Ervaringen met remigreren. Is het in Nederland nog wel wat je er van verwacht had?

Omdat er duidelijk wel belangstelling lijkt te zijn over dit onderwerp, maar het op een andere plek niet echt uit de verf lijkt te komen, heb ik dit draadje maar aangemaakt.

Waarom gaan we terug naar Nederland? Maar vooral vinden we daar wat we hadden verwacht?
Is het dorp waar je geboren bent echt nog wel zo leuk als dat je in gedachten had.
Hebben de kinderen, maar ook andere familieleden als broers en zussen wel de tijd en de belangstelling als je langs komt?

Ik heb niet de intentie ook maar één bijdrage te verwijderen, dus schrijven maar.

Groeten,

Janny

p.s. Ik schrijf wel "we" maar voorlopig hebben wij nog niet de intentie terug te gaan. Maar zeg nooit nooit.

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20160424

Reactie van Lex op 25 April 2016 op 22.23: Al 16 jaar woon ik in Frankrijk en riep altijd keihard dat ik nooit terug naar Nederland zal willen. Nederland is te vol, te druk, teveel files, teveel buitenlanders, te onveilig en er is nauwelijks meer een plekje groen te vinden, alles is bebouwd of bestraat. Met mijn geboorteplaats Hilversum heb ik helemaal niets, er is zoveel veranderd dat ik er weinig meer herken vanuit mijn jeugd. Kinderen en kleinkinderen in Nederland zijn heerlijk, maar als ik ze af en toe zie is het ook fijn, ik hoef ze niet alle weken met een bezoekje te vereren.

Tot ik in april voor werk in Drenthe moest zijn en een kamer met ontbijt vond in Orvelte, een dorpje waar de tijd lijkt te hebben stil gestaan. Ik betrapte mijzelf er op dat ik het er erg aangenaam vond, dat de sfeer van het dorpje en de mensen die er wonen mij een fijn gevoel gaven. Hoewel ik de Franse taal prima beheers en makkelijk contact maak met Fransen, vond ik het gemak waarmee ik in het Nederlands met zomaar mensen op straat kon praten, erg prettig en rustgevend. In een dergelijk dorp zou ik best een aantal maanden per jaar kunnen wonen, naast enkele maanden in Frankrijk of een ander land rondom de Middellandse Zee met een aangenaam klimaat.

Ik was ook op verschillende plekken in de Randstad, maar daar zou ik voor geen goud willen wonen. De mensenmassa's, het verkeer, de files, de onverdraagzaamheid en de geur van de steden, geven mij een beklemd gevoel dat ik pas kwijtraak als ik het rommelige België achter mij heb gelaten en voorbij Parijs de weidsheid van midden-Frankrijk tegemoet rijd, op weg naar huis in Lot et Garonne.

Remigreren is een groot woord, maar ik zie mijzelf in de toekomst best meer tijd in Nederland doorbrengen dan nu het geval is.

Reactie van Bram van Zanten op 26 April 2016 op 0.30: Terug naar NL is nu herplaatst door Ludique, maar de vele interessante reacties in januari zijn jammergenoeg voorgoed verdwenen, want die zijn een prima aanvulling op alle bovenstaande reacties. Wij zijn vanaf 1993 geleidelijk ge-emigreerd naar Frankrijk, geruisloos van 6 weken per jaar tot 11 maanden per jaar. Zonder dat dit oorspronkelijk bij onze eerste aanschaf van een ouwe boerenstal als vakantie knutselproject ons doel was. De natuur, de absolute rust, de warme hartelijkheid van de stokoude Maorvandiaux en Morvandelles kregen zo'n vat op ons dat wat ooit als vakantiegrapje begon ons thuis werd. Wegens fysieke problemen die niet matchen met de steile hellingen waarop wij ons huis en onze gîtes hadden, besloten we in 2014 alles in de verkoop te zetten en namen we medio 2015 afscheid van Frankrijk. Ik kan me de gemoedelijkheid van Orvelte voorstellen, datzelfde ervaar ik in Bergen ( NH), waar ik geen roots heb, maar me na heel korte tijd helemaal thuis voel. Gelukkig gaf de opbrengst van ons Frans o.g. voldoende ruimte om ook een stekje, gelijkvloers en drempelloos in Portugal aan te schaffen, waar we de stramme botten verwarmen als het in NL koud is. Remigratie ?? Geen enkel probleem . En als je je Franse contacten wil aanhouden , dan pak je gewoon de auto. Europa is zo klein. Ik ben zelfs verbaasd dat volgens Wim 25 % van onze Medelanders in Frankrijk blijft. Wat ik in de Morvan zag en zie, blijft nog geen 5 % als de werkelijke ouderdomsproblemen boven water komen.

Reactie van Leon Speetjens op 26 April 2016 op 9.20: Beste Jeanette,

je poeme roept me op tot enige troost voor jou. Wat jij zo mooi uitdrukt is eigenlijk in heel Europa in de bange harten van vele mensen. Ze herkennen steeds minder "hun wereld" omdat die nu inderdaad verwaait. Dus het gaat eigenlijk niet over twee landen maar meer continenten en hele culturen en beschavingen. Zie ook die mensen van Nuit Debout: vol haat, ressentiment, nationalisme en afkeer van het andere. Wanhopig pogend om "het wat vergaat" vast te houden en zelfs op te eisen. Met hun goeroes van schokkend soort zoals ene Varoufakis en Lornon.

Ik ben zo vaak verkast in mij leven, dat ik heb besloten te wonen in "mijn hoofd en gedachten" En vooral bij alle e mensen dichtbij van alle soorten waar ik ook maar kom. Ik was net in Nederland bij mijn twee prachtige kleinkids die op hun manier hun weg zoeken. En dan zie en weet ik weer zeker: de mensheid gaat nooit verloren maar doet af en toe wat superstomme en nare dingen. En in die "tussenperiode" leven wij nu..

We zijn hier nu opgetogen omdat... het derde baby-tje er aan komt bij onze diverse buren, ook van diverse kleur en achtergrond. We voelen ons dus gewoon weer opa en oma en zien deze jongere worstelen zoals ook wij deden. Niets lijkt dan veranderd..

Bon courage

Leon Speetjens