n nopjes, toch nog gedeelde reiskosten.

...

http://elisabetharts.blogspot.fr/2014/05/uit-je-comfortzone-1.html

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20140524

Reactie van Ine op 25 Mei 2014 op 12.07: Liesbeth, ik ben nu wel heel nieuwsgierig of de titel van dit blog terug komt in het vervolg, de reis met de papa en dochter. Of ligt heel NL nu buiten je comfortzone? Erg jammer dat je vader niet begrijpt wat je beweegt. Ik had ook zoiets met een familielid. Er valt niets aan te doen en ik zou zeker je leven niet veranderen want er is grote kans dat het dan toch ook weer niet goed is, volgens anderen. Jij bent de enige die weet wat goed voor je is.

Reactie van Elisabeth Arts op 25 Mei 2014 op 12.10: Hoi Ine, Je hebt helemaal gelijk! Maar dit verhaal krijgt nog een vervolg ;-) Gr. Liesbeth

Reactie van Geert jan op 25 Mei 2014 op 13.00: Dag Liesbeth,

Hartverwarmend om je verhaal te lezen. Heel herkenbare emoties, vooral op afstand moeten leven van je dochter. je kunt wel skype maar het echte contact mist. De korte tijd die je in nederland hebt is dan vaak net niet genoeg om het oude vertrouwde gevoel van warmte weer op te roepen. Onbegrip van je ouders is pijnlijk.

Heel veel succes

Gert

montpeyroux (bij clermont fd)

Reactie van Elisabeth Arts op 26 Mei 2014 op 22.31: Bonsoir Gerard en Jeannette,

Sorry dat ik nog niet direct gereageerd heb, het was vandaag een drukke dag... maar bedankt voor jullie reactie en jullie verhaal is ook heel herkenbaar. Vooral dat je dochter je dan lekker vaak kan zien... eens in de drie weken een uurtje. hahaha, zo was het ook bij ons toen we elkaar nog steeds elk moment konden zien! Wat betreft het werk (jazzcafé) kwijt zijn... Zelfs dit is een 'dubbel' gevoel. Het was leuk, een goed idee, veel plezier gehad, ontroerende momenten, zorgen, stress. Nu leven we een stuk rustiger en zijn zowel Henk als ik heel erg bezig met onze eigen expressie en dat is werkelijk geweldig!
Tja, de dualiteit van het leven! Maar wel een uitdaging. Dit blogverhaal is deel 1, het vervolg, dat deze week nog ergens gaat komen, krijgt nogal een andere wending waardoor ik eigenlijk al mijn emotionele twijfels opzij kan schuiven en weer zoals de tijd voordat ik in deze kwetsbare 'mood' kwam (sommigen zeggen dat het de overgang is ;-) , het leven niet vanuit 'angst en schuldgevoel', maar vanuit mogelijkheden en uitdagingen kan zien....
Dank voor jullie uitgebreide reactie!

Trouwens ook aan Gert. Merci voor je medeleven! Heel erg leuk al die reacties!!!

Reactie van karen op 5 Juni 2014 op 9.18: Dag Liesbeth,

Herkenbaar verhaal, het gevoel soms in een spagaat getrokken te worden tussen leven in Frankrijk en kinderen en moeder in Nederland. En in een kwetsbare mood ( ook hier de overgang:) ) ben je er extra gevoelig voor, je wil zo graag de harmonie voelen in plaats van de afstand.....

groet,

Karen