Hardlopen

Een oogontsteking en een venijnige hoofdpijn hebben me geveld. Verslagen lig ik op de bank met een doekje voor mijn ogen. Wat een glorieus begin van het nieuwe jaar. 

Voordeel is dat ik vrij moeiteloos mijn eerste wijnvrije dag heb volbracht. Sporten daarentegen, schiet er een beetje bij in, al heb ik wel tijd om na te denken over een plan van aanpak. Sporten heeft bij mij iets meer hindernissen dan alleen het luie lijf in beweging zetten. Het fenomeen sportschool zou zelfs wel eens een onoverkomelijke hindernis kunnen zijn. Met een genetisch gebrek aan de sociale, spontane, makkelijke babbel, voel ik er niks voor om tussen allerlei pittige, strakgeklede sportievelingen in een muf zaaltje te gaan hupsen, strekken en hijgen om vervolgens na afloop beleefd over groentesapjes of het weer te moeten kletsen. Bovendien hou ik niet van vaste tijden en wil ik eigenlijk ook niet eerst in de auto stappen om in het donker over een kronkelweg naar mijn Pilatesles of Fresh bodypump te rijden. Liever iets individueels op mijn eigen moment. Dan kom je al snel op hardlopen uit.

Je ziet ze weleens voorbij komen, terwijl je met een glaasje op een terras zit je eigen voornemens vooruit te schuiven: Startende hardlopers. Met het hoofd rood aangelopen, tong op de knieën, lichaam in een wonderlijke knik, armen slingerend omlaag, steken in de milt, een smekende doodswens in de wazige ogen en een heupzwier die een beginnende bekkeninstabiliteit doet vermoeden. Zo gaat dat er bij mij ook uitzien en ik wil niet in één klap al mijn waardigheid verliezen in dit dorp. Ik zal dus midden in de nacht of ergens ver weg op een afgelegen plek moeten oefenen, wat weer een beetje een hindernis is. 

Vorig jaar had ik hetzelfde voornemen en trok ik op een goeie dag toch de stoute schoenen aan. Ik negeerde al mijn gêne en vertrok in huisbroek en T-shirt de voordeur uit. Terwijl ik met grote inspanning naast de hardloopspieren ook andere noodzakelijke spieren onder controle probeerde te houden, zodat ik deze moedige onderneming droog zou klaren, ontdekte ik dat in het dorp en zijn omgeving geen vlak parcours te lopen is. Omhoog en omlaag ging het, en vooral dat eerste bleek voor mij een slopende ervaring. Toen een dorpsgenote mij halverwege met meelevende blik ‘courage’ wenste, wist ik zeker dat deze eerste poging meteen ook de laatste zou zijn.

Een week later kochten we op ‘Leboncoin’ (de franse marktplaats) een loopband. Niet te duur, want niemand had écht vertrouwen in deze impulsieve actie en lucratief werd het ook inderdaad niet. Een manuele loopband moet je eigenhandig in beweging zetten door erop te gaan lopen en dat kost op zichzelf al aardig wat inspanning. Bovendien staat hij in een flauwe hoek en loop je dus feitelijk voortdurend heuvel op. Ik kreeg mijn snelheid nauwelijks op 4 km per uur, alsof ik twee betonblokken aan m’n voeten had hangen. 

Toch lig ik hier, met het lapje op mijn oog, nog altijd te fantaseren over de meditatieve cadans waarin ik wil geraken, terwijl ik fris en fruitig over een bospad draaf. Nee, ik geef nog niet op. De manuele loopband gaat de deur weer uit en een duur, horizontaal, elektrisch aangestuurd apparaat zal moeten worden aangeschaft om in alle privacy te kunnen oefenen. Kosten voor de baat uit, zeg maar. 

En als dat óók niet gaat ... 

Dan wil ik een hond.