Gender neutraal

Ik ben voor gelijke rechten voor iedereen; man, vrouw, homo, lesbisch, etc. Ik ben ook voor gelijke beloning voor het zelfde werk. Maar nu gaat men toch wel erg ver. In Frankrijk bijvoorbeeld mag er vanaf 1 januari, geen afzonderlijke speelgoedafdeling voor jongens en meisjes meer zijn! In Nederland wil de minister dit nu ook gaan invoeren. Na gender neutrale toiletten, de nieuwe omroep bij de NS, enzovoorts, worden alle verschillen tussen mannen en vrouwen weggepoetst. Worden straks ook de mannen en vrouwen afdelingen bij kledingwinkels verboden? Damesondergoed en mannenondergoed, jurken en pakken, panty’s en mannen sokken in het zelfde rek?
Mannen en vrouwen gelijke rechten! Daar ben ik voor, maar in hemelsnaam, moet alles een soort uniseks worden? Er zijn verschillen en die zijn maar wat leuk.

Ik kan er wel om lachen, maar vind het wel erg ver gaan!

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20190926, Kunst en Cultuur, Overheid

Reactie van Ingrid de Eerste op 29 September 2019 op 9.59: O ja, ik vergeet nog de halte garderie, de naschoolse opvang op school. Tot 18.30 meen ik. Kinderen komen bekaf thuis omdat ze geen enkel rustpunt hebben binnen hun verblijf op school. Dan gaan die kinderen ook nog te laat naar bed omdat ouders ook laat zijn. En aan het eind van het trimester zitten ze bij mij, (twee weken voor de schoolvakanties), met een bleek gezichtje, wallen onder de ogen. Het gaat niet meer dokter.

Reactie van Tessa48 op 29 September 2019 op 11.54: De vraag:"Hebben wij onze kinderen tekort gedaan" hebben wij ons ook vaak gesteld. Nadat mijn liefhebbende echtgenoot in Leiden (rechten) en ik aan de VU (Nederlandse taal een letterkunde) waren afgestudeerd, konden we de kinderwens niet langer weerstaan. Nadat de eerste op-eigen-beentjes kon staan, ben ik aan het Erasmus rechten gaan studeren. In die tijd is veel op de schouders van (groot)ouders komen te liggen, die dat, overigens, liefdevol op zich hebben genomen.

Afgestudeerd hebben we een post in NewYork bemand en de kinderen (inmiddels twee) meegesleept. Gelukkig vonden we daar een nanny, die de overdagzorg voor de kinderen op zich nam.

Na jaren verhuisd naar Londen en de kinderen weer meegesleept. Weer een andere nanny. In die tijd nog mijn diploma MPA aan de uv Cambridge gehaald.

De kinderen (beiden inmiddels afgestudeerd) bezweren, dat hun niets tekort is gedaan. Toch speelt die vraag ons nog wel eens door het hoofd

Overleden Reactie van Theodora Besse op 29 September 2019 op 14.30: Natuurlijk heb je je kinderen op enig moment tekort gedaan. Iedere normale ouder doet z'n uiterste best voor zijn kinderen. maar we zijn allemaal mensen. We maken dus fouten.

Wij hebben onze kinderen (9,8 en 7) meegenomen naar de kust van Kenia, 50 km ten zuiden van Mombasa. We kwamen terecht in een 100% islamitisch dorp, waar ik ze halve dagen NL schoolles gaf via een speciale cursus voor moeders in het buitenland. De andere helft van de dag gingen ze naar het zwarte dorpsschooltje, voor de sociale contacten. Ze leerden er Engels en Swahili en maakten kennis met een totaal andere cultuur. Toen we na 2,5 jaar terugkwamen (de oudste was toen middelbare-schoolleeftijd en we wilden hem niet naar een kostschool sturen) waren ze niet eens zoveel achter geraakt.

Op de jongens heeft deze periode een diepe indruk gemaakt, maar op mijn dochter totaal niet. Voor de jongens was het een belevenis, m'n dochter was blij weer in Nederland te zijn. Ik ook. De Hema vond ik het toppunt van luxe! Maar na zes weken van deze zalige overvloed had ik op m'n blote knieën terug willen kruipen naar Kenia, waar mensen nooit klagen en hoe hard hun armoedige bestaan ook is, altijd blij zijn en lachen.

Hebben we het verkeerd gedaan? Voor de jongens niet, voor het meisje misschien wel. Maar wanneer doe je het goed? Je hebt ook je eigen leven. Je doet je best, meer kun je niet doen.

Reactie van Hans van den Bos op 29 September 2019 op 17.05: Het leven is maar deels maakbaar. Veel dingen overkomen je en je kunt enkel maar een beetje bijsturen. Je kan je ouders niet kiezen, niet de plaats waar je geboren wordt, net zo min als ziekte en dood. Toen ik elf was werd mijn moeder geopereerd aan borstkanker. Een jaar daarna werd ons verteld dat zij nog hooguit een half jaar tot een jaar te leven had. Ze hield het drie en een half jaar vol. Ze werd maar 46 jaar. Mijn vader ging failliet en het was armoe troef. Ik ging over van de vierde naar de vijfde klas HBS B toen ik door mijn vader gedwongen werd van school te gaan. Hij kon het niet meer betalen. Ik ben toen op de Nieuw Amsterdam gaan varen in de civiele dienst. Mijn gage ging naar huis en ik leefde van wat ik aan fooien kreeg. In die tijd kwam ik voor het eerst in aanraking met homoseksuelen. Die zag je toen nog niet in het "wild" in een streng katholiek Brabants dorpje. Veel mannen in de civiele dienst waren homo. Nadat ik ze duidelijk had gemaakt dat ik daar niets voor voelde, kon ik prima met ze overweg. Ik heb daarna altijd goed met deze mensen overweg gekund. Het werk in de civiele dienst beviel me niet; het varen wel. Ik vroeg een renteloos studievoorschot aan bij het Noord Brabants studie fonds. Daarmee begon ik aan mijn studie voor stuurman GHV in Vlissingen. Vanwege heel goede studieresultaten kreeg ik al na twee maanden een studiebeurs van SHELL Tankers aangeboden. Die nam ik aan. Het geleende geld (vierduizend gulden; een heel bedrag in die tijd)werd gebruikt voor de studie van mijn jongste zusje. Ik had daar absoluut geen bezwaar tegen ook al moest ik het later wel aflossen. Ik slaagde met bijna een acht gemiddeld en vertrok naar zee. De eerste reis was er een van ruim dertien maanden. Ik maakte daar een maand of drie de oorlog in Vietnam van dichtbij mee en voer de hele wereld rond. Ik was in die tijd al verloofd met mijn huidige echtgenote. In 1970 werd ik door mijn maatschappij aangewezen om twee jaar als reserve officier bij de Koninklijke Marine te gaan dienen. Twee weken na ons huwelijk vertrok ik naar Den Helder. Het werk bij de KM beviel me en betaalde ook een stuk beter dan de SHELL. Ik tekende een contract van vier jaar als kort verband officier. In 1974 rondde ik met het laatste staatsexamen HBS B mijn schriftelijke LOI cursus af met een diploma en werd beroeps officier. Die studie viel niet mee. Op een marineschip had je maar een heel beperkte accommodatie die je ook nog eens met drie man moest delen. Je maakte varende een zestien uur per dag.
Ik kreeg zeven commando's en vond tussendoor de tijd om te studeren. Op 43 jarige leeftijd studeerde ik af. Op 1 april 2000 ging ik op de leeftijd van 53 jaar met functioneel leeftijdsontslag en wij vertrokken naar Frankrijk. Tja ik ben op 1 april geboren en ook nog eens in Vught, dat bekend stond op zijn "gekkenhuis". Dat heb je dus ook niet in de hand ☺.
Ik ben dus door omstandigheden in de scheepvaart verzeild geraakt. Een zwaar en veeleisend, maar prachtig beroep. Niet alleen zwaar voor mij, maar ook voor mijn gezin. Niet dat ook maar een van hen daar ooit over geklaagd heeft. Maar toch besef ik dat ik een hoop gemist heb. Ik heb een prachtig leven achter de rug en heb dat nog steeds. Ik ben nooit ongelukkig geweest, ondanks een problematische jeugd. Daar kon niemand wat aan doen. Het overkomt je.

Mijn vrouw is nadat de jongste naar de basisschool ging, weer gaan werken. Een deeltijd baan van drie en een halve dag per week. Best druk met twee opgroeiende kinderen en een man die veel van huis is. Als ik thuis was, was ik er voor mijn gezin. Ik hielp de kinderen met hun studie, repareerde wat tijdens mijn afwezigheid kapot was gegaan, hielp in de huishouding en studeerde in de avonduren. Voor andere zaken had ik geen tijd.

Heb ik mijn gezin te kort gedaan? Mijn vrouw en kinderen vinden van niet. Toch besef ik dat ik veel van de opvoeding aan mijn vrouw overgelaten heb. De keerzijde van een prachtig beroep. Varen was mijn hobby al ging er wel erg veel vrije tijd in zitten. De laatste acht jaren van mijn carrière werd ik aan de wal geplaatst. Vier jaar als financial controller in Den Helder daarna nog eens vier jaar in Rotterdam. Ik heb dus ook heel wat kazernes van binnen meegemaakt. En ik kan je verzekeren dat die niet luxe zijn. De kazerne in Rotterdam werd afgekeurd als noodopvang omdat er te weinig faciliteiten waren. Dus weer veel van huis. In Rotterdam ook heel veel werk in de weekends. Ik was belast met de organisatie van een groot aantal maritieme evenementen. Zaken zoals de Wereldhaven dagen, 750 jaar Den Haag, sail Vlissingen; Zeeuwse vlootdagen en talloze buitenlandse vlootbezoeken.
We hebben samen in de bijna twintig jaar dat we nu in Frankrijk wonen veel ingehaald. We doen alles samen. Ik heb altijd keihard gewerkt en werd door sommigen wel eens als een workaholic aangeduid. Maar ik heb het altijd met veel plezier gedaan. In Frankrijk schreef ik een jaar of vier internet sites voor Senioren web. Ik runde de bibliotheek van Jarnages, ik schreef en onderhield de internet site en ben lid van de gemeenteraad. Daarnaast heb ik veel tijd besteed aan Raad & Daad. De laatste klus van anderhalf jaar kostte me ruim twee dagen per week. Ik help mensen met hun computer en heb honderden pagina's aan lessen geschreven voor het schrijven van een internet site met Joomla. Ik help ook een vriend die nu al drie keer aan darmkanker is geopereerd. Zijn vrouw is minder valide en ik heb haar en haar en hun dochter en zoon regelmatig naar het ziekenhuis gebracht voor een bezoek. Zij hebben gen rijbewijs. Ik bezoek hem elke week een middag. Ik ben nu 72 en ben begonnen met afbouwen. Ik wil de laatste jaren van mijn leven samen met mijn vrouw en hond leuke dingen gaan doen. Geen verre reizen, maar uitjes in Frankrijk en Nederland. Na een operatie aan prostaatkanker ben ik gaan beseffen dat het leven eindig is en dat je de leuke dingen niet moet uitstellen, maar ze doen als je dat nog kan.

We genieten volop van het leven en hopen dat nog lang te kunnen doen.

Overleden Reactie van Theodora Besse op 29 September 2019 op 18.14: Mooi levensverhaal, Hans. Genieten juliie maar mooi samen van jullie oude dag!

Reactie van Janny O. op 30 September 2019 op 14.21: @Hans, jammer dat je de HBS moest verlaten. Je bent 8 jaar ouder dan ik. Mijn ouders konden de middelbare school ook amper betalen, maar in mijn tijd was er toch wel iets van "studietoelage". Het was een bedrag voor de reiskosten en een bedrag voor de schoolkosten. Als je over ging dan kreeg je het volgende jaar weer. Bleef je zitten dan was dat jammer voor een jaar. Dan kreeg je niets. Zo heb ik het tenminste van mijn ouders begrepen.

Misschien dat het door andere omstandigheden voor jouw vader niet mogelijk was om dat aan te vragen, misschien wist hij de weg niet en zijn omgeving ook niet. Jammer dat het bij jou zo gelopen is. Maar uiteindelijk denk ik dat het best op zijn pootjes terecht gekomen is.

Ik hoop dat jullie er samen nog lang van kunnen genieten.

Reactie van Hans van den Bos op 30 September 2019 op 18.49: Hallo Janny

Ik herinner me enkel dat je gratis boeken kreeg als je meer dan 7 gemiddeld scoorde. Die moest je dan wel weer inleveren. Veder was er in die tijd weinig mogelijk, zeker als je kleine zelfstandige was.

Stel je voor dat het anders was gelopen, dan was ik waarschijnlijk naar de universiteit gegaan. Dan had ik mijn huidige vrouw nooit ontmoet, en had ik ook nooit gevaren. Ik ben best tevreden met zoals het gelopen is.