Het roer om -retour Nederland.

Reactie van En Laurenc op 20 November 2020 op 23.30

Nou moeilijk in NL? Probeer dan eens een bankrekening te krijgen in Frankrijk als je er een huis koopt, de EDF heeft er moeite mee als je geen franse bankrekening hebt om de elektra aan te sluiten en de franse bank wil geen rekening voor je openen als je nog geen bewijs van domicilie in Frankrijk hebt o.a. een EDF faktuur of bewijs dat je aangesloten bent. En óók als je dat net allemaal bij elkaar hebt, óók de koopacte van je nieuwe huis, lukt het vaak nog niet. Of zet eens een auto hier op kenteken, in NL ga je naar het postkantoor, je betaald 9,80 en hoppa je krijgt direct een bewijs mee dat de auto op jou naam staat, in 10 minuten gepiept. Lees hier op dit forum de drama's maar eens na om een carte grise te verkrijgen. 

En m.b.t. schade vrije jaren: mijn kinderen die in NL wonen staan hier ook bij de auto-verzekering ingeschreven en bouwen zo schade vrije jaren op, UNIVE accepteerde die gewoon hoor. 

Conclusie: Nederland kan moeilijk doen maar de fransen spannen toch wel de kroon in hun bureaucratie. 

Reactie van Jacqueline Beijlen-Geerts op 20 November 2020 op 23.47

Dan heb je mazzel, met die schadevrije jaren, want toevallig is het Univé die bij ons daarover juist zo moeilijk doet. En de kentekens voor onze meeverhuisde auto’s regelen was voor ons onmogelijk: er staat simpelweg verkeerde informatie op websites van de Belastingdienst en de Rijksdienst voor het Wegverkeer. Gelukkig hielp onze Nederlandse garagehouder ons. Maar dat is natuurlijk een andere procedure dan in hetzelfde land een nieuw kenteken aanvragen, dat snap ik.

Reactie van Wim van Teeffelen op 21 November 2020 op 12.13

Van alle emigranten naar Frankrijk is ongeveer de helft na drie jaar al weer terug in Nederland, en van de overgeblevenen is na zeven jaar nog maar de helft in Frankrijk (sommigen keren terug naar Nederland, anderen emigreren verder naar een ander land). Naar schatting een kwart van alle emigraties dus permanent (als je langer dan zeven jaar wil definiëren als 'permanent') Voor daarna ken ik geen statistieken, behalve dat ik eens een artikel heb gelezen van een professor in de demografie dat van alle 80plussers ook nog eens de helft terugkeert naar Nederland.

Kortom, de grote meerderheid van alle emigranten naar Frankrijk keert uiteindelijk weer terug naar Nederland. Het heeft niet veel zin om hier nu te reageren met 'maar wij blijven...hoor!' Waar ik op doel is het taboe rondom remigreren. Je zou op dit forum veel en veel meer remigratieverhalen of -vragen verwachten tussen al die emigratieverhalen, maar klaarblijkelijk emigreren Nederlanders met tromgeroffel en remigreren ze met stille trom...

Ik heb in de loop van de jaren heel veel remigraties begeleid (met name bij het regelen van de Franse kant) en verhalen zoals van Jacqueline hoor ik niet veel. In praktische zin lijkt remigreren redelijk gemakkelijk voor de meeste remigranten, maar emotioneel is het vaak veel moeilijker. Meer dan de helft van de remigratie-dossiers die ik ken zijn remigraties door noodzaak, niet uit vrije wil: overlijden of ernstige ziekte van de partner, scheiding, heimwee, Nederlandse kinderen die niet kunnen aarden op het Franse platteland, een mislukt zakeljjk avontuur in Frankrijk, financiële noodzaak. Het zijn meestal geen opbeurende verhalen en mogelijk is dat de reden voor het taboe. Een jaar of drie geleden zijn er pogingen gedaan van een TV-programmamaker om een remigratieserie te maken (overigens niet alleen vanuit Frankrijk), daar is niet veel van terecht gekomen. Heel veel remigranten zien hun terugkeer als een mislukking, in plaats van als een nieuw avontuur of een nieuwe leuke fase in hun leven. Dat is spijtig. Als ik een remigrant kan helpen door hun Franse bedrijf op te heffen, of hun huis of bedrijfspand op naam van een ander te helpen zetten, dan doe ik dat natuurlijk. Maar verder kan ik weinig doen. Het zou fijn zijn als er een deskundige op het gebied van emotionele remigratie hier regelmatig zou verschijnen op dit forum, met verhalen en antwoorden, zodat mogelijk de schroom van remigranten wat zou afnemen.

Dan nog even over de Meilandjes: Ik heb hun eerste bedrijf in Frankrijk opgericht, in september 2006 toen ze zich nog voordeden als een gewoon gehuwd stel met emigratieplannen. Er is veel met hen gebeurt sindsdien, maar wat de TV-serie laat ziet heeft niets te maken met de praktijk van emigratie en remigratie van een 'gewone' Nederlandse familie. Die krijgt namelijk niet € 50.000 per uitzending...

Wim

Overleden Reactie van Susan op 21 November 2020 op 12.41

Ha bedankt Wim,  ergo Jacqueline blijf hier op deze site schrijven over je nieuwe avonturen in Twenterand.

Dat de Fam  Meiland betaald kreeg vooriedere uitzending daar twijfelde geen mens aan.

Reactie van Jacqueline Beijlen-Geerts op 21 November 2020 op 12.43

Ik heb in mijn Franse periode heel veel aan dit Forum gehad. Dus als mensen gaan remigreren en ze hebben vragen, dan bied ik me daar graag voor aan, uiteraard belangeloos. Vanaf 2004 schrijf ik columns, eerst voor een groot, maar per 2012 ter ziele gegaan webmagazine, nu alleen nog als weblog. Het onderwerp was tot voor kort Vrij Leven in Frankrijk: over mijn beleving van het Franse leven en over de prachtige Drôme. Mijn perikelen hier met de verzekeringsmaatschappij, de belastingdienst n dergelijk is iedere keer stof voor een column. Als het interssant is voor remigranten wil ik hier best af en toe een berichtje plaatsen, zodat mensen kunnen doorlinken.

Overleden Reactie van Susan op 21 November 2020 op 13.01

Ja graag ben zeer benieuwd niet dat ik terug ga naar Nederland , ik ben in 1977 weggaan en niet direct naar france.

Hier woon ik nu 30 j en ik ben nu 74 en heb geen fam in Ned. Dus waarom zou ik, ik woon heerlijk rustig in een natuurgebied en wat inkomen uit mijn gite . Alleen zijn, nou voor mij is dat heerlijk in de zomer gasten en vrienden om mij heen.

maar ik zou het heel leuk vinden om af en toe je weblog te lezen.

Reactie van edith janzen op 21 November 2020 op 22.18

Mijn oplossing hiervoor was/is, eerst bij een prive kliniek afspreken, daar van de arts een briefje vragen dat je een second opinion wilt, daarmee naar het ziekenhuis gaan waar je echt heen wilde. Kost wat, heb je wat. Mijn ervaring is dat je meteen bij een afspraak die je per telefoon maakt, kan melden dat je inderdaad buitennederlander bent, zonder enige nl verzekering, maar dat je het consult direct en contact zult afrekenen. De tarieven gaan dan toevallig ook omhoog (bij jou dan) maar gezondheid (overleven soms) is van onschatbare waarde. Dat de franse verzekering niets vergoedt, is vervelend, maar wat mijzelf betreft, bijzaak. Wat de auto vraag betreft, in NL kun je alleen een gunstiger tarief krijgen als je auto op naam van je bedrijf staat. In geval van ZZP er, dus op prive naam. Bedrijfswagen voor uitsluitend prive gebruik is een personenwagen in NL. Om op het item terug te komen, ik vind het een interessant idee om een 'ik keer terug' programma te maken. Naar verluidt zou ca 1/4 van de vertrekkende nl ers na gemiddeld 8 naar weer naar NL teruggaan. In eigen vriendenkring heb ik daar al enkele van meegemaakt. Opvallend is dat na terugkeer men soms nog maar kort (1 of 2 jaar) in NL is en dan overlijdt.

Reactie van edith janzen op 21 November 2020 op 22.19

contant, spelfoutje

Overleden Reactie van Susan op 21 November 2020 op 22.52

Nou buiten het af en  toe een spelfoutje vind ik die laatste zin toch heel erg cru! Slaap wel!

Reactie van Janny O. op 22 November 2020 op 10.11

Edith die laatste opmerking geldt volgens jou over de hele linie van terugkeerders? Ik denk namelijk dat het gaat over ouderen die, omdat ze ernstig ziek zijn, naar Nederland terug gaan.

Je reactie hieronder, dit zijn de huisregels. 

• ‹ Vorige
• 1
• 2
• 3
• Volgende ›
• Pagina