Feeën en fabels

Zijn jullie ook dol op die legendes en mythes waar de meeste landen zo rijkelijk mee bezaaid zijn? Ik wel, ik kan enorm genieten van die oude volksverhalen, die zo verankerd zijn in de cultuur, de bewoners en de streek. Ook Frankrijk heeft een grote schat aan mystieke en wonderlijke verhalen. Twee van de meest bekende bezienswaardigheden uit onze streek zijn de Pont d’Arc en Le Bois de Païolive, die behalve vanwege hun uitzonderlijke schoonheid en boeiende flora en fauna, ook bekend en geliefd zijn door de legendes die ze met zich meedragen en de mystiek die om ze heen hangt. Om te beginnen met de meest bekende; de Pont d’Arc. Een door de natuur gevormde stenen boog over de rivier de Ardèche, van maar liefst 60 meter breed en 54 meter hoog. Een prachtig natuurwonder, gelegen in de indukwekkende kloofdalen van de “Gorges de l’Ardèche”. Een gebied zeer geliefd door kanoers en wandelaars, natuurliefhebbers, biologen en geologen. Deze boog is in de loop der jaren, eeuwen uitgesleten door het water, maar de oude volksverhalen beweren een heel andere oorsprong…

Ooit was er eens een edelman uit Sampzon, die trouwde met een beeldschoon meisje uit Vallon pont d’Arc. De man aanbad zijn mooie jonge vrouw, maar hij was tevens erg jaloers. Zijn echtgenote had veel aanbidders, en op een dag kon haar man er niet meer tegen en sloot haar op in een toren bovenop de Arc, wat op dat moment nog niet uitgesleten was door het water maar gewoon een hoge rots was. De vrouw zat eenzaam haar dagen uit op die rots, totdat op een dag een pelgrim voorbij kwam, die om een slaapplaats vroeg aan de echtgenoot. Deze ging akkoord en nam de pelgrim mee naar de top van de rots waar zijn vrouw opgesloten zat, om zijn gast het mooie uitzicht en zijn landerijen te laten bewonderen. Toen de edelman echter even niet oplette, ging de pelgrim er vandoor, bevrijdde zijn vrouw en vluchtte met haar richting de rivier de Rhone. Toen de twee uit zijn zicht verdwenen waren, smeekte de edelman tot de God van de Echtgenoten om zijn vrouw bij hem terug te brengen. Zijn smeekbede werd verhoord; er volgde een oorverdovend lawaai en de rots opende zich waardoor de rivier zich een weg kon banen, de pelgrim en zijn vrouw meevoerend op de stroming. De twee kwamen bij de voeten van de edelman terecht, de edelman nam zijn vrouw in zijn armen en de pelgrim veranderde in een duivel met twee hoorntjes, en terwijl hij woedend in het niets verdween liet hij een sterke zwavelgeur achter. De Arc was inmiddels een stenen boog geworden; de Pont d’Arc was geboren.

Le Bois de Païolive; nog zo’n indrukwekkend gebied, gelegen in het zuiden van de Ardèche. Een bos van zo’n 15 km2 ,voornamelijk bestaande uit steeneiken en grillig gevormde kalkrotsformaties. Het kalksteenmassief van de Paiolive ontstond zo’n 150 miljoen jaar geleden. Destijds bedekte de zee nog de regio, en door de kalkafzettingen ontstonden beetje bij beetje de rotsen. Toen de zee zich terugtrok, ontstonden verschillende rivieren, waaronder éen van de belangrijkste, de Chassezac. Kloofdalen werden uitgesleten door het water, de zogenaamde “Gorges”. Door de combinatie van water, sneeuw en ijs werden er boven- en ondergrondse labyrinthen in het zachte kalksteen gevormd, in het frans “failles” of “lappiaz” genoemd. Weer en wind heeft door de eeuwen heen de rotsen gevormd tot wat ze tegenwoordig zijn; prachtige natuurlijke beeldhouwwerken.

De bewoners noemen het bijzondere bos ook wel “Le bois des Fados”, oftewel “Feeënbos”. Er werd vroeger geloofd dat er feeën en andere mystieke wezens woonden in en tussen de rotsen. Elke rots heeft bovendien zijn eigen verhaal, er werd zelfs door sommigen beweerd dat mensen en dieren door tovenarij in steen waren veranderd… Als je goed kijkt kun je inderdaad verschillende dierenvormen ontdekken, zoals onder andere “L’ours et le lion” (de beer en de leeuw), en “L’éléphant” (de olifant). Maar ook “Les 3 seigneurs”, de 3 heren, kun je er terug vinden. Ok, een beetje fantasie erbij gebruiken, maar dan ontdek je echt vanalles.

Le Bois de Païolive was in vroegere tijden ook een geliefd toevluchtsoord voor Protestanten tijdens de godsdienstoorlogen en voor struikrovers. Door de grote oppervlakte, dichte begroeiing en ontelbare grotten en gangen was het een uitgelezen gebied om zich te verstoppen of om onder te duiken. Tegenwoordig zijn er een paar wandelpaden aangelegd door het bos, elke route aangegeven met een eigen kleur. Zo is er “Le circuit de la Vierge”, aangegeven met groene pijlen en erg leuk voor de kinderen. De wandeling duurt niet lang, ongeveer een uur, en leidt je langs de meest opvallende rotsformaties. Als je de wandelkaart koopt krijg je er een plattegrondje bij met de beelden die je kunt ontdekken, een leuke zoektocht voor jong en oud. Ook is er een route die langs een gerestaureerde “hermitage” (kluizenaarswoning) leidt, én eentje voor de avonturiers, langs de kloofdalen van de Chassezac.

Uiteraard is het verboden om van de paden af te wijken, vooral om de flora en fauna te beschermen, maar je kunt bovendien ook makkelijk verdwalen in dit bos. Dit is al meermaals voorgekomen, elk jaar zijn er wel een paar eigenwijze toeristen die het toch niet kunnen laten om op eigen houtje andere routes te nemen. Gelukkig is dit altijd goed afgelopen, en heeft er nog niemand de nacht hoeven doorbrengen. Want laten we eerlijk zijn, fabels of niet, het moet niet echt aangenaam zijn om in het donker op zo’n plek te moeten verblijven, hoe mooi het er verder ook mag wezen. Het schijnt trouwens dat er heel vroeger wél eens mensen verdwenen zijn. De meesten vermoeden dat ze gewoon in éen van de ontelbare, onbekende kloven of avens (“verticale” ingangen naar grotten) zijn gevallen. Maar er zijn nog steeds enkele oudere streekbewoners die geloven in de oude volksverhalen dat het bos betoverd was, en die beweren dat deze pechvogels wel degelijk in beelden zouden zijn veranderd. Tja, wat er nou werkelijk gebeurd is zullen we wel nooit te weten komen…

• http://nathaliedewilde07.wordpress.com/