Heimwee

Ze had mij de hele nacht al wakker geniest toen ik opeens kokhals geluiden hoorde. In een reflex schoot ik overeind en zonder er over na te denken zwiepte ik haar van mijn voeteneind, maar ondanks deze uitstekende reactie verried de nattigheid op mijn hand dat ik toch net iets te laat was.

Ik heb drie katten, een wit met zwarte, een zwart met witte en een rooie en alle drie vinden ze het heerlijk om ‘s nachts op een bed te slapen, vooral op een bed waar iemand in ligt, en geef ze eens ongelijk. Hier thuis ben ik de enige die het niet over zijn hart kan verkrijgen om ze dat genot te onthouden, dus lig ik elke nacht met drie katten op mijn helft van het bed. Echtgenoot moppert wel eens, als hij lekker tegen mij aan wil kruipen dat hij zich eerst een weg door die beesten heen moet banen, maar op zich heb we een redelijk evenwicht van geven en nemen gevonden. Als ik af en toe paniekerig wakker word met een zware druk op de borst en vervolgens ontdek dat ik geen ernstig hartfalen heb, maar dat er een kat op mijn ribbenkast is gaan liggen, ga ik daar geen punt van maken. Als zij midden in hun slaap plots de lucht in worden gelanceerd, omdat ik mij op mijn andere zij draai, gaan ook zij niet zeuren. Iedereen vindt al snel weer zijn plek en snurkt vredig verder.

Maar nu is mijn rooie kat dus verkouden en blijkbaar ook een beetje misselijk. Om echtgenoot niet wakker te maken laat ik het licht uit en probeer ik op de tast en zo zachtjes mogelijk met een dot toiletpapier de ergste ellende weg te vegen. De schade lijkt gelukkig mee te vallen, het zijn slechts een paar kalkoenbrokjes die haar dwars zaten, toch lig ik niet zo lekker meer de rest van de nacht.

Met een kop als een oorworm zit ik de volgende ochtend aan de ontbijttafel. Dat echtgenoot diezelfde dag naar Nederland vertrekt voor een kleine week, gewoon omdat hij daar zin in heeft, zijn moeder wil verrassen en een vriend wil zien, helpt ook niet erg mee. Onderweg naar het vliegveld ontmoet hij en passant ook nog even gezellig onze dochter, de eikel. Ik vind het natuurlijk hartstikke leuk voor hem, maar ik kan het niet uitstaan. Ik ben strontjaloers.

Nou wordt de term jaloers ook veel gebruikt om aan te geven dat je iets heel erg leuk vindt wat iemand doet, zonder er serieus nare gevoelens bij te hebben, maar ik was jaloers in al zijn lelijkheid. Bij elk fotootje dat ik toegestuurd krijg van gezellige bitterbaletende vrienden, restauranttaferelen met moeder, heidewandelingen en ja, zelfs bij een foto van de nieuwe Action in Amstelveen loop ik eerst schreeuwend en stampvoetend door het huis voordat ik mij er toe kan zetten Mooi zeg! of Gezellig! of Leuk hoor! terug te schrijven. Dat is dan weer het voordeel van deze vorm van communiceren, het persoonlijke drama achter de weinigzeggende antwoorden die ik per sms terugstuur zal iedereen zijn ontgaan.

Ikzelf word compleet overvallen door de intensiteit van mijn ergernis en zoek naarstig naar een rechtvaardiging, maar wat ik ook verzin (hij geeft te veel geld uit, heeft helemaal geen tijd voor dit soort uitspattingen, laat mij met alle (?) sores zitten) er is niks dat ik hem werkelijk kwalijk kan nemen. Zelfs het feit dat hij gewoon de hele nacht lekker doorslaapt en helemaal niets heeft meegekregen van een niezende, kotsende kat, is niet echt verwijtbaar. Ik zal het bij mezelf moeten zoeken en eigenlijk weet ik het dan ook wel snel. Ik mis mijn thuisland veel meer dan ik zou willen toegeven.

Dat is natuurlijk belachelijk. Ik woon hier in een enorm huis dat al 300 jaar meegaat aan het plein van een middeleeuws dorp met een abdij waarvan de basis zelfs nog uit de romeinse tijd stamt. Ik ben omringd door ongerepte natuur en profiteer van 2264 zonuren per jaar. Het dorpse ritme met zijn lange lunchpauzes en driegangen maaltijden sluit helemaal aan bij mijn eigen ritme en onze dichtstbijzijnde stad heeft al jaren een Action waar drop, stroopwafels en in december gevulde speculaas wordt verkocht.

Wat ik mis is niet goed te benoemen en dat maakt het ook zo lastig. Ik mis natuurlijk vriendschappen en de taal, bitterballen en zoute haring, bakfietsen en Hollandse nuchterheid, maar dat zijn zaken die ik hier ook kan vinden of desnoods een acceptabel alternatief. Het missen zit meer in mijn algehele systeem, in mijn botten. Een gevoel van herkenning, van vertrouwen, van veiligheid. Een gevoel van thuiskomen. Ik vind het doodgênant.

Bekaf van al deze dieptepsychologie duik ik mijn inmiddels verschoonde bed in. Ondanks de lege plek naast mij installeren de poezen zich gezellig op en om mij heen. Ik knip het licht uit en draai me op mijn zij. Langzaam zink ik weg in een diepe slaap, dan schrik ik opeens wakker.

HATSJIE!

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20180825, Dieren, Korte Verhalen, Kunst en Cultuur

Volgende bijdrage >

Reactie van eric van keulen op 25 Augustus 2018 op 21.40: Gaat vanzelf over Dorine, als je maar een leven ontwikkelt waar dat gevoel van heimwee geen plaats heeft krijgt. En dat heeft te maken met waarom je in FR bent gaan wonen. Ik heb er al 11 jaar geen last van gehad en zal het ook niet krijgen, schat ik.

Reactie van Jan Denissen op 25 Augustus 2018 op 22.32: Dorine, mooi verhaal, lijkt me oké met je. Ga mindfullness eens ontdekken. help echt denk ik. lieve groet Jan

Reactie van Peter en Marion van Osselen op 26 Augustus 2018 op 1.05: Mooi verhaal, Dorine, en ook heel herkenbaar. Ik denk dat heimwee vooral een vrouwenkwaal is, ik heb er zelf ook af en toe last van. Maar dan zoek ik afleiding en concentreer me op alle positieve aspecten van ons leven in Frankrijk en dan verdwijnt die heimwee vanzelf wel weer.
Maar als het je allemaal te veel dwars zit, waarom ga je dan niet zelf af en toe een weekje naar NL en laat je manlief lekker voor de katten en andere besognes zorgen. Sterkte en blijf positief.
Groetjes van Marion

Overleden Reactie van Theodora Besse op 26 Augustus 2018 op 8.05: Inderdaad een mooi verhaal en heel herkenbaar, ook voor mij. Ik heb ook last van een licht gevoel van heimwee wanneer vrienden me vanuit Nederland verhalen over gebeurtenissen die ze hebben bijgewoond of evenementen die ze hebben bezocht. Dan denk ik: "Daar was ik vroeger ook bij. Wat was het altijd gezellig! Daar kan niets hier tegenop."

Maar dan bedenk ik dat ik inmiddels een oude vrouw ben geworden en dat ik in Nederland misschien allang niet meer aan allerlei dingen had meegedaan. Ook denk ik aan de zeer bewuste keuze die ik heb gemaakt voor Frankrijk en aan wat er hier allemaal tegenover staat. Dan is de heimwee-aanval snel weer voorbij. Maar... ergens diep van binnen blijft het altijd knagen. Zoals Gerrit Komrij, die met zijn echtgenoot in Portugal woonde, zo treffend verwoordde in zijn gedicht "Contragewicht":

Er is een land dat ik met pijn verliet,
Er is een land dat ik met pijn bewoon.
Een derde land daartussen is er niet.
Mijn leven volgt een zonderling patroon:

Want waar ik heenga voel ik me niet thuis
En waar ik thuis ben wil ik telkens weg.
De grens wordt smal tussen geluk en kruis,
Steeds minder denk ik wat ik hardop zeg.

Ik heb, om aan dit noodlot te ontkomen,
Een derde land verzonnen in mijn hoofd,
Een land vertrouwd met leugens en fantomen.

Aan diepgewortelde en zware bomen
Hangen honkvast de loden trossen ooft
Van al mijn vederlicht geworden dromen.

Komrij kwam nog regelmatig in Nederland, waar hij in 2012 ook overleed. Toch werd hij begraven in zijn woonplaats Vila Pouca da Beira in Portugal. Ook zijn gedicht Het derde landschap getuigt van zijn dubbele gevoel over Portugal/Nederland (zie dit nummer van The Portugal Post uit 2013, dat geheel aan Komrij is gewijd). Het gedicht eindigt met de woorden:

Wees blij. Als je de eik niet in je had
Zag je het wonder van de pijnboom niet
En zonder naalden niet het eikenblad.

Reactie van BassieB op 26 Augustus 2018 op 9.04: Mooi gedicht Theodora, die kende ik nog niet. Gelukkig ontbreekt mij elk gevoel van vaart (het mooiere Brabantse woord voor heimwee). Steeds als ik terugkom uit het Nederland wat ik net bezocht heb ben ik weer gelukkig thuis te zijn. Het Nederland wat ik kende is niet meer wat het nu is en zo hoort het ook.

Reactie van Daan op 26 Augustus 2018 op 10.22: Ik denk inderdaad dat het een 'vrouwending' is Dorine. Mijn vrouw heeft dezelfde gevoelens, maar terug naar Nederland? Nooit! Wat is jouw gevoel als je zelf naar Nederland gaat? verlang je dan terug naar Frankrijk? Als je hier aankomt heb je dan het gevoel van thuiskomen? Of, gelukkig, ik ben er weer? grt Daan

Reactie van marielle op 26 Augustus 2018 op 10.37: Ik heb al wat jaren gelden ook een klein berichtje geschreven over heimwee
https://www.nederlanders.fr/profiles/blogs/heimwee?id=3295325%3ABlo...

En nu na 42 jaar heb ik nog steeds zo af en toe dat gevoel. Maar terug gaan nee, dat zeker niet. Ik denk dat het meer een gevoel is naar wat dingen die je in Nederland fijn vindt en met een goed gevoel beleeft hebt daar.Maar zo een gevoel zou je ook naar iets anders kunnen hebben waarschijnlijk. Gisteren had ik een vriendin in Nederland aan de telefoon en ineens had ik het weer eventjes, een frietje bij de patatboer op de hoek van haar straat....Maar ja zij denkt aan heerlijke croissantje van mijn bakker ;-)

Reactie van marielle op 26 Augustus 2018 op 10.39: O ja Dorine, je verhaal is mooi geschreven. Merci!

Reactie van Herman op 26 Augustus 2018 op 11.59: Helemaal geen last van heimwee, ik ben met geen stok terug te krijgen naar Nederland. Wellicht is het een gevoel van nostalgie naar een verleden tijd die sowieso niet meer bestaat.

Reactie van Dorine van der Marel op 26 Augustus 2018 op 12.46: Wow, wat een fijne reacties allemaal.

Ik woon nu ruim 9 jaar gelukkig in Frankrijk, maar denk dat de heimwee (of het missen) altijd zal blijven. Bij ons is het inderdaad ook een vrouwending, want mijn echtgenoot heeft er helemaal geen last van, al vindt hij het ook leuk om af en toe naar Nederland te gaan en dat doe ik natuurlijk ook.

Stiekem twijfel ik weleens of ik niet helemaal terug zou willen, maar wat ik heel zeker weet is dat ik ook daar weer last van heimwee zou krijgen. Naar hier. Het gemis hoort er wat mij betreft gewoon bij. Een beetje mindfulness kan overigens geen kwaad, dan hoef ik voortaan misschien niet meer schreeuwend en stampvoetend door het huis. :-D

Bedankt ook voor het prachtige gedicht van Gerrit Komrij, dat slaat de spijker op zijn kop. Ik vond ‘Het derde landschap’ ook erg mooi.