Frites alors !!!

De eerste maanden van het jaar waren heel stil op de blog. Maar dat komt zeker niet omdat we niks te vertellen hadden. Verhalen genoeg. Maar geen tijd om ze in het hoofd te ordenen en er iets leesbaars van te maken.
Vandaag doe ik toch een poging. Terwijl honderden vogels elkaar proberen te overstemmen en de nacht zijn shift overgeeft aan de dag.
Zoals de meesten ondertussen weten werd onze tijd de voorbije maanden volledig in beslag genomen door ons nieuw project Resto Loco. De eerste mobiele Belgische frietbarak in het zuidwesten van Frankrijk.
We lieten niks aan het toeval over. In februari verbleef ik een week in Vlaanderen met maar één doel voor ogen. Zoveel mogelijk friet-cultuur opsnuiven. Ik wilde er alles over weten. Ik kreeg de kans om enkele avonden mee te draaien bij Polle van ‘t Giels frtuurke, een friturist in hart en nieren die al twintig jaar de heerlijkste frietjes bereidt. Ik stelde er honderden vragen, kreeg nog meer antwoorden en tips van goudwaarde. Merci Polle. Altijd welkom hier.
Ik kocht de typische Belgische gereedschappen en grondstoffen die je nodig hebt om echte Belgische frietjes te maken. Dingen die je in Frankrijk onmogelijk kan vinden.
Toen ik daarna thuiskwam gingen we pas echt aan de slag. We stripten, samen met Alain, onze Franse vriend die technisch heel sterk is,  onze Peugeot J9 tot op het bot en begonnen daarna centimeter voor centimeter terug met de opbouw. Alles goed doordacht, met aandacht voor het kleinste detail. Iets wat veel Fransen soms wat uit het oog verliezen. Dat het kleinste detail het grootste verschil kan maken.
Toen kwam, als een geschenk van de engeltjes, Simon op ons pad.
Die van twee, weliswaar niet te hard gekookte eitjes en een half stokbrood een straalvliegtuig kan maken. De Franse Macgyver. Maar dan in het kwadraat.
Vrijdag laatstleden testten we eindelijk, na maanden hard labeur,  onze installaties en maakten we voor het eerst Belgische frietjes en snacks voor een beperkt publiek.Na tien dagen afwezigheid kwam de zon net op dat moment vanachter de wolken tevoorschijn en zette ons in het licht. Een mooier signaal konde we echt niet krijgen. En iedereen was laaiend enthousiast. De smaak, de knapperigheid, het uitzicht. Alles werd perfect bevonden.
Toen wisten we dat we er klaar voor waren. Voor de grote vuurdoop. Die gisteren plaatsvond.
We nodigden vrienden en kennissen uit voor onze eerste try-out. Gratis frietjes voor iedereen.
Fransen, Belgen, Nederlanders, Engelsen, Schotten. Een bont internationaal allegaartje stroomde toe om ons nieuw kindje te komen bekijken. En om te proeven van wat we hen aanboden.
Zelfs in mijn stoutste dromen had ik niet kunnen voorzien dat de reacties zo overweldigend zouden zijn. Ik zal jullie de details besparen maar iedereen was laaiend enthousiast.
Een Engelse vriend van ons was tot tranen toe geroerd.
Een Franse dame nam voorzichtig een bakje frieten van me over, alsof er kunststukken van hand-geblazen glas inzaten.
En nog iemand anders van ongekende origine, hij leek me rechtstreeks uit de Tora-Bora grotten te komen, ging net niet in een baan om de aarde door zijn enthousiasme.
De eerste stap is gezet. De kogel is door de kerk. We zijn er klaar voor. Honderd procent.
Ik wil hierbij mijn allerliefste vrouwtje bedanken. Die me de vrije hand heeft gegeven. Het volle vertrouwen. Haar geduld, liefde en enthousiasme hebben me door de voorbije maanden geholpen.
Van uw correspondent ter plaatse.
A+