Francofileintje 9

Zeker tien jaar geleden (ik heb helaas geen exacte referentie meer, maar heb dit altijd onthouden) is er door een groot internationaal taleninstituut een onderzoek gedaan naar de wijze van converseren en de verschillen daarin tussen enkele Europese volkeren.. Dit is wat ik me ervan herinner:

Finnen: persoon A zegt iets. Dan valt er een stilte. Dan zegt persoon B iets en valt er een stilte. Dan zegt persoon A weer wat en weer is het even stil.

Nederlanders; persoon A zegt wat, dan zegt persoon B wat, waarna persoon A weer wat zegt.

Fransen: persoon A zegt wat en nog voor hij is uitgesproken zegt persoon B wat, maar nog voordat hij zijn zin heeft kunnen afmaken, valt persoon A alweer in.

We zijn wel eens in Finland op vakantie geweest en we spreken geen letter Fins, maar die kalme manier van converseren met af en toe een stilte menen we opgemerkt te hebben. Een Fin die we hierover aanspraken vond het een karikatuur, maar in de kern wel waar. Voor wat betreft de Nederlanders en de Fransen klopt het als een bus. Na meer dan twintig jaar intensief met Fransen te hebben gewerkt, gesproken, maar ook gerelaxt, in persoon of aan de telefoon, kunnen we bevestigen dat dit beeld van door elkaar kakelende Fransen helemaal klopt. En nog altijd zijn we er niet aan gewend en nog altijd erger ik me eraan. Franse praatprogramma’s op TV? Een grote kakofonie van door elkaar lullende hoofden. Werkelijk niet om aan te horen! Leuk land, dat Frankrijk, leuke mensen ook, die Fransen, maar dit zouden ze echt moeten afleren!

Wim

< Vorige bijdrage

Reactie van Ingrid de Eerste op dinsdag: Ik mag dan gerechtigd zijn (j'ai le droit) om vergaderingen bij te wonen. Niemand laat elkaar uitspreken, de één gilt nog harder dan de ander. Op een bepaalt moment valt er een beslissing maar je weet niet hoe die tot stand gekomen is. Geef mijn portie maar aan Fikkie.

Reactie van Rob van der Meulen op dinsdag: @ Wim, een klein beetje tegengas. Ik ben jarenlang verslaafd geweest. Aan praatprogramma's op de radio (France Inter) en met name interviews met personen die op de een of andere manier iets te betekenen hebben. Schrijvers, dichters, wetenschappers, politici, toneelspelers, captains of industry en ga zo maar door. Opvallend: de journalist stelt een vraag en laat de geinterviewde uitpraten, ook al duurt het vijf, tien minuten.

Vergaderingen: in internationaal verband, ook in Parijs, helpt de sturende hand van de voorzitter. Soms geholpen door een stoplicht in het midden van de vergadertafels, cirkel of carré. Spreektijd per delegatie beperkt. Oranje betekent: afronden graag. Rood: de voorzitter schakelt onverbiddelijk de microfoon uit. En inderdaad, niet representatief voor wat in Frankrijk meer voorkomt. Een ellenlang betoog en dan pas aan het eind in de laatste paar zinnen komt de aap uit de mouw. Had dat dan meteen gezegd.....

Het vermogen van Fransen om tijdens een vergadering drie verschillende subdiscussies te voeren en te volgen en vervolgens naadloos van gespreksgroep A naar B of C over te schakelen is iets dat de Nordics niet gewend zijn. De Franse voorzitters meestal wel, die komen dan afrondend met een conclusie waarvan je je afvraagt: heb ik wat gemist hier aan tafel? Waarschijnlijk wel, de voorzitter had die van te voren al uitgeschreven, onzichtbaar aanwezig in zijn of haar tas.

Reactie van Louise (68) op woensdag: Voor de Nederlanders die rustige politieke/actualiteiten én interessante praatprogramma's willen zien: op France 5, "C'est dans l'air" met Caroline Roux om 17h45. Op LCI vanaf 9h met Amélie Carouer. Met specialisten over de onderwerpen en waar niet wordt geschreeuwd zoals op C News van de pro rus Bolloré!

Reactie van Bartelds op woensdag: @Wim. Helemaal herkenbaar. Ik kom me 1op1 goed redden in het Frans. Maar als vrijwilliger bij de gemeente vergadering over tourisme bij wonen was een hele klus wanneer iedereen door elkaar aan het praten was over verschillende onderwerpen