Franse recycling 2

Een voorafje. Wat hieronder volgt, was bedoeld als deel van mijn stukje van vorige week, maar dat bleek, met ruim 5000 lettertekens, te lang voor één bijdrage. Ik heb het toen dus stante pede in tweeën gedeeld. Dat vorige stuk ging over het hergebruik van allerlei materialen. Nu hoofdzakelijk over de moeizame omgang van Fransen met afspraken. Toch handhaaf ik maar de oorspronkelijke kop.

=============================================================

Martine had dus bananen gekocht voor Joël en in die papieren zak kreeg ik perziken mee. Weet u nog? De eerste ontmoeting met Joël heb ik nog goed in m’n geheugen. Hij kwam met een buurman ter kennismaking een glas drinken. Joël was toen net als zelfstandig loodgieter (als zetzetpeeër!....) voor zichzelf begonnen. Zou hij in mijn plastiek vat van tweehonderd liter aan bijna de onder- en aan dito de bovenkant kranen willen lijmen? “Geef maar mee.” Aan het eind van die zaterdagmiddag brengt hij het vat terug.
“Wat ben ik je schuldig, Joël?”
“Niks. Et voilà, ik heb een mandje eieren voor je meegenomen.”
Zo dus.

Je hoort weleens dat Nederlanders, die hier hun (vakantie)huis willen opknappen, restaureren of moderniseren, massaal gebukt gaan onder een in hun ogen Frans-nationale kwaal - het niet nakomen van afspraken door leveranciers en ambachtslieden. Toegegeven: ze gaan hier wat losjes met afspraken om en soms, potverdorie, zijn ze kort van memorie en dat kan best weleens lastig zijn. Negen uur ’s morgens kan drie uur ’s middags worden, of aanstaande dinsdag verschuift stilzwijgend naar volgende week vrijdag.

Ik heb drie zo’n zes meter hoge bomen om te zagen. Via-via krijg ik het telefoonnummer van een bomenomzager in een naburig dorp. Hij komt over een week of zes, eind mei want dan heeft hij toch nog wat ander werk in de buurt. Begin augustus is hij nog niet geweest. Hij was druk. Hij komt nu aanstaande donderdag. Maar mooi niet.
Ik iemeel een tuincentrum. Krijg zelfs geen antwoord.
Een jonge knul (een zetzetpeeër), toont, dankzij het ingrijpen van een kennis, belangstelling voor de klus, komt op de met hem afgesproken dag, en zelfs stipt op tijd (à pic), om het karwei te bekijken en een offerte toe te zeggen. Ik zeg hem dat ik geen rekening hoef, dat ik contant betaal, dat hij niks tegen de belasting moet zeggen – en ook niet aan zijn vrouw, wat bij de drie mannen die met hem zijn meegekomen nogal wat hilariteit veroorzaakt.
Het kan ook averechts uitpakken. Een buurman wil zijn, door een erfenis verkregen terrein, laten meten. Ik krijg per brief door de landmeter de datum op waarop de operatie zal plaats grijpen. Volgende week donderdag. Ik blijf de hele dag thuis. Maar wat ik ook zie: geen landmeter. Hij heeft mij een dag te vroeg ontboden. Op vrijdag klopt hij bij zijn opdrachtgever op de deur. Maar helaas: ik sta dan op punt van vertrekken voor een tripje naar Bretagne. En zeg ze dat ik gisteren beschikbaar was en wens ze sterkte. De heren kijken me verbaasd na. Zoiets geks hebben ze nog nooit mee gemaakt. Ik evenmin. Maar dat zeg ik ze niet.

Nog een heel erg verse ervaring. Als bij regenweer de wind tegen de schoorsteen slaat, heb ik daar een lek. Drie weken geleden heb ik buurman Guy (een zetzetpeeër!) gevraagd of hij daar wat aan kan doen. Dat kan hij. Maar hij is nu zelfs nog niet naar het euvel komen kijken. Begin van de week heb ik twee platte doosjes met groenten (courgettes, uien, aardappels, tomaten, wortelen, bieten – hoe krijg ik dat op?) van hem gekregen. Vandaag heb ik die doosjes bij hem op zijn tuintafel gezet - met een schriftelijk bedankje en een herinnering aan mijn fuite d’eau. Ik ben benieuwd.

Tot zover een geep uit mijn geduldoefeningen. Ik heb bijgeleerd.

Met een wat mindere afspraakgevoeligheid en wat meer flegma valt er heus wel met die Franse slordigheid?gemakzucht? te leven. Boos worden heeft een averechts effect. Dreigen met het intrekken van de opdracht wordt met schouder ophalen aangehoord. Geduld, een glas, een grap maken timmerman of aannemer wel wat welwillender. Als het echt te bot of te zot wordt, dus als het werk pas op Saint Glinglin dreigt te worden aangepakt, is het tijd om minzame wapens in stelling te brengen.

Joël, waar is waar, bulkte van het werk. Hij maakte zes dagen per week zes overuren en had zelfs geen tijd afspraken te komen afzeggen. Eindelijk krijg ik opnieuw beloofd dat hij de volgende avond zijn overuren bij mij komt besteden. “Om zeven uur ben ik bij je.” Hij is er om kwart over zeven - om te zeggen dat hij weer weg gaat.
In de kelder belooft hij me met de hand op het hart de volgende ochtend echt te komen werken. Ik kan niet anders dan akkoord gaan, maar zet wel een stok achter de deur.
“D’accord, Joël, je komt morgen om acht uur. Zo niet, dan mag ik met je vrouw naar bed.”
Hij zegt niks, grinnikt wat voor zich uit en nipt nog eens aan zijn troussepinette.
De volgende ochtend rijdt hij zowaar het erf op.
Maar niet om acht uur.
Joël is er al om kwart voor acht.

===============================================================

Dicktum 6: In het land der blinden kijkt men niet op een turfje

============================================