Hamsteren

Voor het eerst van m'n leven heb ik gehamsterd. Ik had niet gedacht dat me dat ooit nog zou overkomen. Het deed me denken aan de tijd in de oorlog, toen ik nog een peuter was en met mijn grootmoeder in lange rijen bij de "gaarkeuken" stond. Daar kreeg je als je eindelijk aan de beurt was tegen inlevering van verstrekte blauwe en roze bonnetjes, zorgvuldig afgepast per persoon, iets te eten in je van huis meegebrachte pan.

Dat beeld kwam me voor het eerst voor ogen toen ik maandagmiddag weer eens bij de Intermarché in La Grand'Combe ging kijken. Behalve de half november gearriveerde en hoogopgetaste kerstbonbons en andere feestelijke kerstspullen bij de ingang waren de meeste schappen er totaal leeg. Geen vleeswaren, geen dierenvoer, geen brood, geen zuivel. In de diepvriezers lagen nog kreeften en dure garnalen. Hier en daar lag ook nog een biologische kant-en-klaar maaltijd, want bio is duur en daar geef je dus je geld niet aan uit in deze arme streek. De bakker naast de Intermarché is al wekenlang gesloten. Die gaat dus dicht en het personeel staat op straat.

Toen gistermorgen bekend werd dat volgende week de vrachtwagenchauffeurs en de boeren gaan staken (oftewel alles gaan blokkeren) besloot ik om niet langer af te wachten. Ik reed naar Alès. Bij de Aldi bleken ze inmiddels weer min of meer bevoorraad te zijn met brood en met dierenvoer (maar geen kattenbrokjes). Ook het fruit en de groenten waren weer enigszins aangevuld. Maar geen koffie te bekennen. Ik nam alle vier de notenbroden mee die er nog lagen, alle 24 harde broodjes, twee kratjes (=36) blikjes bier en fruit. Bij de Lidl bleken ze nog koffie te hebben. Ook daar was het dierenvoer aangevuld, zelfs de kattenbrokjes.

Vervolgens naar de Intermarché in Alès. Veel lege schappen en vakken, maar er was nog wel iets. Ik nam er de laatste vegetarische pizza mee, plus voor de zekerheid nog wat diepvriesgroenten. Vorige week had ik bij de Cora al flink wat pizza's ingeslagen. Bij de kassa stond een mevrouw voor me die kennelijk dezelfde gedachte had gehad als ik. Ze had een boodschappenkar met een kop erop en moest maar liefst €150 afrekenen.

Toen ik vanmorgen ging wandelen stond er een fourgon van de gemeente voor m'n huis. Er lag een geel hesje achter de voorruit. Zoals altijd maakte ik een praatje met de gemeentewerker. "Waarom heb je een geel hesje achter je voorruit liggen?" vroeg ik. "Uit solidariteit!" zei hij. Ik: "Maar dat is een auto van de gemeente. Die zou neutraal moeten zijn." "En ik dan?" vroeg hij. "Jij kunt in je privé-auto een geel hesje leggen", zei ik, "maar volgens mij niet in een auto van de gemeente." Tot mijn grote verbazing zei hij plotseling: "Je hebt gelijk. Ik zal het weghalen." En dat deed hij.

Enfin, ik heb voor ruim een maand te eten en te drinken in huis, ook voor Pico en de vijf katten. Brood en pizza's liggen ingevroren in de vrieskast in de kelder die ik normaal gesproken alleen 's zomers tijdens het gastenseizoen gebruik. Hopelijk gaat het elektriciteitspersoneel niet ook staken, want dan kan ik alles weggooien.

Wanneer de kinderen met de kerst komen eten hoop ik dat we weer gezellig van de teppanyaki kunnen genieten. Het is tenslotte het feest van de "Vrede op aarde" en "In de mensen een welbehagen". Meer dan ooit kijk ik bovendien uit naar de komst van mijn bestelling bij Natasja en Roy. Hopelijk weet Roy de blokkades te omzeilen. En anders wordt het pizza met de kerst. We hebben in ieder geval genoeg te eten. Dat is meer dan de helft van de mensheid kan zeggen.

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20181206, Overheid

Reactie van wilsam op 7 December 2018 op 17.30: Elke vergelijking gaat mank… zeker ook deze. Maar niet zo mank als de vergelijking van de hongerwinter met wat boodschappenongemak.

De vergelijking die ik maak is tussen een deel van de bevolking van de VS in 1943 en een deel van de bevolking in Frankrijk in 2018. In beide gevallen voelen mensen zich benadeeld, terwijl anderen dat niet vinden en de situatie bij het oude willen houden.

Ik ben het met je eens dat er nog steeds een grote kloof is tussen gekleurd en blank in de VS. Helaas.

Ik heb trouwens makkelijk praten. Ik heb nog nooit iemand in een geel hesje gezien in de Lot-et-Garonne, behalve één keer iemand op een hoogwerker bij een elektriciteitspaal. Maar dat is al weer maanden geleden. Ook ben ik nog nooit geconfronteerd met die afschuwelijke lege schappen in de ruim voorziene supermarkten.

Overleden Reactie van Theodora Besse op 7 December 2018 op 17.50: Inderdaad Koos, wat een wonderlijk land. Dezelfde buurman Michel moest laatst een staaroperatie ondergaan. Genoeg buren hadden hem graag weggebracht en weer opgehaald, maar hij zei: "Nee hoor, ik heb recht op een taxi en ik maak er nooit gebruik van, dus zal ik dat nu maar eens wel doen." Wie dat zal betalen? Dat vraagt geen mens zich af.

In het forum van onze zustersite vertelde laatst iemand, die van de kust naar een plaats 500 km verderop in het binnenland was gaan wonen, dat hij nog steeds onder behandeling was in zijn oude ziekenhuis. Hoe het verhaal precies was, weet ik niet meer, maar toen hij had voorgesteld om een ziekenhuis dicht in de buurt te zoeken, had de behandelende arts gezegd dat dat niet nodig was, want hij had recht op gratis vervoer. Ook in dat geval: wat kan het ons schelen wie het betaalt, je hebt er gewoon recht op.

Wilsam, ook mijn vergelijking gaat uiteraard scheef. Het was simpelweg het angstgevoel dat mij (en veel Fransen met mij) overviel bij het zien van al die lege schappen en vakken. En omdat ik nu eenmaal die hongerwinter als kind heb meegemaakt, heeft dat op mij kennelijk zo'n diepe, blijvende indruk gemaakt, dat ik er weer aan terug moest denken. Het is trouwens een bekend verschijnsel dat herinneringen uit de vroegste jeugd een veel diepere indruk maken dan velen denken. Ook al denk je er nooit meer aan, ze kunnen op de meest onverwachte momenten weer bovenkomen, hoe oud je ook wordt.

Reactie van Herman op 7 December 2018 op 19.22: Theodora, ik ben sinds zes november tachtig, dus de laatste twee moeilijkste jaren van de oorlog bewust meegemaakt. Eten te kort, geen brandstof, razzias, (mijn vader lag gewoon in bed zogenaamd ziek te zijn, de Duitse soldaat tegen zijn maat" las im mal, der alte ist krank", Een te vroeg neer gekomen V1 had een deel van onze straat verwoest ons huis was het laatste wat nog overeind stond. Als kind tref je de wereld zo aan en daar moet je het mee doen je weet niet beter. Wat bij mij is blijven hangen is niet de ellende maar de uitdagingen en het avontuur. Zoals samen met je vader in de Scheveningse bosjes illegaal hout kappen. Ik heb er geen enkel trauma aan overgehouden en zeker geen angsten. Wel dat ik mij nog steeds verbaas over de heisa die mensen kunnen maken over, in mijn ogen, banale ergernissen.

Overleden Reactie van Theodora Besse op 7 December 2018 op 20.53: John, pfff, grote opluchting. Bang geweest voor niks. Een vrolijk kerstfeest en het vreten op aarde lijken gewoon doorgang te kunnen vinden. Ik hoef nu héél lang geen boodschappen meer te doen, behalve voor de kerstmaaltijd. En ik kan weer een kerstbrood met zelfgemaakte amandelspijs bakken, waar mijn schoonzoon zo dol op is. Ook bak ik weer een amandelstaaf. De kleine genoegens van het leven.

Reactie van suzywong op 8 December 2018 op 9.00: als ik hier sommige reakties zie, begrijp ik dat er weinig kennis is onder deze Nederlanders van hoe sommige Franse genoodzaakt zijn het hoofd boven water te houden (afgezien van oa het Projekt en Krelis, en sorry voor hen die ik vergeet). Hamsteren, zodat anderen niets in de schappen kunnen vinden!

Reactie van suzywong op 8 December 2018 op 10.30: inderdaad demagogisch, en zo asociaal om te hamsteren. Hoe kan ik dit uitleggen aan de 80-jarige moeder van een vriend die op het platteland woont met 600€ retraite, die haar hele leven hard gewerkt heeft?

Overleden Reactie van Theodora Besse op 8 December 2018 op 11.35: Het "hamsteren" Suzywong, was gezien de lege schappen kennelijk al lang door anderen vóór mij gedaan. Logisch, want vrijwel iedereen doet hier 's morgens zijn boodschappen, ik 's middags. Zoals gezegd waren de Lidl en de Aldi opnieuw bevoorraad, maar bij de Aldi was geen koffie meer te krijgen. Het brood wordt door de Lidl en de Aldi de hele dag door gebakken, naar behoefte. Kennelijk was ik net op een moment gekomen dat er weer een nieuwe lading brood was gebakken. Het was nog lauw. Ik heb mijn bericht Hamsteren genoemd, omdat de hele toestand me aan de oorlog deed denken. Of dat terecht is of niet, niemand kan mij ge- of verbieden welke jeugdherinneringen er bij mij opkomen, zelfs ik niet. En ik ben bepaald niet de enige van mijn generatie.

Mijn buurman Michel sprak van een "guerre civile", die veel te ver gaat. Hij stemt Le Pen en is dus fel anti-Macron. Zoals gezegd heeft hij een pensioen van €1300 netto, hij betaalt geen ziektekostenpremie en hij heeft zijn huis vrij en een groentetuin. Natuurlijk zijn er mensen die van veel minder moeten rondkomen, dat brengt het vreemde franse systeem mee, waarbij bijvoorbeeld de bijstand voor een alleenstaande nog geen €600 per maand bedraagt. Daarnaast gelden voor die mensen dan wel allerlei speciale regelingen en vrijstellingen. Ze hebben geen reiskosten, betalen geen belasting en CSG/CRDS enzovoort. Maar eigenlijk vind ik dat er een fatsoenlijk basisinkomen voor iedereen zou moeten worden ingevoerd. In ieder geval voor de armsten. Dan kunnen al die administratieve en controle-organen worden opgedoekt. Gewoon één simpele regeling, zoals in diverse landen al wordt toegepast.

Dat je na 46 jaar werken in loondienst een bedrag aan pensioen hebt opgebouwd van €600 per maand, dat lijkt me nog steeds heel sterk. Inderdaad moeten vrouwen die nooit in loondienst hebben gewerkt hier van een schamel "pensioentje" leven. Vaak hebben ze dan wel hun huis vrij en een groentetuin.

Je gaat niet in op mijn argument dat vrouwen systematisch worden onderbetaald, vergeleken met mannen, behalve natuurlijk de SMICkers, maar dat is slechts 10,6% van de werkende bevolking. Daarentegen worden veel Smicards daar niet toe gerekend, omdat hun werkgever zo slim is om ze een paar tientjes meer te betalen, om onder de verplichting uit te komen om ze allerlei extraatjes te geven waar SMICkers recht op hebben. Mijn eigen zoon (55) is daar een voorbeeld van.

Macron wil iedereen weer aan het werk hebben. Dan daalt de armoede en het is goed voor de economie. 74% van de Fransen vreest momenteel dat de gele-hesjesacties de franse economie blijvend zullen schaden. Dat zal zeker niet bijdragen aan het oplossen van de armoede.

Ik woon in een arme streek. Ik zie in het voormalige mijnstadje La Grand'Combe veel jongemannen overdag op straat hangen, met z'n allen gezellig in stoelen op het trottoir zitten roken. Logisch, want aan hun uiterlijk te zien komen ze uit Noord-Afrika. Geen mens neemt ze in dienst. Macron wil daar iets aan doen. Dat kost geld. Belastinggeld.

Reactie van Christoffel op 8 December 2018 op 12.22: Ik krijg zo onderhand het gevoel dat een aantal mensen bezig zijn mevrouw Besse te Beshen ;-)

Reactie van Janny O. op 8 December 2018 op 12.23: @Ton, en jij denkt dat Macron al die problemen in de korte tijd die hij aan de macht is al op had kunnen lossen?

Ik ben ook wel benieuwd hoe jij het ziet om tot een oplossing te komen. Waar moeten de middelen vandaan komen om een ieder, laten we zeggen een inkomen van minimaal € 1000 te geven? Ik heb geen idee. Wat ik wel weet dat er ieder jaar al heel veel geld verdwijnt aan de staatsschulden.

Zo heeft het me altijd al verbaasd dat een kiné € 18,00 krijgt voor een behandeling van een half uur en de kapster € 35,00 voor een knipbeurt, van korter dan een half uur. Dat heb ik echt nooit begrepen.

Reactie van suzywong op 8 December 2018 op 12.23: mevrouw Besse: wat bedoelt u met deze zin? "Dat je na 46 jaar werken in loondienst een bedrag aan pensioen hebt opgebouwd van €600 per maand, dat lijkt me nog steeds heel sterk." Ik woon en werk ruim 30 jaar in Frankrijk en ken genoeg mensen die met een schamel pensioen moeten doen. Of mensen die keihard moeten werken voor 1.300€ netto en die in Parijs daar geen "appartement" van 15 m2 maandelijks kunnen betalen.

Je reactie hieronder, dit zijn de huisregels.