Franse uitvinding de valbijl of Guillotine werd in Nederland ook 'met succes'gebruikt

Reactie van Bert Spoelstra op 29 Juli 2020 op 13.55

Weet je, Theodora, we kunnen nog lang en breed blijven discussiëren over jouw en mijn mening m.b.t. dit onderwerp, maar ik heb daar geen zin in. Ik heb in al die jaren zo ontzettend veel ellende, verdriet, bloed en onrecht mogen/moeten meemaken, dat ik inmiddels blij ben met pensioen te zijn kunnen gaan. En af en toe speelt mijn lichte vorm van PTSS nog op en komt er veel in dromen terug uit die tijd. En ja, een verdachte waarvan het bewezen is dat hij het feit heeft gepleegd, wordt meestal inderdaad veroordeeld. Maar ik heb er ook -van diezelfde categorie- vrij de rechtbank zien uitlopen omdat ergens de één of andere sukkel een formuliertje niet of verkeerd had ingevuld. Elke gewiekste advocaat springt daar gelijk bovenop. Begrijp me goed: de advocatuur is er ter bescherming van de rechten van de verdachte en dat is een prima zaak; een echte rechtsstaat waardig. Tegenwoordig gaat het daar bij de meeste advocaten niet meer om. Ze huilen weliswaar krokodillentranen dat ze aan waarheidsvinding doen, maar in werkelijkheid is voor hen maar één ding van belang: de cliënt vrij krijgen. En anders niks. En daar waar het Openbaar Ministerie haar beweringen bewijzen moet, kan de advocatuur ongestraft leugens verkopen en verbalisanten en getuigen belachelijk maken... Ach, ik heb het allemaal zo vaak van nabij meegemaakt! Gelukkig heb ik in de laatste dertig jaar veel zaken en emoties van me kunnen afschrijven in romanvorm. Tot nu toe kon ik dan ook zestien boeken schrijven en publiceren; een heerlijke uitlaatklep..! Ik ben niet verbitterd of gefrustreerd, maar wel blij dat ik er vanaf ben.

Overleden Reactie van Theodora Besse op 29 Juli 2020 op 15.04

Klopt Bert, bij mij speelde precies hetzelfde toen ik in de horeca ging werken. Nooit spijt van gehad. Ineens van de zware zorgen van een sociale advocaat alleen maar werken met mensen die uit waren of met vakantie. En die dus altijd plezier wilden maken. Wel viel het me op dat je de ene dag nog in je mantel werd geholpen door zeer beschaafde heren en de volgende dag werd uitgekafferd door de eerste de beste plebejer, omdat bijvoorbeeld z'n eitje niet zacht genoeg was gekookt... 

We stoppen dus, voor beide standpunten is iets te zeggen. 't Is maar van welke kant je het bekijkt. 't Was me toch een genoegen om met je te discussiëren en het heeft me ook aan het denken gezet.

Reactie van Bert Spoelstra op 29 Juli 2020 op 21.55

Inderdaad Theodora, zinvolle discussie en even goeie vrienden..!

En ja, Max, dat klopt. Het is niet algemeen bekend dat de doodstraf in Duitsland -al vóór de komst van de nazi's- bestond uit onthoofding. Dat gebeurde tot ergens in de twintiger jaren van de vorige eeuw met een handbijl. Daarna werd een instrument ontwikkeld, afgeleid van de Franse guillotine. Het ding was echter beknopter en lager (0ngeveer 2.50 meter hoog) en grotendeels uit staal gemaakt. Het eerste model heette Manhardt. Nadat Hitler het in Duitsland voor het zeggen kreeg, steeg het aantal doodvonnissen geweldig. Hij verordonneerde toen een goedkopere en eenvoudige Fallbeil te laten maken. Dat gebeurde in de gevangenis van Tegel, waarnaar die Fallbeil (ook wel als "Schwertmachine" aangeduid) werd genoemd. Zowel de Tegel als de Manhardt werden gebruikt in 22 z.g. "Richtstätten" verdeeld over het Duitse rijk. Zover mij bekend werden in het Derde Rijk meer dan 16.000 mensen, mannen en vrouwen, onthoofd. Een van de beruchtste Richtstätten, was de executieloods van de gevangenis Plötzensee in Berlijn. Alleen daar al, in een ruimte iets groter dan een garage, werden in die jaren ruim 3000 mensen met een rechterlijk vonnis volgens de toen geldende wetten gedood. Daarvan stierf de meerderheid door onthoofding van een daar staande Manhardt. Ook enkele honderden mannen werden aan de -daar nog steeds aanwezige- slagershaken opgehangen. Onder andere de daders van de 20 juli 1944 aanslag op Hitler kwamen aan die haken aan hun einde. Na de Tweede Wereldoorlog bleef deze doodstraf bestaan voor de twee Duitse staten. De meest beruchte beul uit het nazirijk heette Johann Reichardt en hij onthoofdde (een absoluut record) meer dan 3.200 mensen. De Amerikanen namen hem in dienst en lieten hem nog eens 156 nazi's ophangen. De doodstraf werd in 1949 in West Duitsland afgeschaft maar aan de andere kant van de Muur, in de DDR bleef de doodstraf d.m.v. de Fallbeil bestaan. Tot in 1968. In dat jaar werd de Fallbeil uit de laatste Richtstätte in Leipzig (geheim!) verwijderd en werd een doodvonnis in diezelfde ruimte uitgevoerd middels een onverwacht nekschot. Ook wel de Russische Methode genoemd. Deze doodstraf werd voor het laatst in 1981 uitgevoerd. Een medewerker van de HvA (Haubtverwaltung Aufklärung = de buitenlandse spionagedienst van het Ministerium von Staatssicherheit) met de naam Werner Teske kreeg toen zo'n onverwacht nekschot. Hij had willen overlopen naar het Westen... Met het in onbruik raken van de Fallbeil in de twee Duitslanden en het stukzagen van de Franse guillotine, verdween deze verschrikkelijke vorm van staatsmoorden... 

Reactie van A.L. Longayroux op 29 Juli 2020 op 23.29

Interessant verhaal Bert, een goede toevoeging !

Ik denk dan weer:

'' de mens is zijn medemens een wolf'.

Je reactie hieronder, dit zijn de huisregels. 

• ‹ Vorige
• 1
• 2
• Volgende ›
• Pagina