Franse recycling 1

Martine heeft eergisteren bij de Super U voor Joël bananen gekocht. Bijna een pond, voor 36 centimes. Hoe ik dat weet? Ik krijg van hen bijna een kilo perziken mee, in de papieren zak waar die bananen in hebben gezeten.
Waarom ik dat vertel? Omdat ik deze mini-kleinigheid herken als typisch Frans, althans als iets typisch van deze plattelandsstreek, niet alleen in het hedendaagse recycling-tijdperk, maar van oudsher. Alles werd en wordt hier doelmatig gebruikt en hergebruikt en hergebruikt en nog eens hergebruikt. Morgen doe ik in die papieren zak van Martine net geplukte appels voor de zeer bejaarde moeder van een bevriende geitenboer. Hij geeft mij dan in dat speciale doosje wat eieren mee.
Niks werd en wordt achteloos weggegooid. Schijnbaar onbruikbare touwtjes worden in een potje bewaard. Kromme spijkers worden recht geslagen. Bot geworden zagen worden gevijld. Een gebroken steel van een hamer, van een bijl of een spa wordt vervangen door een stevige tak van een vlier- of een andere boom uit de heg of uit de houtwal. Afgewaaide takken worden te drogen weggelegd om de kachel of de  mee aan te steken. Kliekjes worden omgezet in aantrekkelijke gerechten. Regenwater wordt opgevangen. Alle plantaardige resten belanden met mest uit konijnen-, kippen- en duivenhok op een hoop voor wat geen compost, maar ‘nouvelle terre’ wordt genoemd. Van brandnetels wordt in een ton door vergisting een verschrikkelijk stinkende gier gemaakt, waarmee het bodemleven en de plantengroei worden geactiveerd. Enzovoort enzomeer.
Nieuwkomers hebben, als zij deze instelling niet vanuit Nederland meebrengen, even tijd nodig om zich deze Franse verschijnselen eigen te maken. Dat gaat ook op ook de gewoonte om dingen die als waardeloos in de poubelle kunnen worden gedaan, in dank terug te geven. Heb je een plastiek zakje tomaten-uit-hun-eigen-tuin gekregen, geef je dat zakje terug – gelijk of enkele dagen later. Hetzelfde doe je met de verpakking van eieren. En met het spaanhouten doosje met pruimen. Heb je bij een van de buren een doosje lucifers laten liggen, dan wordt dat bewaard om het wat later terug te geven – wat ook wordt gedaan als het alleen maar om een luciferdoosje gaat. “Voilà, c’est à toi.” Het is een kwestie van wennen, beter gezegd: van áánwennen.

 (Lees verder op Franse Recycling 2)