Franse tuten-vriendelijkheid alias beleefdheid

We stonden met tien auto’s voor het stoplicht. Vijftig meter verderop mochten negen auto’s doorrijden. Vlak voor de mijne haast een gendarme zich met een paar grote stappen naar het midden van de weg. Met een resoluut gebaar word ik naar de kant gedirigeerd. Foute boel! Als ik ben uitgestapt, vraag ik op vriendelijke, maar wel wat pesterige toon èn in het Nederlands of meneer Nederlands spreekt. Dat blijkt niet het geval. Dus ik spreek nu eventjes geen Frans. Waarom zou ik het die monoglotes Fransen gemakkelijk maken?

Door de ervaring gerijpt snap ik dat hij le permis et la carte grise wil zien. Die zijn in orde. Nu maakt hij duidelijk dat hij ook de verzekeringspapieren wil zien. Ik wijs op het vignet op de voorruit. Zijn collega knikt, want die heeft het al gecontroleerd. En - merde-merde! - de banden blijken ook al goed. Wat nu?

Ik word in gebiedend Frans naar het plein aan de overkant gestuurd – met auto en al. Ik begrijp dat natuurlijk niet onmiddellijk. Als ik op dat plein eindelijk naast de tutenauto sta, vraagt die ene nogmaals naar mijn rijbewijs, gaat in de auto zitten, slaat iets open dat op een computer lijkt en begint vakkundig het toetsenbord te bewerken. Vakkundig?

Hij wist zijn verse tikwerk en begint opnieuw. Zijn collega kijkt hoopvol toe. De tweede poging om met weet-ik-veel-met-wie-of-wat contact te krijgen, mislukt ook al. Ik wil weten wat ze doen en spreek opeens Frans. Die lummels tonen zich niet eens verrast. En geven geen antwoord.

Hun derde controlepoging mislukt eveneens. De heren geven het op. Pas als ik mijn rijbewijs terug heb, vraag ik nogmaals naar de bedoeling van al dit gedoe. Het blijkt dat ze mijn permis niet vertrouwen. Die kan ik - nom de dieu - wel vervalst hebben!.... Dus willen ze de echtheid daarvan vaststellen. Maar ja: met al dat moderne spul, da’s echt niet een-twee-drie gedaan, hoor! Ze lopen zonder verder iets te zeggen weg. Zijn ze teleurgesteld? Ik bedank ze, in het Frans! en uiteraard uitermate vriendelijk, voor hun vertrouwen. Ik hoor een van de twee iets mompelen. Maar ik weet niet of dat voor mij is bestemd. Het zal toch geen excuus geweest zijn?

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20190602, Korte Verhalen, Overheid

Reactie van Dick Dijs op 5 Juni 2019 op 8.19: Doorgaan? Ja-Ja, jaap. Weest niet bevreesd.Ik laat me door dwaze meningen noch ondoordachte veronderstellingen heus niet van de wijs brengen. En ook niet door allerlei loze adviezen en al helemaal niet door gescheld, zoals dat deze week met overgave is beoefend door verdedigers van de ó-zó Heilige Hermandad. Er kan over dit boeiende land en zijn inwoners nog veel schrijven – ook al is het flut, volgens een criticaster deze week. Heerlijk-heerlijk!

Reactie van Dick Dijs op 5 Juni 2019 op 8.22: vergeet ik de bovenstaande reactie te beginnen met @jaap . dom-dom.

Reactie van Tessa48 op 5 Juni 2019 op 9.00: Als ik zo de eerste alinea van uw proza doorlees, valt mij weer het woordje "pesterig" op.

Ach wie wind zaait zal storm oogsten.

Reactie van El Burro Català op 5 Juni 2019 op 20.09: In Hilversum/ 't Gooi noemden wij een politieagent ook wel een "tuut". Twee politieagenten "twee tuten". Klonk lekker stoer. Want wetend dat dit eigenlijk 'straattaal' was. Het woord 'smeris' kwam ook voor. Jaren '60/ '70. Nog steeds?

Reactie van pino op 6 Juni 2019 op 9.07: Se non è vero, è ben trovato. Toch leuk om te vertellen.

Reactie van pino op 10 Juni 2019 op 12.49: Se non è vero, è ben trovato. Toch leuk om te vertellen.

Reactie van wilma op 11 Juni 2019 op 10.13: En als je in Nederland bent en een nederlandse politieagent geen frans spreekt, spreek jij dan ook geen nederlands ? Kinderachtig !!