Geesten

Als je een oud huis koopt, kan het haast niet anders dan dat je er wel eens over na denkt wie er voor jou allemaal gewoond hebben. Soms gaan er van die verhalen over geesten die maar geen rust kunnen vinden omdat ze op een vervelende manier aan hun eind zijn gekomen en het daarom nodig vinden de nieuwe bewoners met ketting gerammel uit hun slaap te houden.

In het begin dacht ik ’s nachts nog wel eens stemmen te horen. Na een tijdje kwam ik er achter dat het mijn ingewanden waren die na een overvloedige Franse maaltijd nog wat overuren maakten. Ja, die stilte…, daar moesten we wel even aan wennen, en als het stil is, dan hoor je natuurlijk het kleinste geluidje.

Toen ik van de week dan ook wakker werd van een hoop gerommel op zolder, gevolgd door een ijzige gil, schoot ik overeind in bed.

Nou ben ik helemaal geen held, maar in dit soort gevallen word ik toch liever geconfronteerd met de werkelijkheid dan met mijn op hol slaande fantasie. Want uit ervaring weet ik, dat je dan nog verder van huis ben.

Toen mijn hart weer een beetje tot bedaren was gekomen, ging ik gewapend met een zaklantaarn naar het achterhuis, want daar was het geluid vandaan gekomen.

Er heerste een doodse stilte.

Het nadeel van zaklantaarns is, dat ze net leeg zijn op het moment dat je ze echt nodig hebt.

Dat was nu ook het geval; in eerste instantie gaf hij nog wel een krachtige bundel licht, maar dat nam in korte tijd af tot niet meer dan het licht van een kaarsvlam, nog net voldoende om mezelf ervan te overtuigen, dat het hoog tijd werd dat hier een keer werd opgeruimd.

Omdat ik tussen de verzameling kisten, kratten, potten, pannen en ander ongeregeld goed, bij het zwakke licht niets kon ontwaren dat verantwoordelijk zou kunnen zijn voor het angstaanjagende gegil besloot ik een kijkje op de vliering te nemen.

Om daar te komen moest ik een gammel laddertje beklimmen en mijn hoofd door een luik in de vloer steken. Nou vind ik dat overdag al een hachelijke onderneming, omdat je nooit weet wat je precies tegen zult komen. Midden in de nacht, bij het zwakke licht van een zaklantaarn, die het bijna opgegeven had, was het ronduit beangstigend.

Toen ik mijn hoofd voorzichtig door het luik stak, leek het of iets of iemand een vochtige koude dweil op mijn hoofd en in mijn nek legde. Tegelijkertijd verloor ik het grootste deel van mijn gezichtsvermogen, omdat er een waas voor mijn ogen kwam. Nog net kon ik twee gedaanten onderscheiden die met grote snelheid langs mij roetsjten en via een gat onder het dak naar buiten verdwenen. Toen ging het licht van de zaklantaarn helemaal uit.

Daar stond ik midden in de nacht in het pikkedonker. Er was geen streepje licht te bekennen.

In het laatste licht van de zaklantaarn had ik nog net kunnen zien dat het twee katten waren, die door een spleet tussen het dak en de muur het huis uit gevlucht waren, maar het was me nog steeds niet duidelijk wat er nou precies op mijn hoofd en in mijn nek lag.

De belangrijkste zorg was wel om zo snel mogelijk van die onheilsplek weg te komen.

In de haast om in het pikkedonker het bewoonde gedeelte van het huis weer op te zoeken, liep ik natuurlijk overal tegenop, maar toen het uiteindelijk gelukt was en ik voor een spiegel stond zag ik, dat mijn hoofd met een dikke laag spinrag bedekt was. Die nacht is er niet veel meer van slapen gekomen.