Ezelsoren voor de Ouders

Een Engelse organisatie stelde dit voorjaar een doe-lijst op van dingen die een kind voor zijn 12de gedaan zou moeten hebben. Van een heuvel rollen, een dam bouwen, een vogel uit je hand laten eten, dat soort dingen. Een goed idee om kinderen een beetje te helpen. Ook al zou ik soms de ouders op ons Franse vakantie-boerderijtje graag een beetje op willen schudden.

‘Hebben de jongens zin om mee te gaan naar…’.
‘Morgen’, zegt de vader door de half-open deur. ‘Morgen gaan ze mee’.
Op de sofa zitten twee jongens, 10 en 12 jaar, met een laptop op schoot.
‘Ik begrijp dat wel’, zegt de vader. ‘ Ze zijn even on-line, om een beetje te wennen. Het is toch een vreemde omgeving, zo’n boerderij’.
Wennen? Maar zijn ze nou helemaal belazerd? Wennen ammehoela!
Ik trap de deur open en duw de man hardhandig opzij, hij kan zich nog net staande houden. Ik storm naar binnen en sleur de kinderen aan hun haren mee naar de stallen. Hun DS op de grond trap ik aan barrels.

In mijn gedachten.

‘Ja hoor, morgen kunnen ze Arthur het varkentje ook nog voeren’, zeg ik.

Bij onze eerste varkensslacht was mijn grootste zorg niet het varken dat sterven moest, maar een klein hummeltje. Hij huppelde heen en weer tussen de oude mannen met de petten en het knorrende varken in de kooi. Het jong had nog een luier aan, hij zou toch niet bij de slacht blijven, het doodsschot zien en het bloeden? Maar jawel, hij bleef en hoe ik ook probeerde voor zijn neus te staan, tussen het huppelen door zag hij gruwelijke details. Gelukkig merkte hij niet dat ik hem wilde beschermen, hij zou vast doodsbang geworden zijn.

Een meisje van een jaar of vier. ‘Wil je mee, in de kar achter de trekker?’, vraag ik de kleine, zulke dingen doe ik graag. Nou, dat wil ze wel. Moeder moet ook mee, begrijpelijk, het is de eerste keer.
‘Dat maakt wel veel lawaai hoor, muisje, zo’n traktor’, zegt ze tegen de kleine.
Ik steek de sleutel in het contact. Voorgloeien. Muisje kijkt bezorgd.
‘Nog even muis, en dan komt het lawaai van de motor, niet schrikken hoor’. Muis grijpt haar moeder stevig beet.
‘Mamma beschermt je wel, muisje van me’.
Het angst-infuus is helemaal open gedraaid, het muisje heeft bange bolle ogen.
‘Let op hoor...’, zegt het angst-infuus.
WROEM!
‘BWAAHHHHHH’, gilt de kleine muis en kruipt weer terug in haar moeder.
‘Kom maar bij mamma hoor’, zegt mamma tegen haar muis.

Sinds de kleine hummel van mijn eerste varken van zijn luier af is en heeft leren rekenen op school, helpt hij zaterdags soms het varkensvlees bereiden. Ik vind dat schitterend. De bloemtjesjurk draait de worsten met de worstenmachine en de kleinzoon op Reebocks legt de knoopjes. De varkens zijn voor het gezin als de lijm die vroeger van varkensbotten werd gemaakt. Die romantiek zie ik des te scherper sinds ik ook gezinstragiek rondom het varken hebt meegemaakt.

Ze was 10 jaar, veel te dik en kwam elke ochtend naar de stallen, vooral om de varkens te voeren. Varkens waren haar lievelingsdieren. Ik hield m’n hart vast als ze met het pannetje gerst wankelend langs de zware beesten schuifelde, haar motoriek was niet zo goed, varkens zijn beter ter been. Ze had dezelfde bouw als haar ouders, die hun vakantiehuis niet uit kwamen. Zelfs niet om met hun dochter naar haar lievelingsdieren te kijken.
‘Op onze laatste dag komen pappa en mamma me filmen’, zei het dikke meisje.
Maar pappa en mamma kwamen niet.
De vroege ochtend van vertrek had ze een video-camera bij zich.
‘Kun jij me filmen terwijl ik de varkens eten geef, op mijn laatste dag?’.
‘Natuurlijk kan ik dat’, zei ik en ik kon wel janken om haar eenzaamheid.
Haar tekening heeft de varkens overleefd

Soms is het tragisch, maar soms is het echt een feest, zoals deze week. Drie jongens, 9, 10 en 11 jaar, ze rennen de hele dag. Naar de pruimen onder de pruimenbomen, naar de waterval, naar de koeien in de stal. De oudste rent voorop, de kleinste klampt aan, een kort lint door de groene wei.
‘Mag ik proeven, Alex?’, vraagt de oudste. Hij wil de warme koeienmelk, vers uit de uier.
‘Ik ook, ik ook’, roept de kleinste en wiebelt op de punt van zijn schoenen, als een hongerig jong vogeltje. Tuurlijk mogen ze proeven, ik stuur ze naar huis met een 'dingen-gedaan-lijst' om van te dromen.
'Blèègh, vies', zeggen ze en rennen er weer vandoor.

Vrijgelaten door hun ouders kennen ze geen angst. Dat ikzelf met angst besmet ben geraakt merken ze niet als ze een rondje sturen op mijn tractor.
Welke man durft het nog aan om een vreemd kind op zijn schoot te zetten? Met tractor rijden zet ik ze op één been, hoe deksels moeilijk dat ook schakelen is.
Vroeger liep ik nog wel eens hand in hand met die kleine meisjes in roze jurkjes om naar de koeien te gaan kijken. Ik heb daar jammergenoeg nooit een goede foto van gemaakt en nu is het te laat.

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20120829, Dieren, Kinderen

Reactie van Frans op 30 Augustus 2012 op 10.35: Link gecorrigeerd + dit is de lijst...

Reactie van Babs Mollema-Schmidt op 30 Augustus 2012 op 12.27: Ik heb het overzichtje geprint, geplastificeerd en opgehangen voor onze gasten!!

Reactie van Carla op 30 Augustus 2012 op 17.06: Weer bedankt, Alexander. En ik geloof dat mijn kleinkinderen, dankzij het feit dat ze in de Ardeche wonen ( ja, de kids van Nathalie) al aardig op weg zijn om het 'Dingen om te doen' lijstje af te werken.

Reactie van Maria op 30 Augustus 2012 op 21.17: Zeer aansprekend verhaal! Op een naburige camping, bevolkt door hoofdzakelijk Nlers met hele jonge kinderen zie ik precies hetzelfde. Ouders, veelal dertigers met 2 of 3 jonge kinderen die niets anders doen dan sjouwen met hun laptops, tablets en mobieltjes etc om een zo goed mogelijk bereik te vinden. Met de kinderen wordt absoluut niets gedaan of naar omgekeken. Leve de lieve meiden van de animatie die er nog wat avontuur inbrengen. Ouders zien absoluut niet dat hun kinderen iets vernielen, troep in het zwembad gooien, met piepkleine kittens sjouwen en het kippenhok in sluipen om de kuikens te vangen. Als de wifi tijdelijk door onweer niet werkt dreigt er oorlog, gaan ze weg met of zoeken alle Mc.Do's en Office de tourismes in de regio om te kunnen skypen, mailen of andere onzin dingen te doen.

Er is niets treurigers dan een heel gezin van 5 personen allemaal met zo'n ding in hun hand te zien en die niets tegen elkaar te zeggen hebben.

Reactie van Nathalie de Wilde op 7 September 2012 op 13.43: Ik heb hier nog een top-5 van dingen die je gedaan moet hebben voor je 12de. Misschien niet echt spectaculair, maar volgens mijn kinderen een "must";

1) Op een luchtbed de stroming afvaren op een rivier

2) Bramen, vijgen en eetbare bloemen plukken voor een lekkere lunch

3) Tijdens een heldere sterrenhemmel op je rug liggen en proberen om de sterrebeelden te ontdekken. Ook leuk; vormen zoeken in de wolken

4) Een mooi boeketje veldbloemen plukken voor op tafel

5) Wedstrijdje "stenen stapelen" bij de rivier

Reactie van Lena op 7 September 2012 op 13.49: Bedankt Alexander voor ook dit mooie verhaal. Het brengt me helemaal terug naar mijn eigen jeugd. Als dochter van een lerares Frans, opgroeiend in de jaren 60 en 70, toen de bomen ineens de hemel ingroeiden, brachten wij de zomervakanties (een maand!) altijd door bij boeren die een paar kamers verhuurden. Niet alleen heb ik zo vrijwel alle streken van Frankrijk leren kennen, maar ook jouw hele to-do-list af kunnen werken. 's Morgens voor half 7 zachtjes opstaan om met de boer mee te kunnen de koeien naar de wei brengen in de Cantal, met de boerin mee de bergen in om te kijken hoe het met de herder was die op de hoge vlaktes kaas maakte en alleen een schuurtje had om in te wonen, bovenop de graandorsmachine zitten, met de boer in Normandië mee de maïsvelden inspecteren, hoog op de kar zitten bij het van het land halen van het hooi en/of stro, meehelpen bij het slachten van de eenden (die ik juist de afgelopen weken dagelijks had mogen voeren en van mij allemaal een naam hadden gekregen). Zo ook bij de boer die konijnen fokte en het raadsel van de geslachte kip die bijft bewegen. En natuurlijk eindeloos spelen in de hooischuur, hutten bouwen van de strobalen, dammetjes bouwen in het beekje en leren zemmen in de Ardèche. Aan foto's maken werd niet gedaan, dus ik koester deze herinneringen in mijn geheugen. Mijn eigen kind heeft ook de hele to-do-list afgewerkt en ook zij al lang voor haar 12e. Zelfs zonder te weten van het bestaan van de lijst. Voor wat Frankrijk betreft is mijn opzet mislukt: vanaf haar 7e kwamen we bij een heerlijke camping in de Dordogne uit met minstens 35 paarden.Weg plan om haar ook alle streken van Frankrijk te laten zien! Wel stond ook zij elke ochtend zelf voor dag en dauw op om de stallen mee schoon te maken, als alle andere kinderen nog uitsliepen. Niks heerlijker dan de rust en stilte van de vroege ochtend, met alleen het gesnuif en geschuivel van de paarden. Maar o.a. dankzij deze camping heeft zij haar passie ontdekt en heeft zij inmiddels al weer enkele jaren hierin haar eigen bedrijf (paarden), naast haar studie. Dus ook daar heb ik geen spijt van. Fantastisch dat je nu kinderen de kans geeft hetzelfde te beleven, het leven kan zo eenvoudig zijn, toch?