François Hollande - Wat staat Europa te wachten?

Op 12 augustus 1954 werd in Rouen de kleine François Gérard Georges Hollande geboren. Zijn verre voorouders stammen af van protestanten welke de Nederlanden in de zestiende eeuw ontvluchtte.

Zijn vader George was arts met extreem rechtse ideeën. Zijn moeder Nicole, die werkte als sociaal en maatschappelijk werkster, was uitgesproken links.

Hieruit mag afgeleid worden dat het huwelijk tussen de ouders van François op zijn zachtst uitgedrukt regelmatig onder grote spanning stond.

In 1968 braken overal in Frankrijk rellen uit. De vader van Hollande had het idee dat de communisten zijn praktijk zouden confisqueren en besloot daarom  naar het meer welvarende Neuily-sur-Seine te vertrekken om daar een nieuw bestaan op te bouwen.

Is het een toeval dat Nicolas Sarkozy later van 1983 tot 2002 burgemeester werd van deze gemeente?

Onder invloed van zijn zorgzame moeder werd François langzaam maar zeker tot socialist gekneed. Samen met zijn moeder volgde hij in 1965 al de strijde tussen Mitterrand en Charles de Gaulle.  Hij werd fan van Mitterrand en zou dat altijd blijven. Waar anderen meer over begonnen te hellen naar de modern ingestelde socialist Michel Rocard bleef Hollande trouw aan Mitterrand.

Hollande studeerde aan de Ecole des hautes études commerciales de Paris en volgde de opleiding rechten aan de Ecole Nationale d´Administration, maar bleef politiek actief. Er wordt gezegd dat hij zich toen al zag als toekomstig president van Frankrijk.

In 1980 meldde Hollande zich als vrijwilliger voor het campagneteam van Mitterrand. Op dat moment leek deze kansloos maar Mitterrand werd ondanks alle bezwarende protesten de nieuwe en eerste socialistische president. Hollande werd opgenomen in de presidentiele staf. Vandaaruit begon hij zijn lange weg naar het Élysée.

In datzelfde jaar (26 jaar oud) stelde hij zich kandidaat voor de Nationale Assemblee. Niet dat hij enige hoop koesterde, maar daar kon hij de confrontatie aangaan met Jacques Chirac. Dit staaltje van durf vestigde wel zijn naam in de rijen van de PS.

Veel erkenning kreeg hij echter niet van zijn grote voorbeeld. Door Mitterrand werd hij nooit beloond met een ministerspost. Wel wist hij zich in 1997 te verzekeren van het voorzitterschap van de Parti Socialiste. In 2002 moest hij knarsetandend toekijken hoe de toenmalige premier Jospin de eerste ronde van de verkiezingen tot president niet doorkwam.

Vijf jaar later dacht Hollande dat zijn tijd was aangebroken. De  zoveelste deceptie volgde. Zijn levensgezellin Ségolène Royal bleek beter in de markt te liggen en weer verdween Hollande naar het tweede plan.

In 1973 was hij gaan samenwonen met Ségolène Royal met wie hij samen vier kinderen kreeg. Tot een huwelijk kwam het niet, wel een geregistreerd partnerschap. Het feit dat hij de duimen moest leggen voor zijn partner was volgens velen het begin van het einde van de relatie.

Een jaar na de nederlaag van Royal trad Hollande vrijwillig terug als partijvoorzitter van de PS. Hij werd gekozen als Conseille Général van het departement Corèze, een vergrijsde, nauwelijks bewoonde streek in Frankrijk. Hier kreeg hij zijn handen vrij om zich voor te bereiden op het presidentschap.

Hollande stond bekend als een “watje”. Ook met betrekking tot zijn uiterlijk, te dik en te weinig uitstraling was de nodige kritiek.

Kritiek die hij zich aantrok. Hij ging werken aan zijn uiterlijk en zijn imago. Maar dit watje had één ding goed in de gaten. In zijn jonge jaren verweet hij Rocard dat deze dacht de macht te kunnen veroveren zonder de steun van de toenmalige grote en invloedrijke communistische partij.

Tot op heden heeft Hollande het contact met extreem links gekoesterd.

Tijdens de verkiezingsperiode maakte Frankrijk kennis met een totaal andere François Hollande. Afgeslankt, strak in het pak en een verbeten vechter. Maar vooral als de man die af wilde rekenen met de “snelle jongen” Sarkozy. Geen playboy als president, maar normale president. Een man waarin het volk zich kan herkennen.

Hij versloeg Sarkozy in een ongekend spannende vierkiezing. 51,9% van de stemmen ging naar Hollande.

Geweldig voor de Fransen, maar er komen voorspelbare problemen.

Sarkozy heeft in zijn periode als president keiharde afspraken gemaakt met Europa. Volgens velen noodzakelijke afspraken om aan de financiële en economische crisis een eind te maken.

De socialist Hollande wil aan deze gemaakte afspraken gaan tornen. Zo wil hij de afspraak om de verhoging van de pensioenleeftijd van 60 naar 62 jaar juist weer te verlagen.

Een ander voornemen van hem is de afgesproken bezuinigingen terug te draaien en geld te pompen in het aanzwengelen van de economie.

Waar de Franse gevoelig voor zijn, de werkeloosheid bedraagt momenteel 10% van de beroepsbevolking, is zijn belofte 60.000 nieuwe banen te scheppen.

De vraag blijft wel overeind: “Wie en hoe gaan we dat betalen”.

Hollande zal echter moeten vechten als een leeuw, of zich af moeten keren van Europa. Samen met Duitsland is Frankrijk de sterkste economie van Europa. In het verleden was er sprake van een stevige samenwerking tussen beide landen en er waren keiharde afspraken.

Hollande wil dus aan die afspraken gaan tornen.

De Duitse bondskanselier Merkel, die tot aan het einde Sarkozy steunde, heeft Hollande wel gefeliciteerd met zijn overwinning. Maar ze voegde er meteen aan toe dat elke mogelijkheid tot heronderhandelen uitgesloten is. “Het begrotingspact dat nu op tafel ligt is niet bespreekbaar”. verklaarde zij tegenover persbureau Reuters.

De kritiek die Hollande uitte op Duitsland om te bezuinigen om de Europese schuldencrisis valt dus verkeerd. Zijn plannen om te investeren in de economie om de groei te bevorderen is leuk, maar zal op de nodige tegenwerking stuiten.

De vraagt blijft dus, is Hollande een bijzonder explosieve bom onder het Europa anno 2015?