fata morgana

Hij had sowieso al een lichte aversie tegen smartphones in het algemeen en tegen Apple in het bijzonder, maar zijn vrouw had een paar jaar geleden een iPhone van dochter kunnen overnemen. Het was niet anders.

Samen met zijn vrouw zat hij in het café een espressootje te drinken met een glaasje water erbij en hij moest alleen maar even een sms’je naar iemand sturen om een bepaald misverstand dat op de loer lag te voorkomen. Bij het schrijven van een sms op dit vreselijke apparaat wordt het schermpje, dat feitelijk veel te klein is, voor de helft ingenomen door het toetsenbord, dat werkelijk veel te klein is. Het is dan ook een hele kunst om met je lompe vingers het juiste lettertje aan te tikken en niet diegene die ernaast staat. Dat geeft op zich al genoeg reden voor ergernis, maar tot zijn grote opwinding wijzigt dat kolereding ook nog eens zonder te vragen al zijn zorgvuldig gekozen Franse woorden in een totaal onsamenhangend geheel van Nederlandse tekst. Blijkbaar is dat een corrigerende instelling die je zou kunnen wijzigen of uitzetten als je dat wilt. Weet hij veel, hij wil gewoon een simpel Frans berichtje schrijven.

Met een hoop gevloek en gemopper krijgt hij het uiteindelijk toch voor elkaar. Zijn tekst is klaar, hij wil het alleen nog even nalezen. Om het hele verhaal op dat minischermpje te kunnen overzien moet het toetsenbord uit beeld verdwijnen en hij weet dat dat kan. Hij weet alleen niet hoe, dus hij vraagt het aan zijn vrouw, want die lijkt er meer verstand van te hebben. En dat heeft ze ook. En ze wil hem ook erg graag helpen. En ze dacht ook dat ze wel wist hoe het moest … maar ze verwijdert per ongeluk zijn complete bericht.

Oeps.

Met een enorme brul smijt hij het apparaat tegen de met vrolijke ski-taferelen beschilderde muur aan de andere kant van het café rakelings langs de verbaasde hoofden van de andere cafézitters en ziet vergenoegd toe hoe de telefoon in honderden stukjes uit elkaar spat.

Dat laatste is niet helemaal waar, mijn vader hield zich in al scheelde het niet veel. Het was wel een heerlijke ontlading geweest, denk ik, als hij zich wel had laten gaan en ik had de mijne er waarschijnlijk solidair achteraan gesmeten, zo ben ik ook wel weer. Dan waren we samen gaan lunchen, heel tevreden met onszelf, onbereikbaar voor iedereen en onbewust van alles wat er buiten onze maaltijd in de wereld gebeurde. Dat had trouwens heel goed gepast bij het restaurant waar we uiteindelijk terecht kwamen. 

Eens in de zoveel tijd lunch ik afzonderlijk met mijn vader en mijn moeder om even ongestoord en ongegeneerd te kunnen kletsen over alles en iedereen. Niet zo effectief als iPhones tegen een muur smijten, maar ook heerlijk bevrijdend.

Bij onze zoektocht naar een geschikte tent, hadden we al een aantal afwijzingen en dichte deuren moeten incasseren toen we opeens als een soort fata morgana dit schilderachtige terras ontwaarden. Ronde tafeltjes met witte tafelkleedjes stonden nonchalant verspreid onder de naar hars geurende coniferen. Een stenen trappetje leidde naar een romantisch paadje dat achterlangs tussen de bomen liep en weer uitkwam bij de tuin vol bloemen en bloeiende struiken die het terras aan de andere kant begrensde. We stapten zo in een 19e eeuws schilderij van Renoir of Manet.

De bediening was uitermate vriendelijk, al duurde het allemaal wel een beetje lang, wij schikte ons met genoegen in het tempo van honderd jaar geleden. Naast ons zaten vier ouwe vrijsters wachtend op hun voorgerecht een glaasje absint te drinken en achter ons zat een klunzige Engelse dichter met een lorgnet het menu te bekijken. Zijn persoonlijke houten kistje met servet, notitie blokje en ganzenveer was door de bediening reeds op tafel gezet. De maaltijd was niet heel verfijnd, maar de ambiance des te meer en voordat we er erg in hadden waren we opeens drie uur verder zonder ook maar één moment op onze telefoon te hebben gekeken. Hoogste tijd om de rekening te gaan aanvaarden. 

Op aanwijzing van de serveerster vond ik de deur die mij via een gang bij een kantoortje bracht waar een middelbare dame op een middeleeuwse computer de administratie verzorgde. Vóór mij stond al een stokoude man te wachten, voorover hangend op zijn wandelstok om overeind te blijven. Behalve zijn leeftijd waren ook de vele genuttigde roseetjes schuldig aan zijn wankele evenwicht, zo begreep ik later toen hij aan de beurt was om zijn rekening te betalen. Voorlopig was dat nog lang niet het geval, eerst waren de vier ouwe vrijsters nog bezig. Gezellig kwebbelend schreven ze ieder met halen en krullen hun afzonderlijke cheque uit, om vervolgens het voltallige personeel dat uit de keuken was opgetrommeld ter afscheid te omhelzen.

Mijn geduld begon toch wel een beetje een grens te bereiken toen eindelijk de stokoude meneer het kantoortje binnen mocht schuifelen. Er werd een stoel voor hem bijgeschoven en uitgebreid naar zijn welzijn geïnformeerd. Dit beloofde ook geen vlotte afhandeling te worden. LUID en DUI-DE-LIJK AR-TI-CU-LE-REND (de stokoude man hoorde niet meer zo goed) werd het geschreven bonnetje met al zijn consumpties ter controle aan hem voorgelezen, waarna het aantal glazen rosé nog kon worden gecorrigeerd. Vervolgens voerde de dame één voor één de overeengekomen consumpties met de bijbehorende bedragen in op de middeleeuwse computer, zodat  deze, hoera, hoera, helemaal zelf de bedragen bij elkaar op kon tellen. Het apparaat was zijn tijd wél ver vooruit. Toen vele minuten later de betaling een feit was, nam de middelbare afreken-dame de wankele man bij de arm en bracht hem stapje voor stapje naar een rustig bankje in de tuin waar hij even kon bijkomen van deze hele gebeurtenis. Voordat ze het pand verliet wees ze mij nog op de salon, waar ik in een gemakkelijke stoel kon wachten op haar terugkomst.

Een halfuur later reden wij opgelucht de 21ste eeuw weer in. Mijn iPhone gaf allemaal berichtjes aan.

Gezellig