Genieten met de camper

Camperen: Je eet waar je wilt, je slaapt waar je wilt, je geniet van je vrijheid, zoals een vogel.   
   
Wij, Janine en Boudewijn Bolderheij, en waakhond Klaas, reizen met Turtel, een camper van 640 cm lang, 230 plus spiegels breed en 300 cm hoog, die voorzien is van de enorme voorruit van een bus zodat wij echt van het uitzicht kunnen genieten. Voor de kenners, een integraal dus. Om het leven aangenaam te maken is Turtel voorzien van een WC, douche, vloeistof CV, koelkast, drie pits gastel, een zit/eethoek en een vast bed. Als we veel buiten plassen, en zuinig zijn met water, zijn we drie, soms zelfs vier, dagen geheel zelf verzorgend. Het is dus een knus huisje, met voldoende comfort voor twee, dat erg goed rijdt. Voor dat rijden zorgt een Fiat Ducato onderstel met een 2800 cc turbo diesel moter. Wij zijn met het geheel, dat uit 1999 stamt, zeer tevreden. Turtel is voorzien van winterbanden, niet alleen omdat we met regelmaat sneeuw tegen komen, nog meer omdat die banden sterker zijn en wij ze nog nooit lek gereden hebben. Ze kunnen tegen ieder soort wegdek, ook tegen grove steenslag en knoestige boomwortels.   

Zelf zijn wij een ouder stel met ( pre-) pensioen en heel veel zaken die ons, vooral van mei t/m september, van de straat houden. Als trouwe metgezel hebben wij Klaas, een bijna 60 kg wegende, bijna spier witte, Pyreneese Berghond die ongeveer een kwart van de vloerruimte inneemt. Met Turtel weg, dat kan dus van oktober t/m april, niet in het hoog seizoen. 

Voor ons is de reis zelf het doel en dus hebben we geen ander doel, we hoeven niets te bereiken. Alhoewel Turtel voorzien is van een GPS systeem, een uit 2000 stammende Alpine met een even oude, dus zwaar verouderde kaart, zijn de kaarten van Michelin onze belangrijkste hulp middelen om te bepalen waar we heen gaan, welke weg we nemen. Michelin geeft uiterst precies de breedte van een weg weer, maar nog tevredener zijn wij met het groene lijntjes systeem. Michelin geeft niet zo maar een groen lijntje, dat moet een weg echt verdienen. Uiteraard gebruiken we, als het even lukt, kaarten van 1 op 150.000.

Goed wij rijden dus het liefst witte wegen met een groen lijntje, en wel graag zo smal mogelijk. Witte wegen die getekend zijn met één doorlopende lijn en één korte streepjes lijn zijn ook vaak heel leuk. Onder invloed of gezag van de EU worden steeds meer wegen verbreed en komen dan vaak als gele wegen op de kaart te staan. Ook de gele wegen zijn er weer in verschillende breedte, wij kiezen voor de smallere, maar het groene lijntje is dan het belangrijkste. Jammer genoeg kom je met witte en gele wegen, met groene lijntjes, niet ver. Dus dan maar witte en gele wegen zonder dat groene kwaliteits teken en als het niet anders kan, dan maar even op een rode. Zelfs die heb je met een groen lijntje, maar meestal vinden wij ze dan toch wat saai. 

Cultuur en bezienswaardigheden zijn aan ons, tijdens onze reizen met Turtel, niet zo besteedt. Dan krijg je namelijk toch weer doelen om heen te rijden en doelen bereik je zelden via witte en gele weggetjes. Maar als ik een open kerkdeur of een mooi Middeleeuws stadje zie gaat Turtel aan de kant, daar gaan wij dan van genieten. Ook stop ik, als dat gaat met Turtel, bij een waterval of een ander natuur verschijnsel, vaak aangegeven als uitkijkpunt.

Onze meest geliefde wegen hebben soms maar een breedte van 300 cm en dan hebben we dus links en rechts nog 35 cm over. Dat is niet veel, zeker niet als je een tegenligger hebt. Dus pas je je snelheid aan en hoop je dat je tegenligger dat ook doet. De afgelopen tig jaar is het goed gegaan. Ook zijn er wegen van exact twee keer 230 cm met een lijn in het midden. Door die lijn, die een zekere veiligheids idee geeft, gaan mensen wat harder rijden. Zij hebben ook ruimte genoeg. Als er aan onze kant een rotswand is, of juist een afgrond, dan ga ik een half metertje naar links, in een bocht doet de achterkant van Turtel daar een half metertje bij en dan heeft die tegenligger, die de bocht ook wat ruimer wilde nemen, wat weinig plek. Dat alles brengt met zich mee dat de bestuurder van Turtel niet alleen de hele tijd zit te genieten van de prachtige plaatjes die hij voor zich ziet, hij is ook constant zeer alert en intensief aan het werk.

Wij overnachten wild, dus "zomaar" ergens waar het naar onze mening kan. Net als wegen, moeten die plekjes ook weer aan allerlei voorwaarden voldoen, daarom stond er "zomaar". Beiden moeten zich op een plekje veilig voelen, heeft één van ons er geen goed gevoel bij dan rijden we door. Het moet er stil zijn, voorzover dat sowieso in die omgeving kan. Vanuit huizen moeten we onzichtbaar zijn. Behalve als we juist, om dat er niets anders lukt, midden in een stadje gaan staan. Onzichtbaar vanaf de weg is een pré, evenals zo ver bij de weg vandaan dat Klaas geheel in vrijheid rond kan snuffelen. Het plekje moet ook redelijk horizontaal zijn, maar als dat nodig is gebruiken we van die kunststof op-rij-wiggen om dat te bereiken. Dan heb ik graag vanuit mijn bedraam een fijn uitzicht als ik de volgende ochtend in bed koffie zit te drinken. Nadat we een keer 's nachts bijna de Middellandse Zee in gestormd zijn, willen we ook nog een beetje in de luwte staan. Bij kans op regen moeten we een redelijke kans hebben de volgende ochtend de gewone, meestal wel geasfalteerde weg weer te bereiken. Waarschijnlijk is onze belangrijkste "eis", alleen staan. Meestal zijn wij heel tevreden met het gevonden plekje.

Als je dat - wild staan - aan mensen verteld dan komt altijd de veiligheid aan de orde. En inderdaad, veiligheid is tegenwoordig een niet uit te gummen punt. Oude vrouwen worden midden op het Spui van hun tasje beroofd. Jongere vrouwen worden als ze stoppen uit hun SUV gesleept, die daarna zonder hen vertrekt. Mensen worden, ondanks drie dubbele sloten, in hun eigen huis overvallen en gegijzeld. En zo kan iedereen nog wel een paar enge dingen vertellen. Camperen is een manier om vakantie te vieren. Net als bergbeklimmen, motorrijden, wielrennen, duiken, skiën, enzovoort. Wij denken dat camperen, één van de veiligste methodes is om je vakantie te vieren. Maar toch ...... , er zit een hardstalen schuif op de cabinedeur, die daardoor van buitenaf niet te openen is. Er zit een extra " Lips " slot op de camperdeur met daar om heen, aan de buitenkant, een indrukwekkende roestvrijstalen plaat. Er zit een gas alarm in Turtel, als iemand lachgas naar binnen spuit gaat dat af en ook als er iets mis is met onze gas installatie. Er zit ook een inbraak alarm op Turtel met een extra 115 dB toeter, die voorzien is van een eigen accu. En dan hebben we ook Klaas nog. Misschien is Turtel wel veiliger dan ons huis. Wat minstens zo belangrijk is, Turtel is voorzien van ABS, dat was in 1999 nog heel bijzonder, en van een speciale, ook 115 dB, toeter. Als je er even op drukt werkt hij net zo als een gewone toeter, misschien iets harder. Maar als je hem ingedrukt houdt dan lijkt het de FBI wel, heel hard en dubbel tonig. Zo illegaal als maar kan, maar het geeft een veilig gevoel.         

De ergste plekken om te overnachten zijn speciaal aangelegde camperplekken ( Stelplatzen, sagt der Deutscher ), daar is bijna altijd wel iemand die zich niet aan de gouden regels houdt en een generator als stroomvoorziening gebruikt. "Als u wist hoe groot mijn flatscreen is, zou u mij niet vragen mijn generator af te zetten." Vooral in het seizoen staan de campers soms zo dicht op elkaar dat je camperdeur niet geheel open kan. Of het plekje wordt door andere, meestal vanaf 6.00 uur, als "car pool" plek gebruikt, dan slaap je zo heerlijk uit. Maar er zijn vaak wel mogelijkheden om de WC-tank te legen, het grijs water te lozen en vers water in te nemen. Dus zijn wij voorstanders van de aanleg van heel veel camperplaatsen. 

Tweeds vreselijk zijn campings, je krijgt vaak de minst mooiste plekjes toegewezen. Dat komt omdat ze bang zijn dat je hun grasveldjes met je 3500 kg aan puin rijdt en daar hebben ze nog gelijk in ook. Verder kan Klaas niet los en dat vinden zowel Klaas als wij juist fijn. Anderzijds zijn wij op campings wel vaak hele aardige mensen tegen gekomen en dat lukt met wild staan weer niet. De meeste campings hebben camper voorzieningen, in ieder geval is er een kraan om water te nemen en kunnen we de WC-tank gewoon in een WC legen. Dus we zijn ook voorstanders van kampeer terreinen.     

Goed, wij staan dus ergens wild. Grootse punt is de WC-tank. 's Nachts niet naar de WC kunnen gaan, omdat de tank vol is, is werkelijk een ramp. In Frankrijk heb je dan de openbare WC's, probleem opgelost. In Spanje hebben veel benzine pompen de WC's nog aan de buiten kant. Even vragen, het mag bijna altijd. Als je er wat op gaat letten dan blijkt er altijd wel een nette oplossing te zijn. 

Tweede punt is schoon water, waarbij aangetekend dat wij dat alleen gebruiken om te douchen en af te wassen. Koffie zetten e.d. doen we met flessenwater. In de winter is dit probleem het grootst. Ambtenaren sluiten het water van camperplaatsen af als de temperatuur onder de tien graden daalt, het zou kunnen gaan vriezen nietwaar. Ook merken ambtenaren meestal niet dat het weer lente is. Campings houden lange winter stops en sluiten dus hun poorten. Uiteindelijk hebben we een grote gieter gekocht en pakken water bij bronnen, daar waar de plaatselijke bewoners hun flessen vullen.  Natuurlijk proberen we ook de benzine pompen, maar een bron rijden we niet meer voorbij.

Laatste probleempje is de afvoer van het grijze water. In het begin zochten wij ons een ongeluk naar een nette, geoorloofde, oplossing. Tegenwoordig kijken we om ons heen of het opvalt en hoeveel kans er is dat er binnen een uur iemand komt en draaien we de kraan open. Op gras zie je er minder van dan op zand, iets onder de straal leggen voorkomt een zichtbaar putje. Jawel, er zit een beetje tandpasta, een beetje afwasmiddel, een beetje zeep en zelfs wat shampoo in. Wij denken dat de natuur dat wel kan verwerken en we weten zeker dat de natuur het ons vergeeft.

Onze manier van reizen. Ons huwelijk duurt al meer dan veertig jaar en is ( dus ? ) zeer traditioneel. Hij rijdt, leegt de WC-tank, sjouwt met water, droogt af, laat Klaas uit als dat nodig is, zet zijn ideale weg in een navigatiesysteem ( niet dat we die nemen, maar het is leuk om te doen ), leest, schrijft stukjes op z'n iPad ( waarvan veruit de meeste nooit verder komen ) en ontkurkt 's avonds de fles. Zij zet koffie, maakt het ontbijt klaar, eventueel het eten, zet 's avonds het hapje en de glazen klaar, wast af, leest kaart en bepaald welke weg er werkelijk genomen wordt. 

's Morgens als we wakker worden nemen we de eerste koffie en naar gelang onze bui, een half of een heel uur later het ontbijt. Beide in bed en al lezend, iPadend of een nieuwe taal lerend. Daarna, ook afhankelijk van onze bui en de rust op het plekje besteden we wat aandacht aan elkaar. Iedere tweede dag douchen we, want we zijn zuinig met water. Na wat iedereen verder 's morgens doet worden de kratten met leesvoer, verbindingsdraadjes, batterijladers, levensmiddelen en andere zaken die niet in de kastjes paste van de voetenruimte in het cabine deel verhuist naar het bed. Controleren we twee keer of alle kastjes op slot zitten en drie keer of de koelkast goed gesloten is, en dan rijden we weg. 

Het wakker worden is tussen 7 en 9, het vertrek tussen 9 en 13. Behalve als we besluiten een dagje te blijven staan. In beginsel eten we in een restaurant, dus we rijden tot een tijdstip dat je in een restaurant welkom bent. Dat verschilt per land. Spanje is voor ons perfekt, je bent welkom vanaf ongeveer half twee, kom je pas om drie uur binnen ben je nog steeds welkom. Frankrijk ben je welkom vanaf twaalf uur en wordt je soms om half twee al zonder te eten de deur uitgewerkt. In Frankrijk krijg je makkelijker wat tijd tussen de gangen, in Spanje moet je dat afdwingen. In bewoonde gebieden zijn meer mensen, dus meer restaurants, dan in dunner bewoonde gebieden. Daar moet je dus langer zoeken en langer doorrijden om een restaurantje te vinden, maar daardoor kom je wel in de leukste tentjes.

Wat ons opvalt is dat er op smaak en kwaliteit, noch in Frankrijk, noch in Spanje, enige lijn te ontdekken valt. Soms eten we, met z'n tweeën, voor 16,- tot 30,- inclusief de wijn naar tevredenheid. Met regelmaat betalen we 60,- tot 100,- en zijn we niet tevreden. Soms eten we bij een sterren restaurant het bord mee op, ook komt het voor dat we spijt hebben er naar binnen te zijn gegaan. Oké, ik ben niet de makkelijkste, eigenlijk ben ik zeer kritisch, zeker op eten. Maar het verbaast mij nog steeds dat zowel ik als vele anderen zonder te protesteren een hoge rekening betalen terwijl de kok, helemaal niet kon koken. 

Na het aldus genoten diner, meestal een voorgerecht, hoofdgerecht, dessert en koffie gaan we weer verder. Vanaf nu zoeken we meestal al naar een slaapplekje. Ook daarbij is Michelin weer behulpzaam. Er staan ook doodlopende weggetjes op de kaart, en ( stuw ) meren, en bezienswaardigheden. Parkeerterreinen bij oude klooster en te bezichtigen kastelen zijn buiten het seizoen bijna altijd een oase van rust. Maar het meest simpele is neem een bospad dat er redelijk uit ziet en er komt bijna altijd een fijn plekje. Ook de overheid helpt ons om een plekje te vinden. De Spaanse verwijst graag naar picknick plekken, de Duitse naar parkeerterreinen voor wandelaars, de Franse naar oude gebouwen. 

Jaren geleden gingen wij eens aan de Franse kust staan op een groot terrein met een bordje - verboden te parkeren voor campers -. Na een tijdje arriveerde er een tweede camper, waar ik weer wat later mee aan de babbel kwam. Wat vindt u nou van dat soort bordjes? Oh, die zijn voor in het seizoen, nu kan het niemand wat schelen. En zo werkt het in de praktijk. In het seizoen doen agenten moeilijk en staan op hun strepen, buiten het seizoen zitten ze ergens op een kantoor en hoort de camper niet tot de prioriteiten. 

Aangekomen bij een leuk plekje, dat we dus allebei - leuk - moeten vinden zijn we altijd even bezig met Turtel horizontaal te zetten. Ook zetten we Turtel vaak in de richting dat we weg willen rijden, waarom weten we niet meer, maar we doen het wel. Daarna gaan die kratten van het bed naar hun nacht plekje. Soms nemen we nog een kop koffie, soms maken we een wandeling, soms zijn we lui en doen we helemaal niet. Als avondeten is er harde worst of kaas, altijd met wijn. Behalve als er tussen de middag erg weinig vitamines waren, dan nemen we sla. 

Daarna doen we een spelletje, lezen wat, iPadden, of doen weer even helemaal niets. We gaan meestal vroeg naar bed. Dat hoort, vinden wij, bij camperen. Slapen doen we als rozen, behalve als we wat te denken hebben, Klaas een everzwijn denkt te horen, of zo iets. Net als thuis dus.

Misschien nog goed om te vertellen, onze geliefde witte en gele wegen resulteren in een gemiddelde snelheid van maximaal 40 km per uur. Echte bergweggetjes, wegen in slechte toestand en onverharde wegen halen de helft nog niet. Als wij 40 km per uur op de weg halen, dan komt dat meestal overeen met 25 km per uur in een rechte lijn gemeten. Onze dag gemiddelde halen zelden de 100 km. Het gaat ons om de reis, dat is ons doel.