Ezelsoren voor de Ouders

Een Engelse organisatie stelde dit voorjaar een doe-lijst op van dingen die een kind voor zijn 12de gedaan zou moeten hebben. Van een heuvel rollen, een dam bouwen, een vogel uit je hand laten eten, dat soort dingen. Een goed idee om kinderen een beetje te helpen. Ook al zou ik soms de ouders op ons Franse vakantie-boerderijtje graag een beetje op willen schudden.

‘Hebben de jongens zin om mee te gaan naar…’.
‘Morgen’, zegt de vader door de half-open deur. ‘Morgen gaan ze mee’.
Op de sofa zitten twee jongens, 10 en 12 jaar, met een laptop op schoot.
‘Ik begrijp dat wel’, zegt de vader. ‘ Ze zijn even on-line, om een beetje te wennen. Het is toch een vreemde omgeving, zo’n boerderij’.
Wennen? Maar zijn ze nou helemaal belazerd? Wennen ammehoela!
Ik trap de deur open en duw de man hardhandig opzij, hij kan zich nog net staande houden. Ik storm naar binnen en sleur de kinderen aan hun haren mee naar de stallen. Hun DS op de grond trap ik aan barrels.

In mijn gedachten.

‘Ja hoor, morgen kunnen ze Arthur het varkentje ook nog voeren’, zeg ik.

Bij onze eerste varkensslacht was mijn grootste zorg niet het varken dat sterven moest, maar een klein hummeltje. Hij huppelde heen en weer tussen de oude mannen met de petten en het knorrende varken in de kooi. Het jong had nog een luier aan, hij zou toch niet bij de slacht blijven, het doodsschot zien en het bloeden? Maar jawel, hij bleef en hoe ik ook probeerde voor zijn neus te staan, tussen het huppelen door zag hij gruwelijke details. Gelukkig merkte hij niet dat ik hem wilde beschermen, hij zou vast doodsbang geworden zijn.

Een meisje van een jaar of vier. ‘Wil je mee, in de kar achter de trekker?’, vraag ik de kleine, zulke dingen doe ik graag. Nou, dat wil ze wel. Moeder moet ook mee, begrijpelijk, het is de eerste keer.
‘Dat maakt wel veel lawaai hoor, muisje, zo’n traktor’, zegt ze tegen de kleine.
Ik steek de sleutel in het contact. Voorgloeien. Muisje kijkt bezorgd.
‘Nog even muis, en dan komt het lawaai van de motor, niet schrikken hoor’. Muis grijpt haar moeder stevig beet.
‘Mamma beschermt je wel, muisje van me’.
Het angst-infuus is helemaal open gedraaid, het muisje heeft bange bolle ogen.
‘Let op hoor...’, zegt het angst-infuus.
WROEM!
‘BWAAHHHHHH’, gilt de kleine muis en kruipt weer terug in haar moeder.
‘Kom maar bij mamma hoor’, zegt mamma tegen haar muis.

Sinds de kleine hummel van mijn eerste varken van zijn luier af is en heeft leren rekenen op school, helpt hij zaterdags soms het varkensvlees bereiden. Ik vind dat schitterend. De bloemtjesjurk draait de worsten met de worstenmachine en de kleinzoon op Reebocks legt de knoopjes. De varkens zijn voor het gezin als de lijm die vroeger van varkensbotten werd gemaakt. Die romantiek zie ik des te scherper sinds ik ook gezinstragiek rondom het varken hebt meegemaakt.

Ze was 10 jaar, veel te dik en kwam elke ochtend naar de stallen, vooral om de varkens te voeren. Varkens waren haar lievelingsdieren. Ik hield m’n hart vast als ze met het pannetje gerst wankelend langs de zware beesten schuifelde, haar motoriek was niet zo goed, varkens zijn beter ter been. Ze had dezelfde bouw als haar ouders, die hun vakantiehuis niet uit kwamen. Zelfs niet om met hun dochter naar haar lievelingsdieren te kijken.
‘Op onze laatste dag komen pappa en mamma me filmen’, zei het dikke meisje.
Maar pappa en mamma kwamen niet.
De vroege ochtend van vertrek had ze een video-camera bij zich.
‘Kun jij me filmen terwijl ik de varkens eten geef, op mijn laatste dag?’.
‘Natuurlijk kan ik dat’, zei ik en ik kon wel janken om haar eenzaamheid.
Haar tekening heeft de varkens overleefd

Soms is het tragisch, maar soms is het echt een feest, zoals deze week. Drie jongens, 9, 10 en 11 jaar, ze rennen de hele dag. Naar de pruimen onder de pruimenbomen, naar de waterval, naar de koeien in de stal. De oudste rent voorop, de kleinste klampt aan, een kort lint door de groene wei.
‘Mag ik proeven, Alex?’, vraagt de oudste. Hij wil de warme koeienmelk, vers uit de uier.
‘Ik ook, ik ook’, roept de kleinste en wiebelt op de punt van zijn schoenen, als een hongerig jong vogeltje. Tuurlijk mogen ze proeven, ik stuur ze naar huis met een 'dingen-gedaan-lijst' om van te dromen.
'Blèègh, vies', zeggen ze en rennen er weer vandoor.

Vrijgelaten door hun ouders kennen ze geen angst. Dat ikzelf met angst besmet ben geraakt merken ze niet als ze een rondje sturen op mijn tractor.
Welke man durft het nog aan om een vreemd kind op zijn schoot te zetten? Met tractor rijden zet ik ze op één been, hoe deksels moeilijk dat ook schakelen is.
Vroeger liep ik nog wel eens hand in hand met die kleine meisjes in roze jurkjes om naar de koeien te gaan kijken. Ik heb daar jammergenoeg nooit een goede foto van gemaakt en nu is het te laat.

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20120829, Dieren, Kinderen

Reactie van Alexandra van Schelle op 30 Augustus 2012 op 7.04: Wat heerlijk en helaas wat vreselijk!

Gister mijn eerste dag weer op school (geef les op middelbare ned school) en dus vertellen vertellen over de vakantie;

'de vakantie was te kort. Wat heb je gedaan? Thuis gebleven. Ben je met je vrienden op stap geweest? Naar het strand? Lekker naar buiten? Nee, ik heb video spelletjes gedaan. 7 weken? Ja.' De eenzaamheid straalde van deze jongen af.

Maar is het beter om 3 weken naar de Dominikaanse Republiek te gaan met je vader en 3 weken door Thailand te reizen met je moeder?

Mag ik heel veel kinderen naar je toe sturen? Ze zijn ouder dan 12 maar hebben vaak erg weinig op hun lijst staan.

Dank je voor je verhaal

Alexandra

Reactie van Sandra Anema op 30 Augustus 2012 op 7.43: Wat heerlijk zo´n gastheer die niet zijn wenkbrauwen optrekt wanneer de kinderen eens lekker luidruchtig zijn

of nu even niet de rust hebben om te blijven zitten, omdat ze dat het hele jaar al moeten. Ik hoop dat jullie in nog

heel veel jeugdherinneringen mogen voorkomen!

Reactie van Nathalie de Wilde op 30 Augustus 2012 op 8.42: Weer een prachtig verhaal Alexander. Bedankt!

Reactie van Nathalie de Wilde op 30 Augustus 2012 op 8.55: Het geeft inderdaad stof tot nadenken. Een interessant boek in dit straatje; "Het laatste kind in het bos". Aanrader!

Reactie van Aire Les Biefs op 30 Augustus 2012 op 9.04: Geweldig Alexander ... heb het met veel plezier gelezen. Jammer dat het teveel voorkomt dat kinderen ver van de natuur komen te staan. Jullie leveren een prachtige bijdrage !!

Reactie van Nathalie de Wilde op 30 Augustus 2012 op 9.16: Alexander, het lukt niet om de link te openen. Weet jij hoe dit komt? Alvast bedankt

Reactie van Nel van Rossum du Chattel op 30 Augustus 2012 op 9.18: ja, mooi verhaal

Reactie van Babs Mollema-Schmidt op 30 Augustus 2012 op 9.32: Hallo Alexander,

Ook ik zie ze ieder jaar voorbij komen, de ouders die het zooooo druk hebben met hun eigen leven, hun eigen carriere dat de kinderen er een beetje bijhangen. Het begrip vakantie heeft voor een ieder een andere betekenis en helaas kunnen veel hardwerkende ouders in de vakantie niet veel meer dan uitpuffen. En daar zijn de kinderen dan de dupe van. Gedurende het jaar krijgen ze al weinig mee over de oorsprong van producten (melk UIT een koe, dat zit toch in een pak....) en dat moet dan worden gecompenceerd met een leuke "doe" vakantie op de boerderij.

Gelukkig zijn er ook veel ouders die wel weten hoe het moet en laten die nou het merendeel van mijn gasten behelzen. Ik adverteer alleen in de groene vakantie gids en daar komen over het algemeen nou net die betrokken ouders op af die ik graag wil ontvangen. Met kinderen die weten wat buitenspelen is, waarvoor de DS niets meer is dan twee letters, die zelf hutten bouwen, gaan vissen in ons meertje en inderdaad gewoon lekker lawaai maken. Dat is wat kinderen doen en laat ze, de rest van hun volwassen leven zal het keurslijf al genoeg knellen!! Ook zonder de zeer populaire etiketten die ze al snel krijgen opgeplakt als ze ook maar iets uit de toon vallen. Er zijn gewoon allerlei soorten mensen, waarom moet alles in een hokje worden gestopt? Vroeger heette het kind gewoon druk als hij/zij wat meer aanwezig was, nogmaals kinderen hebben bewegingsvrijheid nodig, letterlijk, er moet gerend worden. Wat dat betreft is het pad naar ons meertje (berg op/berg af) ideaal op het energieoverschot te beperken..........

Alexander, ik wens je veel groene gasten toe met zeer ondernemende, leergierige kinderen!

Een hartelijke franse groet, Babs Mollema www.pebru.nl www.digitalefotografievakantie.nl

Reactie van Alexander Francino op 30 Augustus 2012 op 9.35: Bonjour Nathalie, de link heeft er iets voor gekregen: tot .../blogs/ moet weg... Groetjes

Reactie van Matty Willigenburg op 30 Augustus 2012 op 10.33: Mooi verhaal Alexander. Gelukkig heb ik ook voornamelijk de gezinnen die Babs beschrijft. Echter ik zou er een lief ding voor over hebben als de ouders ook (in elk geval) tijdens het eten hun "mobiele media" uitzetten. Nu heb ik dikwijls het gevoel dat ze eigenlijk liever bij hun virtuele "vrienden" zijn dan op de plek waar ze zich bevinden...Behalve erg onbeleefd vind ik het ook erg storend. Of heb ik dat alleen?