Het gemis

In deze tijd zijn er veel eenzame mensen. Zeker op mijn leeftijd van bijna 73, ken je steeds meer van deze mensen. Als herinnering aan dat lijden hier een gedicht dat ik eens schreef voor een goede vriend die zijn vrouw verloor. Ik ben geen dichter, maar soms moet ik iets schrijven.

Het gemis

Waarom zal ik nog ontwaken
bij de eerste lente winden
Als ik niet het geluk mag smaken
jou nog aan mijn zij te vinden

Als de eerste lentewind
weer door d' nog kale bomen fluistert
Voel ik weer de pijn om haar die ik bemin
van d' eenzaamheid die mijn hart steeds kluistert.

Hoe kan ik genieten van ontluikend groen;
van nieuw ontwakend leven
als ik dat zonder jouw lach moet doen,
en, zonder de vreugde die dat mij kon geven.

Zoveel geluk hebben wij saam doorleefd
dat al dat groen zo jong en pril
niet opnieuw met jou beleefd
mij ‘t zelfde gevoel niet schenken wil.

Soms voel ik het als een straf
als boetedoening door God opgelegd
met jou daar in je eenzaam graf
Hij mij ‘t verdere geluk ontzegt.

Oh Heer toon mij uw erbarmen
ik voel me zo verlaten
laat de lentezon mij niet alleen verwarmen
en laat mij nu ook maar slapen.

Hans van den Bos

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20191231, Kunst en Cultuur

Reactie van Krelis (06) op 31 December 2019 op 16.20: Aangrijpend mooi.

Overleden Reactie van Carin Schonhage op 31 December 2019 op 18.13: Ontroerend Hans, dank je wel

Overleden Reactie van Theodora Besse op 1 Januari 2020 op 6.54: Dankjewel Hans, dat je zo'n aandoenlijke ontboezeming voor een vriend hier plaatst. Iets om even bij stil te staan.

Een oudere franse vriend (93) van mij in het dorp waar ik woon, verloor enkele jaren geleden zijn bijzonder vriendelijke vrouw. Hij zat er vreselijk over in dat hij niet altijd even aardig tegen haar was geweest (hij is nogal kortaangebonden). Ik heb hem uiteraard proberen te troosten, maar woorden schieten dan tekort. Zo'n gedicht is een geschenk uit de hemel!

Reactie van A.L. Longayroux op 1 Januari 2020 op 7.14: Beste Hans,

Een persoonlijk woord kan zekert tot troost bijdragen.

Je poging daartoe is te prijzen.