Gemengde koppels en taalbarrières

Hoi allemaal,

Ik ga er vanuit dat er hier ook een hoop gemixte stellen op de site rondsurfen.

Ik ben stiekem wel benieuwd hoe de onderlinge communicatie in het begin verliep.Praatten jullie samen Engels of spraken jullie bij aankomst in Frankrijk al meteen Frans?

Ik had zelf geluk dat ik dankzij mijn studie al een goed woordje Frans sprak, dus de meeste valkuilen zijn me bespaard gebleven, al had ik in het begin toch echt wel moeite om dezelfde lading in mijn woorden te leggen als ik in het Nederlands zou doen! Ik heb er heel wat discussies door “verloren”…. De taalbarrière ligt nu vooral nog tussen de ouders en schoonouders die elkaar totaal niet kunnen begrijpen. Ik schreef er een blog over: https://frankrijkmetdenederlandseslag.wordpress.com/2015/07/15/pare...

Ik ben heel benieuwd naar jullie ervaringen en anekdotes!

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20150715, Korte Verhalen, Kunst en Cultuur, Vertalen

Reactie van Silke BERENDSEN op 15 Juli 2015 op 16.16: Hallo Pauline,

In t begin zijn de discussies inderdaad wat gebrekkig, altijd het idee dat je mekaar dan toch weer net niet helemaal begrijpt....

ik vind je verhaal over de ouders/schoonouders erg herkenbaar, mijn moeder spreekt redelijk Frans, mijn vader verstaat veel, maar spreekt de taal nauwelijks, en mijn schoonouders komen niet verder dan Frans en 3 woordjes Engels. De ontmoetingen gaan over het algemeen prima, niet veel diepgang in de gesprekken maar toch.. Ik vind zelf trouwens het voortdurend over en weer moeten vertalen echt een crime...

Heb je trouwens al werk gevonden?

Reactie van Pauline Stappers op 15 Juli 2015 op 16.33: Hee Silke! Wat fijn dat je ouders redelijk uit de voeten kunnen met het Frans! Zo zijn de ontmoetingen toch wat ongedwongener. Ik ben nu 3 jaar samen met mijn vriend en mijn ouders hebben mijn schoonouders dus pas een paar weken terug voor de eerste keer ontmoet!

Sinds ik in Frankrijk woon, nu 1,5 jaar, heb ik eigenlijk altijd werk gehad, (CDD's en CDI) met af en toe een aantal weken niets dan. Wat dat betreft kom ik er goed vanaf!

Reactie van ANNEMARIE GUILLEUX op 15 Juli 2015 op 16.46: Hallo Pauline, Leuk dat je hier een blog aan hebt gewijd. Ik ben nu al 25 jaar samen met mijn Franse man, en sprak in het begin wel wat maar niet volledig Frans. Mijn schoonouders spreken geen woord buiten de grens en dachten dat ik ook niks begreep in het begin zelfs in zoverre dat de 1ste keer dat ik bij hen was en het etenstijd was mijn schoonmoeder naar me toe kwam in de woonkamer al zwaaiend met een lepel en vork in haar hand om duidelijk te maken dat we moesten eten :-) Mijn moeder spreekt gelukkig aardig wat Frans dat maakte het contact tussen de ouders wat makkelijker en nu schrijven ze elkaar altijd heen en weer voor verjaardagen, kerst, vakanties etc; heel leuk. Groetjes en veel succes met je verdere carrière en privé-leven in Frankrijk

Reactie van El Burro Català op 15 Juli 2015 op 17.10: Hoi Pauline,

Voordat ik mijn Franse vrouw ontmoette had zij reeds veertien jaar in Nederland gewoond en gewerkt. Dat gaf dus geen enkel probleem. Haar ouders en mijn ouders konden het goed met elkaar vinden. Natuurlijk vaak met handen en voeten maar toch. Zowel mijn vrouw als ik herkennen wat Silke meemaakt goed: dat steeds weer moeten vertalen was destijds erg vermoeiend. Nu hoeft dat niet meer. Van de vier ouders zijn er twee ouders over. Waarvan een van de ouders nu dement is. Van communicatie is dus geen sprake meer. Laat staan in twee verschillende talen... Maar dat terzijde.
Pauline, mochten jullie ooit overwegen kinderen te krijgen: mijn vrouw spreekt consequent Frans met de kinderen, ikzelf spreek consequent Nederlands met de kinderen. Aan tafel spreken wij gezamenlijk Nederlands. Met dank natuurlijk aan mijn vrouw die goed Nederlands spreekt! Onderling spreken kinderen en moeder Frans.

Reactie van Pauline Stappers op 15 Juli 2015 op 18.12: haha, leuke annekdote Annemarie!

Tweetalig opvoeden vind ik ook een heel interessant onderwerp. Ik heb taalkunde gestudeerd en ken de enorme voordelen van tweetalig opvoeden, dus zal ook zeker Nederlands blijven praten! Ook om de band met het Nederlandse "thuisfront" te behouden. Maar zover zijn we (gelukkig) nog niet! ;)

Reactie van Silke BERENDSEN op 15 Juli 2015 op 20.19: Pauline, mijn kinderen van bijna 5 en bijna 2 worden tweetalig opgevoed. Ik spreek vrijwel uitsluitend Nederlands tegen ze, behalve af en toe als er anderen bij zijn, dan wordt dat soms als 'onbeleefd' gezien. Mijn oudste spreekt sinds hij naar school gaat natuurlijk beter Frans dan Nederlands, en antwoord vaak in het Frans, maar met de Nederlandse familie redt hij zich prima. Mijn dochtertje begint net met praten, gaat overdag naar een Franse oppas, en haar Nederlandse woordenschat is net zo groot als de Franse.

Ik dacht dat het ingewikkeld zou zijn, maar kinderen zijn net sponzen, het gaat gewoon vanzelf!

Reactie van ANNEMARIE GUILLEUX op 15 Juli 2015 op 20.55: Leuk Silke houd vol!!! mijn kinderen van nu 17, 14 en 9 spreken steeds minder goed nl helaas, vooral de jongste want haar zussen + papa spreken altijd Frans onderling. De 2 oudstend zijn nog wel naar de Nederlandse school gegaan eventjes op woensdag maar ik vind het zelf ook steeds moeilijker om nl te praten, zeker omdat dat idd soms als "onbeleefd" wordt gezien of de kinderen het tegenover hun vrienden "raar" vinden, jammer dus hou vol zolang je kunt!!!

Reactie van Paul Boer op 15 Juli 2015 op 23.26: Ik leerde mijn Frans-talige vrouw 35 jaar geleden in Engeland kennen.
Al snel hadden we door dat de communicatie het meest vlot in het Duits verliep.
Na 3 jaar wonen we in Nederland en bestelt mijn vrouw al snel "een krant sla" en laat de verkoopster hoofschuddend achter als ze op de vraag "kan er ook een dubbeltje bij" antwoord : "neen, alleen sla...."
Nu, regelmatig in Frankrijk, lacht mijn vrouw al jaren om mijn verbasteringen in het Frans.
Ik zal ze u besparen.
De kinderen hadden we 3-talig moeten opvoeden, ik heb er nog steeds een beetje spijt van...

Reactie van Jean op 16 Juli 2015 op 11.36

Hallo Pauline,

Ik heb mijn vrouw in 1968 ontmoet en we zijn in 1971 getrouwd. Omdat ik vanaf het begin goed Frans sprak (het was mijn hobby al toen ik 14 jaar was), hebben we samen altijd Frans gesproken. Maar ....... onze zoon is toen eind 1971 geboren en onze dochter 2 jaar later.

We hebben eerst 7 jaren in Nederland gewoond en mijn vrouw heeft toen Nederlands geleerd, onder andere gedurende cursussen voor buitenlanders op de universiteit. Ze spreekt zeer goed Nederlands wat ze nog altijd onderhoudt met de familie in Nederland.

We hebben toen de volgende regels gerespecteerd toen we nog in NL woonden:

Buitenshuis Nederlands praten
Thuis Frans praten.

Daarom zijn de kinderen redelijk tweetalig geworden.

Toen kwamen we in 1978 in Frankrijk voor een internationale job die ik had gevonden.

Toen ging het andersom:

buitenshuis Frans praten
Thuis Nederlands praten.

We deden dit om buitenshuis niet te veel “op te vallen”.

Toen de kinderen 12 / 13 jaar waren werd het overheersend Frans, ook thuis, dit om zo weinig op te vallen op school en bij hun vriendjes.

Verder hebben we jaren lang met de kinderen altijd diverse talen gesproken gedurende het avondeten, dit om linguïstische kennis te verbeteren en goeie cijfers op school te halen.

We spraken dan gedurende het avond eten:

Maandagavond: Nederlands
Dinsdagavond: Frans
Woensdagavond: Engels
Woensdagavond: Nederlands
Enz.

Toen werden we gebeld door de lerares van het lyceum: Omdat onze dochter een goeie leerling was wilden ze haar in de “Duitse” klas hebben. In Frankrijk is (was) dit een voor ons vervelende gewoonte, omdat Duits voor de Fransen een moeilijke taal is (logisch anders opgebouwd als de “Latijnse” talen). Dan wilden ze een moeilijke taal leren aan goeie leerlingen. Brrrr ...

Ik ben toen voor een onderhoud op school geweest om hun uit te leggen dat we dit niet accepteerden.

Waarom: wel, ik spreek redelijk goed Duits, maar de vele malen dat ik vergaderingen had in Duitsland sprak ik altijd Duits met de mensen, dit om te proberen dan beter en gemakkelijker over te komen.

Maar curieus ... na 5 min wilden de Duitsers altijd Engels praten, dus het had totaal geen waarde (voor mij) om Duits aan de kinderen te laten leren.

Onze kinderen hebben toen Frans, Engels en Spaans (ook een wereldtaal) gestudeerd, en met succes.

Groetjes,

Jean

Reactie van Jos Sjollema op 16 Juli 2015 op 13.31: Ook ik sprak al een aardig mondje Frans toen ik hier kwam wonen. Iheb mijn toenmalige Franse partner ontmoet tijdens een tolkklus, dus het was ook meteen m'n 'werk' om tussen hem (en zijn familie) en mijn familie te tolken, want aan de 'Franse kant' werd geen woord anders dan Frans gesproken. Maar ook al beheers je de taal goed, er blijken dan ook veel culturele verschillen te zijn die het 'winnen' van een discussie in de weg kunnen staan ;-). Mijn huidige partner spreekt ook redelijk Engels, dat scheelt toch een hoop 'werk'! En toch kunnen er zelfs na 18 jaar hier ook nog wel eens culturele verschillen optreden. Leuk onderwerp Pauline!