Ervaringen met remigreren. Is het in Nederland nog wel wat je er van verwacht had?

Omdat er duidelijk wel belangstelling lijkt te zijn over dit onderwerp, maar het op een andere plek niet echt uit de verf lijkt te komen, heb ik dit draadje maar aangemaakt.

Waarom gaan we terug naar Nederland? Maar vooral vinden we daar wat we hadden verwacht?
Is het dorp waar je geboren bent echt nog wel zo leuk als dat je in gedachten had.
Hebben de kinderen, maar ook andere familieleden als broers en zussen wel de tijd en de belangstelling als je langs komt?

Ik heb niet de intentie ook maar één bijdrage te verwijderen, dus schrijven maar.

Groeten,

Janny

p.s. Ik schrijf wel "we" maar voorlopig hebben wij nog niet de intentie terug te gaan. Maar zeg nooit nooit.

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20160424

Reactie van Mieke op 24 April 2016 op 15.17: Janny en Kees, wat zijn jullie eigen ervaringen en hoe ziet jullie toekomstbeeld eruit?

'Je bent thuis waar je huis staat' is een tegeltjesspreuk. Toch is dit voor mij niet voldoende. Me thuis voelen is ook onderdeel uitmaken van 'iets'. Nee, niet van de Nederlandse groep. Tijdens 15 jaar permanent en 5 jaar tijdens vakanties hier wonen hebben we allerlei activiteiten opgezet zoals een Chambre d'hôtes +table, schilder- en tekenlessen + organisatie van expo's van plaatselijke en verre artiesten, lidmaatschap en voorzitterschap van een koor enz. Niet om mezelf op de borst te slaan maar om aan te geven dat ik (we) actief bezig zijn geweest om te integreren. Daarbij spraken we de taal voordat we ons hier vestigden. Ik heb geen kinderen, mijn familie is overleden, heb die dus ook niet meer. Er is geen reden meer voor mij terug te gaan naar Nederland muv vrienden, die regelmatig hier vertoeven. Door het intensieve contact tijdens die dagen kan ik weer een tijdje voort. Mijn man heeft nog een beetje familie waarvan één in Frankrijk woont en die we een paar keer jaar zien. Mocht het niet goed gaan met familie dan zeggen wij altijd familie kies je niet, vrienden wel. De keren dat ik in Nederland was de afgelopen jaren, vond ik het er prachtig ingericht uitzien, de industrieterreinen bv, het lijken wel chique wijken. De restaurants met hun prachtig gedekte tafels en kunst aan de muur, maar veel is niet echt lekker èn vaak veel te duur. Het de hele dag 'hallo, hoi, doeg' op een afstand horen roepen, ik kan er niet aan wennen. De obligate drie stootzoenen, ik ben er allergisch voor. Hier wordt ook gezoend, maar met meer tederheid naar mijn mening. De Franse medische zorg vond ik tot nog toe uitstekend, beter dan in Nederland. Hoewel nu ook hier de budgetten krimpen en de Assurance Maladie huisartsen bonussen geeft voor het zich houden aan beperkt medicijnvoorschrift, minder doorsturen naar specialisten enz.

De Franse gulheid onder familie, vrienden en kennissen kan ontroerend zijn. De gulle maaltijden, het uren tafelen en de wereld doornemen met veel korrels zout, ik geniet er van. Ik zeg niet dat dat niet mogelijk is in Nederland maar vaak zijn Nederlanders berekenend, te georganiseerd. Vanuit een rotzooi kan hier opeens een lange gedekte tafel klaar staan en hebben velen wat meegenomen zodat je weer kunt genieten van de heerlijkste, simpele gerechten en plaatselijk wijn. De volgende keer neem je dan ook wat mee, zonder te denken : oh ja, daar kun je gratis eten ;-).

Ik zie mezelf niet direkt naar Nederland teruggaan, maar zeg nooit nooit...

Zo, de kop is eraf. Wie volgt? Wim, kom op met de geit !

Reactie van Ludique op 24 April 2016 op 17.16: Terug naar Nederland? Het verhaal van Vincent, opgetekend in mijn column 'Terug naar Nederland' hier op nederlanders.fr, heeft niet enkel Lief en mij ontroerd, maar tevens verhelderd en zeer beslist ook tot nadenken aangezet. Ik weet zo niet op welke pagina het hier ergens staat, maar indien gewenst plaats ik het hier nog eens. U zegt het maar. Vincent (75), dank voor je verhaal over je wens om naar Nederland terug te keren. Het Nederland van jou dat niet echt meer in die vorm en samenstelling bestaat. Voltooid verleden tijd.

Reactie van Wim van Teeffelen op 24 April 2016 op 17.39: Een succesvolle remigratie heeft in mijn ervaring alles te maken met de redenen van de oorspronkelijke emigratie. Nagenoeg elke emigratie heeft duw (weg uit Nederland!) en trek (aangetrokken door Frankrijk) elementen. De meeste emigranten hebben beiden. Dit zijn de twee uitersten die ik ken uit mijn praktijk:

Voornamelijk duw-motieven: Nederland is druk, overvol, jachtig, er is geen rust meer, geen ruimte. Mensen willen weg uit dat alles en de plek waarheen kan bijna overal zijn: Zweden, Tsjechië, Frankrijk, noem maar op. Voor hen die in Frankrijk belanden zijn het vooral de rust, het uitzicht, de ruimte die hun leven kleuren, niet de Fransen, de Franse folklore, de cultuur, de cuisine. In Zweden op een vergelijkbare plek zouden ze even gelukkig zijn geweest.

Voornamelijk trek-motieven: door werk of een relatie, doordat je eerder in je leven in Frankrijk woonde, wordt je door het land aangetrokken. Emigranten schatten in dat ze in Frankrijk gelukkiger worden dan in NL, dat het werk er leuker of beter is, de relaties leuker, en dat gemengd met de aantrekkingskracht van de cuisine, de culture en noem maar op. Deze mensen hoefden vaak helemaal niet zo nodig weg uit NL, maar bij het weggaan was maar één bestemming denkbaar: Frankrijk.

Tussen deze typische duw- en trek-emigranten zitten natuurlijk heel veel tinten grijs. Veel emigranten zullen zowel trek- als duwmotieven hebben ervaren. Bij mijn klanten zie ik het volgende:

Naar mate de duw-motieven een grotere rol hebben gespeeld bij de emigratie is de remigratie moeilijker. Naarmate de trek-motieven een grotere rol hebben gespeeld bij de emigratie is de remigratie gemakkelijker.

Motieven om terug naar Nederland te gaan staan meestal los van de motieven om uit NL te vetrekken: veranderde familieomstandigheden (behoeftig geworden ouders, kleinkinderen), soms oude vrienden die op latere leeftijd steeds meer gemist worden, een enkele keer heimwee. Motieven om te vertrekken uit Frankrijk zijn angst voor ouder worden en afhankelijk te worden voor de Franse voorzieningen voor ouderen, wegvallen van vrienden of familieleden. Je moet dus naar de oorspronkelijke emigratiemotieven kijken om in te kunnen inschatten of een remigratie waarschijnlijk succesvol zal zijn of niet.

Tussendoor mijn persoonljke verhaal: Ik ben naar Frankrjk gegaan vanwege werk, ik heb weinig duw-motieven ervaren. Nadat ik slachtoffer ben gewordne van een gewelddadige overval, ben ik teruggegaan naar Nederland en had werkelijke geen enkele moeite om weer te wennen. Ik had in Frankrijk wonend een prima contact met mijn kinderen, dat heb ik nog steeds nu ik weer in Nederland woon. Mijn kinderen hebben hun eigen leven, één is er zelfs naar Engeland verhuisd. Het maakt allemaal niet zo veel verschil in kwaliteit en kwantiteit van contacten.

Er gaan heel veel Nederlandse emigranten terug. Slechts één op de vier emigraties van NL naar Frankrijk zijn permanent. Verreweg de meeste remigraties gaan prima, remigranten zien al heel snel weer de leuke kanten van NL, zijn snel weer gewend, al zullen velen bepaalde aspecten van Frankrijk missen. Het zijn dus vooral de emigranten die vertrokken zijn op vnl duw-motieven, die grote moeite hebben om weer in NL te wennen.

Tenslotte: er heerst op dit gebied een taboe. Familie en vrienden die achterblijven in Frankrijk voelen het vaak als verraad als iemand uit hun cirkel teruggaat naar Nederland. Frankrijk geweldig vinden en Nederland in negatieve woorden beschrijven (zols Mieke hierboven heeft gedaan) lijkt op dit moment politiek correct te zijn. Toegeven dat sommige aspecten van Frankrijk eigenlijk tegenvallen, daar schamen veel remigranten zich voor. Laat ik er een paar noemen die ik zo hoor van mijn klanten: Fransen zijn zo zwaar op de hand, kankeren altijd, ik mis een beetje vrolijkheid; ik krijg die taal maar niet goed onder de knie, dus ik ben best eenzaam; de armoede op het platteland kan ik niet meer aanzien, ik begin me te schamen voor ons mooie pensioen; die dagelijkse oppervlakige gesprekjes met de buurvrouw en de facteur, daar wordt je toch een beetje simpel van; etc. Dit soort argumenten worden vaak agressief bestreden door Nederlanders die in Frankrijk blijven, waardoor de stress die Nederlanders ervaren die remigratie overwegen alleen nog maar groter wordt. Ik heb veel remigratiedossiers en een opmerkelijk aantal daarvan benadert ons in eerste instantie met schroom, alsof ze zcih schamen voor hun plan. Vaak wordt het plan ook in het geheim voorbereid, omdat ze de confrontatie met vrienden en familie die in Frankrijk achterblijven niet aankunnen. Ze denken ook vaak dat ze een uitzondeirng zijn. Pas als ik ze vertel dat het eerder regel is (namelijk 75%) dat Nederlanders na verloop van tijd terugkomen op hun emigratie en dat het de uitzondering is die blijft, worden deze klanten wat opnener naar hun omgeving.

Dan nog even terug naar de specifieke vraag over kleinkinderen. Kinderen en kleinkinderen zijn er niet voor om jouw leven inhoud en zin te geven. (Groot)ouders die dat wel zo voelen zullen altijd teleurgesteld worden door hun (klein)kinderen, of ze nu twee straten of twee landen verderop wonen.

Wim

Reactie van jaap op 24 April 2016 op 17.47: Ludique, het terugvinden van jouw bewuste column lukt niet, aub het verhaal van Vincent nog eens plaatsen?

Reactie van Leon Speetjens op 24 April 2016 op 19.48: Interessant en deels ook nieuw qua opmerkingen!

Wij wonen al 20 jaar in La France en dat op drie andere plekken. Wij verhuisden samen 25 keer en apart werd het voor mij nu 32 keer. Dus vraag me niet waar ik in Nederland naar kan terug verlangen. mijn kleinkidren van 20 zijn gewend aam opa/opma in Frankrijk, kwamen jong vaak en komen nu nog regelmatig.

Teruggaan is voor ons geen optie: het klimaat verschil (ik woon aan Middell. Zee) alleen al is erg groot. Maar ik zou als er echt een "opdracht voor me zou komen in Nederland met kinderen of kleinkinderen" niet echt aarzelen daarheen te gaan. Ook al wonen allen op plekken waar ik nooit eerder woonde. Dus zeg ik niet nooit.

En een ding moet me van het hart: Nederland veranderde even "hard" als frankrijk denk ik. En wat in Frankrijk NU gaat komen dat zal u allen nog gaan bezig houden. Want enkel een blinde kan ontgaan dat dit land ernstig MOET veranderen en ook dat het NU niet lang meer zal duren. Dus: stel uw "opinies" even uit. En wat als we nog meemaken dat de EU klapt? Niks maf hoor. En de euro dat zou ook wel eens raar kunnen aflopen..

Dus als u denkt "altijd te blijven" dan moet u toch bedenken dat we in Frankrijk grote dingen gaan meemaken. En dat is al begonnen.

Geen paniek hoor maar wees niet naïef!

Dank groet,

Leon Speetjens en ega

Reactie van Ludique op 24 April 2016 op 19.51: Beste @Jaap, de column 'Terug naar Nederland' is op of omstreeks 22 januari 2016 op deze site gepubliceerd. Zou via de 'zoekmachine' moeten kunnen worden teruggevonden. Ik weet niet hoe en of dat werkt. Niet terug te vinden? Zijn er meer leden/bezoekers die de column alsnog of opnieuw willen lezen in dit draadje....? Dan plaatsen we de column opnieuw. Oke?

Reactie van Wim van Teeffelen op 24 April 2016 op 20.15: @Michael,

Ik geloof de statistieken wel: de misdaad in Nederland en Frankrijk is vergelijkbaar en gaat naar beneden. En we hebben gewoon pech gehad, de overval op zich had niets met Frankrijk te maken. We zijn overvallen en ik ben in elkaar geslagen in ons eigen huis. Toen ik uit het ziekenhuis kwam voelde het huis niet meer veilig, en dat is toch een eerste levensbehoefte. We hadden geen ander onderkomen in Frankrijk en zijn 'gevlucht' naar ons pied-à-terre in NL en we zijn niet meer teruggegaan naar Frankrijk. Wat er daarna allemaal met het huis is gebeurd daar kan ik een boek over schrijven (en dat ga ik ook nog wel een keer doen, maar doet in deze discussie niet ter zake).

Als de overval in ons pied-à-terre in NL was geweest, waren we waarschijnlijk naar ons Franse huis gevlucht. Ik voel me net zo op mijn gemak in Frankrijk als in Nederland.

Wim

Reactie van diana op 24 April 2016 op 20.25: Wim.Kan me levendig voorstellen dat een huis niet meer veilig voelt na zo'n ervaring.En ik sta er eigenlijk versteld van dat 75% terug gaat.Best wel veel vind ik dat.Ik durf niet te zeggen dat ik nooit terug ga maar in mijn geval zullen de kinderen wel hier in FR blijven.Eigenlijk de omgekeerde wereld dan

Reactie van jaap op 24 April 2016 op 20.28: sorry Ludique, maar jouw column is (voor mij in ieder geval) onvindbaar in januari 2016

Reactie van ed posse op 24 April 2016 op 21.33: Hoi bij et woord emigreren denk ik toch altijd meer aan et verhuizen naar een plek heeeeeel ver weg, neem de afstand Holland Turkije! De afstand naar Holland is toch binnen een dag autorijden of trein te overbruggen, zeg maar soort van steenworp afstand.

Ook is verhuizen naar Frankrijk wel een beetje een schot in et duister, want je leert natuurlijk de negatieve buurtbewoners pas na een paar jaar kennen, dan komen op eens de koppen boven het maaiveld. Als zo een Frans dorp dan toch tegenvalt is het eerder de weg van de minste weerstand om naar Holland terug te gaan dan een tweede regio uit te zoeken in Frankrijk. ( mijninziens )

Kleinkinderen op bezoek krijgen is natuurlijk meestal ERG leuk!