Francofileintje 8

Een paar jaar geleden zaten we op een terras op de Place de la Répiblique, in onze voormalige woonplaats Orange (84).

Op het tafeltje naast ons lagen vier mobile telefoons en daaromheen zaten vier jonge mannen, twintigers, schatten we, druk te discussiëren. Eén van de telefoons rinkelde en de eigenaar nam zichtbaar verstoord op. Hij luisterde even, zei toen: ‘J’peux pas te parler, J’suis posey avec mes bros à la Place Rep en train de chiller’ en gooide de telefoon weer op tafel.

Hij zag ons lachen en zei, met een verstoorde blik: ‘Quoi?’

We legden hem uiterst beleefd uit dat we natuurlijk niet hun gesprek zaten te volgen, maar dat we niet konden helpen te horen wat hij daarnet in zijn telefoon riep. We vonden dat wel erg veel Franglais.

‘Hoezo?’

‘Drie woorden in die ene zin komen uit het Engels: posey, bros en chiller,’

Enigszins opschepperig riepen ze door elkaar dat ze heel goed Engels spraken.

We gingen dus verder in het Engels en vroegen: ‘Doen jullie dat bewust: Engelse termen door je Frans gooien, of is dat iets van jongerentaal?’

Hun Engels was niet goed genoeg om dat in één keer te verstaan, dus ik herhaalde mijn vraag langzaam en duidelijk articulerend. En ze wisten een conversatie in het Engels vol te houden, maar dat was dan weer een Engels met erg veel Franse woorden, of we moeten eigenlijk zeggen, op zijn Frans uitgesproken woorden. We hadden moeite om ze te volgen. En na nog wat meer uitwisselingen constateerden we dat we nu toch een aardig Franglais-gesprekje hebben gehad.

Er is veel veranderd sinds we voor het eerst in Frankrijk kwamen. We zijn er nog niet, de Franse jeugd spreekt nog geen vloeiend Engels, zoals de meeste Nederlandse jongeren, maar het Franglais is een aardige tussenstop. Op weg naar een betere toekomst.