Graeme Allwright +

NEDERLANDS ONDERAAN

Graeme Allwright n’est plus. Et j’en suis bien triste. Que son nom vous dise peu ne m’étonne point, car il fuyait comme la peste la lumière des projecteurs. Mais ses balades résonneront encore longtemps aux oreilles de ceux qui justement apprécient ces modestes artisans de la Chanson, ces cœurs doux et ces voix claires et libres, comme celles de Julos Beaucarne, de Philippe Forcioli, de Gilbert Lafaille … et la sienne, la voix si caractéristique de Graeme Allwright. Il venait de Nouvelle-Zélande, d’un ailleurs donc, comme la plupart des grands noms de la Chanson française. Adolescent nourri au jazz et aux Folk Songs’, il décroche juste après la guerre une bourse pour aller intégrer une troupe de théâtre à Londres : son rêve. Mais il n’a pas d’argent pour se payer le voyage… Qu’à cela ne tienne, il s’engage comme mousse sur un bateau en partance pour l’Europe et quitte sans hésiter son pays natal. À Londres, après quelques années, on lui offrit d’entrer dans la prestigieuse troupe du Shakespeare Theater, mais il préféra partir vivre en France avec son amour Catherine. Là, il fit tous les métiers, charpentier, apiculteur, acteur et vécut à Blois, Dieulefit et Saint-Étienne. C’est comme prof d’anglais qu’il se découvrit un talent pour la traduction et l’interprétation de ses chères Folks Songs anglo-saxonnes. Il monta à Paris pour devenir chanteur et fut – sans le vouloir – un des chantres de mai 68, une révolution qui correspondait si bien à son idéal de liberté et de prise de conscience. Depuis, cet éternel routard a vécu de longues périodes à l’étranger – Égypte, Éthiopie, Inde – puis sur l’île de la Réunion, revenant entretemps en France pour y faire un disque. Il se lia d’amitié avec Leonard Cohen et transposa avec succès ses chansons en français. Jusqu’à 80 ans passés, ce voyageur au grand cœur aura chanté pour nous faire réfléchir sur notre capacité à refuser la guerre, lutter pour la planète, aimer son prochain. Hommage à lui.

Et voici pour vous une chanson d’adieu au titre malheureusement d’actualité – ‘Il faut que je m’en aille…’ où vous le verrez tel qu’il était.

Son : https://www.youtube.com/watch?v=tvfZET096ug

Texte :  www.talenvoortalent.nl/ilfautquejemenaille.pdf

NL/ Graeme Allwright is er niet meer. En daar ben ik erg verdrietig over. Dat zijn naam u onbekend is, verbaast me niet, want hij rende weg uit de schijnwerpers. Maar zijn ballades zullen nog lang doorklinken in de oren van degenen die de bescheiden ambachtslieden van het Chanson, die goede harten en heldere en vrije stemmen, zoals die van Julos Beaucarne, Philippe Forcioli, Gilbert Lafaille ... en de zo karakteristieke stem van Graeme Allwright, weten te waarderen. Hijzelf kwam uit Nieuw-Zeeland, ergens anders vandaan dus, zoals de meeste grote namen van de Franse Chanson. Als jongen van geen 20, gevoed door jazz en Folk Songs', won hij - net na de oorlog - een beurs om bij een theatergezelschap in Londen te gaan spelen: zijn droom. Maar hij had geen geld om de reis te betalen... Dus ging hij als ketelbinkie op een schip naar Europa en verliet zonder aarzeling zijn geboorteland. In Londen werd hem na enkele jaren een plaats aangeboden bij het prestigieuze Shakespeare Theatergezelschap, maar hij vertrok liever naar Frankrijk met zijn liefje Catherine. Daar ging hij allerlei soorten werk uitoefenen, timmerman, imker, acteur en woonde hij in Blois, Dieulefit en Saint-Etienne. Het was als leraar Engels dat hij in zichzelf een talent ontdekte voor het vertalen en interpreteren van zijn geliefde Angelsaksische volksliederen. Hij ging naar Parijs om zanger te worden en werd - onbedoeld - een van de markante stem van mei ‘68, een revolutie die precies in fase was met zijn vrijheids- en bewustzijnsideaal. Daarna heeft deze eeuwige backpacker lange periodes in het buitenland gewoond - Egypte, Ethiopië, India - en vervolgens op het eiland Réunion, met tussentijdse terugkomsten naar Frankrijk om een plaat te maken. Hij raakte bevriend met Leonard Cohen en vertaalde diens Songs met succes om in het Frans. Tot een leeftijd van ruim 80 jaar zong deze grote hart om ons bewust te laten worden van ons vermogen om oorlog te weigeren, voor de planeet te vechten, van onze buurman te houden. Eerbetoon aan hem.

Ziehier is zijn afscheidsliedje met de helaas actuele titel - 'Il faut que je m'en aille...' - waar je hem zult zien zoals hij was.

Geluid: https://www.youtube.com/watch?v=tvfZET096ug

Tekst: www.talenvoortalent.nl/ilfautquejemenaille.pdf