Hèt netwerk van, voor en door Nederlandstaligen in Frankrijk - zegt het voort!
|| PLAATS BERICHT || PLAATS ADVERTENTIE ||
In Frankrijk heb ik soms het gevoel, dat het gezellig samen zijn belangrijker is dan de entourage. Dat verklaart misschien ook wel dat er soms bankjes geplaatst worden met uitzicht op een blinde muur, terwijl je als je achterom kijkt het mooiste landschap zou kunnen bewonderen. Prachtige huizen met uitzicht op troosteloze industrieterreinen zijn hier ook geen uitzondering. In restaurants bestaat het meubilair soms nog uit formica tafels en stoelen, met daar boven, een Neon lamp want goed licht is belangrijk, en net als een televisietoestel, dat de hele dag aan staat, onmisbaar.
Kort geleden, waren we weer eens in een restaurant, waar we zeker tien jaar geleden, voor de eerste en tevens laatste keer waren geweest. Het was toen net geopend. Er stonden wat formica tafels, de kale peertjes hingen aan de elektradraden aan het plafond, uit de keuken kwam het gekrijs van een baby dat je door merg en been ging, en de zaak hing vol rook, omdat er bij het bakken van spek in de keuken, iets mis gegaan was. Gezellig is anders, dachten we toen. Maar omdat we vonden, dat je iedereen een kans moet geven, zijn we heel dapper in de rokerige ruimte gaan zitten. We waren samen met een ander stel, de enige klanten op dat moment, en omdat het nog even duurde voor er iemand uit de keuken kwam om ons te helpen, keken we elkaar maar zo'n beetje met verwonderde blikken aan, en besloten tenslotte zelf maar een paar ramen open te zetten om de rook te verdrijven. Uiteindelijk, bleek het eten niet eens zo slecht, maar als echte Hollanders, wil je toch ook wel een beetje gezelligheid, en dat was hier ver te zoeken.
Omdat er al geruime tijd een affiche in het dorp hing, waarop vermeld werd, dat er binnenkort in de betreffende zaak, varken aan het spit werd geserveerd, en we dat wel eens mee wilden maken, besloten we het samen met een paar vrienden nog eens te proberen. Deze keer was het druk. De slager, de bakker, de loodgieter. Iedereen leek aanwezig. Aan het interieur was weinig veranderd. Dezelfde formica tafels, en de kale peertjes hingen nog steeds aan het plafond.
We werden bediend, door een vriendelijk meisje. Ze was een beetje mollig en droeg een kort strak rokje, dat de neiging had omhoog te kruipen, Onwillekeurig trok ze daarmee de aandacht van de aanwezigen, die haar telkens als ze de keuken met volle borden verliet met hun ogen volgden. Het begon er een beetje op te lijken of het rokje van het meisje en de afstand tot de verst verwijderde tafeltjes op elkaar afgesteld waren, want telkens bereikte ze net op tijd de tafeltjes zodat ze haar kleding weer in orde kon brengen
Doordat er onweer dreigde, en de lucht betrok, werd het al snel donker in de zaak. Het was onvermijdelijk, dat op een gegeven moment de lampen aan moesten. We vonden het niet zo erg, dat de verlichting boven onze tafel kapot bleek te zijn. We hadden naar ons idee ruim voldoende licht van de andere lampen, Het meisje van de bediening had daar toch ander ideeën over. Ze kwam al snel met een gloeilamp in haar hand aangelopen, vroeg ons de borden even opzij te zetten, klom via een aangeschoven stoel op tafel en begon de lampen te verwisselen. Terwijl wij met belangstelling de werkzaamheden boven onze hoofden volgden, dwarrelden er wat vlokjes stof naar beneden. Al met al, werd het toch nog gezellig.
Weergaven: 5972
_____________________________
☑️ Beste plaatser van dit bericht,
fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.
_____________________________
Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.
Sinds kort ben ik "Madame la présidente" van onze buurtvereniging. Wij wonen hier nog niet zo lang en door COVID lag de hele organisatie een beetje plat. Het huidige bestuur was démissioné, ik wilde me wel voor de club inzetten en voor ik het wist werd ik in de Assemble Generale tot presidente verkozen. Eerste test: het jaarlijkse feu de ST Jean. De bijbehorende maaltijd wordt al sinds jaar en dag in een plaatselijke hangar geserveerd. Klaptafels uit, banken geplaatst en de fluo's en bouwlampen op vol. Maar ja, een Nederlandse presidente wil toch ook wel wat gezelligheid. Dus de theaterverlichting die we nog hebben en de guirlandes met gekleurde lampjes opgehangen. Grote angst van de Fransen : "kunnen we dan wel zien wat we eten?" Het is allemaal goed gekomen; De bewoners waren enthousiast over de ambiance en het eten was zichtbaar. Toen we, omdat het echte feu wegens droogte geen doorgang kon hebben, tegen het einde van de maaltijd met een beamer een haardvuur op de muur projecteerden, kon het feest helemaal niet meer stuk.
Mooi verhaal! En ook dat van Ineke.
Wat een goed idee en leuk om te lezen!
Ik weet niet wat Frans allemaal voor seksistische dingen op Raad en Daad geventileerd heeft, maar in de alinea over het mollige meisje kan ik geen vrouwenhater ontdekken. Ik vond het een leuk beeld en zag het helemaal voor me. In mijn beleving loopt ze er ook een beetje bij te rennen met een rood hoofd.
In de omkering naar de mannelijke variant ontdek ik ook niks denigrerends. Ridicule vind ik wel het opkruipende broekje. Wat moet ik dan voor me zien? De pijpen die in zijn liezen gaan zitten? Bij een afzakkende broek onder aan zijn mollige buikje heb ik dan wel weer beeld. Ook leuk.
Clouseau schreef ooit "Daar gaat ze". Ook zo'n mooie beschrijving van een bewegende vrouw. Maar wellicht dat enkele regels uit dat mooi liedje ook misogyne zijn?
En zelfs de hoeders van de wet
Kijken minzaam als ze fout parkeert
En zelfs de flikken hebben pret
Als ze sensueel voorbij marcheert
en
En zelfs de hoeders van de kerk
Kijken minzaam op haar schoonheid neer
De bisschop zegt: "Dit is God's werk"
Buigt z'n grijze hoofd en dankt de Heer
Nog eens een keer, "Dank U, Meneer"
Exact hetzelfde stukje en het is blijkbaar nog steeds normaal dat een man op leeftijd zo kan schrijven over een jonge vrouw. Het is namelijk niet grappig of snoezig, aandoenlijk of lief. Het is een overblijfsel uit het patriarchaat waar de man nog de norm is en de vrouw als object beschouwd kan worden. Niemand zal zo schrijven over een serveerder, wanneer je het omdraait lijkt het ook alsof je praat over een kleuter. Vooral de oudere generatie ziet het probleem niet, hopelijk sijpelt het inzicht toch nog langzaam maar zeker door.
Beste Lilian, Ik kan niet anders zeggen, dan dat ik oprecht medelijden met je heb.
Ik begrijp werkelijk niet wat seksistisch is als je beschrijft wat iemand aan heeft. En dat ze daar mee de aandacht trekt. Dat is haar keuze toch?
Ik zou deze tekst nooit hebben geplaatst. Het grootste deel van de tekst gaat over de bediening, die blijkbaar veel andacht kreeg en in de tekst krijgt van de schrijver. Jammer ook dat de schrijver, die meestal aardige verhaaltjes plaatst ook nog eens uithaalt naar Lilian.
Soms begrijp ik het herenvolk niet. Gisteren nog werd er getoeterd door een vrachtwagenchauffeu r, die een vrouwelijke postbode in korte rok zo meende te moeten begroeten. Niet fraai. Mijn mening.
Bedankt voor het compliment Peter Jan. Nou moet je de zaak niet omdraaien. Het is namelijk Lilian die naar mij uithaalt. Wat die vrouwelijke postbode betreft. Iedereen kent de postbode en ze wordt vaak begroet. Misschien was jij wel de enige die zag dat ze een kort rokje droeg. Ik zou er niet meteen iets slechts achter denken.
Je reactie hieronder, dit zijn de huisregels.
© 2024 Gemaakt door: Anton Noë, beheerder en gastheer.
Verzorgd door
Banners | Een probleem rapporteren? | Privacybeleid | Algemene voorwaarden
Je moet lid zijn van Nederlanders.fr om reacties te kunnen toevoegen!
Wordt lid van Nederlanders.fr