Heeft u geen man?

Toen ik gisteren net buiten m'n portail stond om met Pico te gaan wandelen, stopte er een klein knalblauw autootje. Een oudere, niet-onknappe man draaide het raampje open en zei: "Bonjour madame, bent u alleen?" "Oui", zei ik. "Heeft u geen man?" "Non." "Dat vind ik héél interessant en ik zal u uitleggen waarom."

Volgde een heel verhaal dat hij er graag op uit ging, dat dat alleen niet zo gezellig was als met een leuke vrouw, kortom, of ik zin had om met hem mee te gaan. "We kunnen naar zee, ik kom u halen en ik breng u weer terug. We kunnen ook uit eten gaan en ik betaal. Hoe oud bent u?" En toen ik dat had gezegd, vroeg hij: "En ik?" Ik schatte hem bijna tachtig, maar uit beleefdheid rondde ik flink naar beneden af. "Eenennegentig!" riep hij triomfantelijk. Dat was hem bepaald niet aan te zien.

"Heeft u kinderen? Hoeveel?" vroeg hij. "Drie", zei ik, waarop hij alweer triomfantelijk uitriep: "Ik vier!" Ik vroeg of hij van wandelen hield. Nee, dat kon hij niet meer, want hij liep met krukken. "Hier beneden", wees hij, werkte het niet meer goed. Dit was ook als geruststelling bedoeld, want hij voegde er aan toe: "U hoeft dus niet bang te zijn dat ik de liefde met u wil bedrijven."

"Ik houd heel veel van de aarde", zei hij, "en ik zal u uitleggen waarom." Volgde opnieuw een heel verhaal over de bomen en de planten met de vruchten en de zee met de vissen, enzovoort. Pico begon steeds harder te trekken en te piepen want hij wou verder, maar de man ging helemaal op in zijn verhaal. Omdat ik niet al te enthousiast reageerde, zou hij mij zijn naam, adres en telefoonnummer geven. Dan kon ik een keer bij hem op bezoek komen (hij woont op 20 km afstand en was nu een beetje aan het rondtoeren). Hij bibberde zo bij het schrijven, dat ik dacht: "Moet ik daar bij in de auto? In Frankrijk?" Maar ik heb hem beloofd dat ik er over na zou denken.

Tot slot waagde hij nog één poging: "Madame, bent u nu alleen? Zal ik dan even bij u op bezoek komen?" "Non monsieur, want ik ga nu met m'n hondje wandelen." "Ach, u heeft een hondje, wat leuk! Dat nemen we natuurlijk mee naar zee!"

Ik kan me niet voorstellen dat een man van eenennegentig in Nederland zoiets zou doen! Ik vind het geweldig dat zo'n oud persoon zo ondernemend is om een wildvreemde vrouw aan te spreken, teneinde zijn eenzaamheid wat te verlichten. Ik heb ook medelijden met de man, al zal ik niet op zijn voorstel ingaan. Ik zou wel een keer bij hem op bezoek willen gaan, maar ik ben bang dat hij daaruit dan verkeerde conclusies zou trekken.

Behalve veel zwerfhonden bestaan er in Frankrijk kennelijk ook zwerfouderen, voor wie het leven niet zo verrukkulluk is.

___________________________________________________________________________________

Dit verhaal schreef ik vijf jaar geleden in het forum van InfoFrankrijk. Ik was toen bijna 73 jaar. Op die leeftijd verwacht je geen avances meer van onbekende mannen. Maar gistermorgen deed een nieuwe ontmoeting met een onbekende Fransman mij er weer aan terugdenken:

Ik kwam terug van de ochtendwandeling met Pico, die vlak bij huis inmiddels altijd los loopt. Een autootje kwam me achterop en stopte naast me. Het gebeurt wel vaker dat iemand hier de weg vraagt, dus stond ik stil. Een oudere man draaide het raampje open en zei: "Madame, ik wil niet uw hondje tot moes rijden." "Mijn hondje heeft geleerd om uit te kijken", zei ik, "en dat doet u ongetwijfeld ook."

"Madame, vous êtes belle comme un coeur", vervolgde de man. Dat vond ik een wat twijfelachtig compliment, want bij een hart stel ik me een bloederige spier voor. Maar ik begreep dat hij het goed bedoelde. Plotseling zette hij het autootje aan de kant en stapte uit. Hij bleek een wat schriel mannetje, nóg iets kleiner dan ik.

"Madame", zei hij, "ik ben fruithandelaar. Vous êtes belle comme un coeur." Dat wist ik nu wel. Z'n voorraad complimentjes was kennelijk vrij beperkt. Hij deed z'n kofferbak open en toen begreep ik waarom ik zo mooi ben: twee kistjes abrikozen en een kistje perziken. Hoopvol vroeg hij: "Wilt u er een paar kopen?" "Non, merci", zei ik. "Ook niet als ik u een leuk prijsje maak?" "Non monsieur." "Pourquoi pas?" "Omdat ik thuis genoeg fruit heb", zei ik. "Madame, vous êtes méchante!" Dat kon ik alleen maar bevestigen: "Oui monsieur, très méchante!"

Maar hij gaf het nog niet op: "Hoe oud bent u? Wacht! Ik zal eerst mijn eigen leeftijd zeggen: 78!" Dat zou ik hem ook hebben gegeven. "Ik ook", zei ik, "volgende maand." Met goed gespeelde verbazing bekeek hij me van top tot teen. "Mais vous êtes belle comme un coeur", zei hij voor de derde keer, "ik woon in de buurt van Nîmes, maar als ik hier woonde, zou ik de liefde met u bedrijven." Ik vroeg me in gemoede af of ik daar ook nog zeggenschap in had. Kennelijk stond dat op m'n gezicht te lezen, want hij voegde er snel aan toe: "Alleen als u dat zou willen natuurlijk!"

Met een wederzijds "Bonne journée" namen we afscheid. Vanuit het autoraampje wenste hij me nog een "bonne santé". Ik zwaaide.