Het front républicain werkt niet meer

De hoge score van het FN, het Front National, op 23 juni bij tussentijdse verkiezingen in Frankrijk is groot nieuws want met ingrijpende gevolgen. Niet alleen voor Frankrijk.

Het ging om de parlementszetel van Jérôme Cahuzac van de PS, de Parti Socialiste, die had moeten aftreden toen bekend was geworden dat hij 660.000€ op een buitenlandse rekening had gestald. Wanneer bij verkiezingen in Frankrijk in de eerste ronde niemand de meerderheid behaalt, volgt er een tweede ronde tussen meestentijds de twee kandidaten met het hoogste aantal stemmen. Gewoonlijk gaat het dan om een kandidaat van de PS die het moet opnemen tegen de kandidaat van zijn rechtse tegenstrever, de UMP, de Union pour un Mouvement Populaire.

Soms lukt het de kandidaat van het FN de eerste ronde als tweede te beëindigen. Dat was bijvoorbeeld het geval bij de presidentsverkiezingen in 2002 toen Jean-Marie Le Pen in de eerste ronde meer stemmen behaalde dan SP-kandidaat Lionel Jospin. In die gevallen treedt de Franse variant van het cordon sanitaire in werking: het front républicain. Conform dit beginsel adviseren de kandidaten die in de eerste ronde worden uitgeschakeld hun kiezers in de tweede ronde te stemmen op de andere kandidaat dan die van het FN. Zo behaalde Chirac, na een eerste ronde van 19,88 procent, in de tweede ronde met 82,21 procent van de stemmen een klinkende overwinning. Voor Le Pen bedroegen die percentages respectievelijk 16,86 en 17,79. Het front républicain bleek een effectief middel om het FN buitenspel te zetten.

Étienne Bousquet-Cassagne, het 24 jarige FN-kandidaat parlementslid van het in het zuidwesten van Frankrijk gelegen kiesdistrict Lot-et-Garonne, behaalde in de eerste ronde 26 procent van de stemmen. Als het front républicain zijn werk had gedaan, zou hij in de tweede ronde op ongeveer datzelfde aantal zijn blijven steken en zou zijn tegenstander, Jean-Louis Costes van de UMP, de uiteindelijke winnaar zijn geworden met ongeveer driekwart van de stemmen. Maar dat pakte heel anders uit. De kandidaat van het FN verloor weliswaar maar behaalde in de tweede ronde meer dan 46 procent van de stemmen. Het grote nieuws van deze tussentijdse verkiezingen is dan ook: het front républicain werkt niet meer.

Aansluitend op deze verkiezingsuitslag is dan ook onderzocht in hoeverre kiezers van de UMP en de PS bereid zijn elkaars kandidaat in een tweede ronde te steunen om het FN buiten de deur te houden. De resultaten van deze peiling zijn ronduit opzienbarend. Als in de tweede ronde een kandidaat van het FN de strijd aanbindt met een kandidaat van de SP wil slechts 23 procent van de UMP-sympathisanten dat de partij zijn kiezers oproept op de SP te stemmen, 35 procent prefereert een oproep voor de FN-kandidaat en 41 procent om blanco te stemmen. Terwijl de politieke leiders van de UMP elke samenwerking met het FN uitsluiten, menen de kiezers klaarblijkelijk dat het FN salonfâhig is geworden.

De Franse historicus Stéphane Francois, specialist op het gebied van extreem-rechtse bewegingen, geeft daarvoor als verklaring dat, sedert Marine Le Pen de leiding over de partij van haar vader heeft overgenomen, rechts-radicale elementen uit de partij zijn verdwenen. Daar komt bij de dagelijkse vloed aan corruptieschandalen onder Franse politici van zowel UMP als PS en de teleurstelling over de huidige socialistische regering die, ondanks alle fraaie verkiezingsbeloften, het bezuinigingsbeleid voortzet waar Sarkozy in de nadagen van zijn presidentschap een begin mee had gemaakt. UMP of PS, het is in de ogen van veel Fransen één pot nat. Door Marine Le Pen worden ze dan ook steevast aangeduid met de verzamelnaam UMPS.

Over ongeveer acht maanden zijn er gemeenteraadsverkiezingen in Frankrijk. In al die gevallen waarin de tweestrijd uitmondt in een duel PS-FN zal het Franse cordon sanitaire niet functioneren. Volgens sommigen heeft het FN inmiddels van alle Franse politieke partijen de meeste aanhang. Dat geldt overduidelijk voor die delen van het Franse platteland waar de afgelopen jaren, als gevolg van bedrijfssluitingen, de werkgelegenheid in de industrie sterk is afgenomen.

Hoe meer Europa Frankrijk de wet voorschrijft en bezuinigingen oplegt, des te meer zullen de Franse kiezers op het FN stemmen. De Franse minister Arnaud Montebourg omschreef, naar aanleiding van deze verkiezingsuitslag, de voorzitter van de Europese Commissie, José Manuel Barroso, als ‘le carburant’, de brandstof, voor het Front national.

Om te voorkomen dat het FN nog verder aan populariteit gaat winnen, zal de Franse regering steeds nadrukkelijker moeten bewijzen dat ze zich niet laat leiden door wat Europa of Duitsland van haar vragen, maar dat ze zelf haar eigen koers bepaalt.

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20130703, Overheid

Reactie van Leo Prick op 4 Juli 2013 op 17.00: Bedankt voor de reacties.

President Chirac bezocht af en toe een veemarkt, schudde daar wat handen en gaf enkele koeien een amicale tik op hun kont. Met zijn joviale uitstraling wekte hij het vertrouwen van de eenvoudige Fransen op het platteland. Sarkozy die meer had met ‘people’ en jet-set, heeft dat vertrouwen nooit gehad en Hollande met zijn volstrekte gebrek aan uitstraling zo mogelijk nog minder.
Het FN heeft zich steeds meer ontwikkeld van een extremistisch rechtse, nationalistische partij naar een louter nationalistische die opkomt voor de gewone mensen die de dupe zijn van de economische hervormingen en de gevolgen van de crisis steeds meer voelen. Als nationalistische partij appelleert het FN daarnaast aan al die Fransen die door de Europese gelijkschakeling hun eigenheid zien bedreigd. Waar in Nederland PVV en SP de stemmen van deze kiezers moeten verdelen, krijgt het FN die van beide doelgroepen. Daar komt bij dat de angst het eigen karakter kwijt te raken in Frankrijk een veel grotere rol speelt dan in Nederland zoals blijkt uit het verzet tegen colleges in de Engelse taal en de protectionistische maatregelen op het gebied van film en media. La Tradition, de exception Francaise, daar moet iedereen afblijven.
Verzet tegen verdere inmenging van Europa in nationale aangelegenheden zal uit Frankrijk moeten komen. Engeland staat met een been erbuiten, en Nederland doet als het erop aankomt wat Duitsland wil (zie NRC Handelsblad van 3 juli)
Vandaar mijn verwachting dat de opkomst van de FN niet alleen voor Frankrijk vergaande gevolgen zal hebben.

Ik geloof overigens niet dat de Fransen op Sarkozy zitten te wachten. Naarmate het verzet tegen het door Duitsland gedicteerde Europa toeneemt, zal het verlangen naar het tijdperk Merkozy afnemen.

Reactie van Leo Prick op 8 Juli 2013 op 17.19: De voorstanders van ‘meer Europa’ beroepen zich op de zegeningen die de Europese samenwerking heeft gebracht. Alsof nog meer Europa vanzelfsprekend ook nog meer zegeningen betekent. Je kunt ook economisch samenwerken zonder steeds verder te fuseren. Het is dezelfde argumentatie als die je aantreft bij bestuurders van bedrijven, ziekenhuizen, (hoge)scholen, woningcorporaties en nog veel meer. Vaak blijkt schaalvergroting uiteindelijk meer na- dan voordelen op te leveren. Als bij bedrijven sprake blijkt te zijn van zo’n contraproductieve fusie wordt deze onder druk van de aandeelhouders ongedaan gemaakt, maar in die sectoren waar bestuurders alleen tegenover zichzelf en tegenover een door henzelf gekozen en betaalde Raad van Toezicht verantwoording moeten afleggen, gebeurt dit zelden of nooit. Hetzelfde zien we bij de Europese Unie waar bestuurders, ambtenaren en het Europees parlement allen belang hebben bij meer macht voor Europa. Het proces van steeds verder gaande bemoeienis heeft daardoor sluipenderwijs absurde vormen kunnen aannemen. Twee voorbeelden.

Na het schandaal waarbij vlees van Roemeense paarden tijdens zijn rondgang door de verschillende lidstaten werd omgetoverd tot vlees van runderen verklaarde Hollande maatregelen te nemen die ervoor zouden zorgen dat de herkomst van vlees altijd traceerbaar zou zijn. Maar dat blijkt niet te mogen. In haar column in Le Figaro van afgelopen weekend bekritiseert Natacha Polony de ‘dogmes et diktats’ van de Europese Commissie die dergelijke maatregelen verbieden.

Ander voorbeeld, dicht bij mijn eigen huis. Daar staat een fontein. Niets bijzonders, gewoon twee natuurstenen bakken. Wel heel praktisch zo’n altijd lopende kraan. Twee jaar geleden werd het asfalt er omheen weggehaald en vervangen door rustieke klinkers zoals we die kennen van de kasseienstroken van de wielerklassieker Parijs-Roubaix. Het bordje erbij vermeldde dat dit mogelijk werd gemaakt dankzij Europa. Een werkje van een paar honderd Euro dat dankzij Europa ongetwijfeld veel meer heeft gekost en daarbovenop een veelvoud aan bureaucratische kosten: aanvraag indienen, beoordelen, controleren, etc.

Of we zonder Euro beter uit waren geweest, of we met de steun aan Griekenland water naar de zee dragen, of zonder Europees beleid de bankencrisis ernstiger vormen had aangenomen, dat laat zich allemaal moeilijk beoordelen, maar de steeds verder sluipende bemoeienis zoals met dat vlees en de evidente verspilling zoals met zo’n fontein zijn voor iedereen inzichtelijke ontsporingen. En als op de simpele dingen die wij gewone mensen kunnen beoordelen van alles valt aan te merken, waarom zouden we dan wel vertrouwen hebben in een goed functioneren van ‘Europa’ in al die ingewikkelde zaken die we niet kunnen beoordelen?

Dat lijkt me gezond wantrouwen. Dat wantrouwen is dan ook al lang niet meer ingegeven door populistische kretologie, maar betreft steeds meer gewone, fatsoenlijke, kritische burgers. En als die burgers alleen terecht kunnen bij extremistische partijen, zullen die partijen zich realiseren dat ze er verstandig aan doen zich te ontdoen van hun extremistische veren. Dit zien we op dit moment bij het Front National dat daarmee steeds aantrekkelijker wordt voor de rechtervleugelspelers van de UMP.