Er even uit ondanks confinement ....

Beste Nl en B in FR,

Vanuit Barret aan de Meouge wordt er gehoopt dat waar jullie wonen en in de omstreken ervan er een en ander naar wens gaat, gaat dat niet, wat ook hier net als overal elders meer regel dan uitzondering is, ( je hebt het gehoord ! ) nu ja, dan eventueel de wensen bijstellen, zo moet dat ook hier gebeuren.

Beter en vervullender is gewoon zien wat kan, peilen naar wat niet kan en dan het ene mogelijke en nodige doen, keuze moet men dan niet maken en de zaken gaan op de best mogelijke manier, proberenswaard en levenswaard!

Een tijdje geleden als reeds gezegd een mooi “uitje” gemaakt tussen de werken in huis door.

Die dag was de oogst groot, de oogst aan beelden, aan weidsheid en aan stilte,
en ook aan onverwacht geluid: enkele tonnen rots die de wet van de zwaartekracht volgden en zichzelf te pletter stortten een kilometer diep en verdeeld in kleinere blokken en veel stof, nog even “uitbolden” tot ze voor wellicht honderden zoniet duizenden jaren op dezelfde plek in nog kleinere stukken zullen uiteenvallen door wind, water, vorst of de poot van een marmot. Enkel het ook hier volstrekt niet in de hand hebbende toeval zorgt ervoor dat dit mailtje toch nog verstuurd geraakt.

Het toneel: massief van de Devoluy, het dichtsbijzijnde hoogalpenmassief op hooguit drie kwartiertjes rijden van m’n biotoop.

Vanaf de Montagne de Chabre hier achter het dorp is dit massief op 45 km afstand perfect te overzien, daar staat op 2500 m hoogte een groot observatorium uitgerust met een aantal verplaatsbare radiotelescopen : een uitdrukking van het immer zoekende menselijke brein naar kennis, overzicht en betekenis, zelfs ver buiten de aarde, soms denk ik: vooral buiten de aarde, met voorbijzien juist van dat wat nader is dan handen en voeten: die aarde zelf!

D'r was al lang het sluimerende plan daar eens een kijkje te gaan nemen. Nu was er twee weken daarvoor een sneeuwzone overgetrokken, en ik dacht dat deze beklimming nu zelfs niet zou te proberen zijn, wellicht alles ingesneeuwd.
Dat bleek ook zo, duidelijk vanaf hierboven te zien, toch maar op weg gegaan om te kijken hoe hoog er veilig te klimmen was. 'k Had geen crampons ( stijgijzers ) meegenomen, geen gamaschen om de voeten sneeuwvrij te houden, geen pickel en ook geen touwen, gewoon met 2 klimstokken zonder sneeuwringen, een lege maag en een zakmes.

Er moest gelukkig niets, 'k moest nergens geraken, gewoon omhoog, dus gewoon ogen en de rest openhouden en elke keer afwegen hoe hoog de risicos om het hachje of wat anders erbij in te schieten waren.

Met de camper tot op 1300 m hoogte gereden en op een wreedaardig mooi plekje geparkeerd.

Het begon na een halfuurtje boven de boomgrens al vrij spectaculair met 2 steenlawines, ongevaarlijk maar wel indrukwekkend, en vooral als steeds: totaal onverwacht. Die stenen komen toch naar beneden, maar 't kan over 20.000 jaar zijn, of over 3 ½ seconde, zo gaat dat.

Zich daar tegen verzekeren is vooralsnog niet te doen, en iets zo lachwekkend als een “levensverzekering” kan daartegen niet genomen, of toch: alles alert open houden, moest ikzelf die praktijk niet al een halve eeuw toegepast hebben, 'k zou
er nu veel jonger uitzien en perfect geconserveerd op 4000 m hoogte op de flank van de Mont Blanc liggen, goed diepgevroren en een paar tientallen meters per jaar rustig en niet gestoord met het ijs meeglijden richting dal.
Als het dan meevalt zou ondergetekende zo rond de jaren 2100 – 2200 of zo aan de rand of het uiteinde van de gletsjer het wat warmer krijgen en ontdooien.

Als er dan onverhoopt nog mensen zouden zijn, en vooral van die soort die totaal zinloze dingen als bergbeklimmen of zo doen, dan bestaat de kans dat een dergelijk iemand dat restant zou vinden en natuurlijk ( dat betekent: zo gaat het meestal ) direct wereldbekend zou worden en hooguit geprezen om zijn aandacht voor die gebruinde hand of dat belachelijke zwarte hoedje wat uit dat ijs tevoorschijn kwam piepen. Het toeval zou dan -terug- als een biezondere verdienste aangemerkt worden, ook dat gaat gewoonlijk zo.

Terug naar de Devoluy: wat jullie nu eens niet mogen nalaten: even naar de beelden in bijlage kijken, niet omdat die iets fotografisch biezonder zouden zijn, dat zijn deze zeker niet, ieder beginnend amateur kan dat, maar wel om de – en dat is ook niet met deze beelden weer te geven - kwaliteit van de lucht, de helderheid van de hemel, het blauwer dan blauwe blauw, onwelvoeglijk klaar en zuiver!

D'r was deze maal minder kans op mooie artistieke” beelden wegens de blijvende nood tot opperste alertheid, steeds nodig in het hooggebergte, daarvoor ben ik die 2 lawines dankbaar

Voordat die neerdonderden had ik al een lesje gehad: samengewaaide kleurige knisperende beukenblaadjes op een bedje van verse poedersneeuw die op zijn beurt gebed was op een flinterdun laagje ontdooide en terug vastgevroren sneeuw, het ideale recept tot spectakel.
Als ik dat nu zo herlees lijkt het wel op een “echt” recept, niet? Nog enkel een supplement chantilly erbij en het kan geconsumeerd!

Dit recept had een ander effect dan maagpijn of enkele grammetjes in de lenden erbij, het zorgde ervoor dat in een tijd veel sneller dan een lawine kan toeslaan, de ( beide ) benen immens véél hoger de lucht instaken dan gewoonlijk, véél hoger dan die domme kop die de glijpartij niet had zien aankomen.

Bij en dergelijk recept is suspens verzekerd, alleen zal er wellicht nooit om een 2° service gevraagd worden, en of die 2° er komt zal dan weer afhangen van de aandacht en de opgedane ervaring.

Nu, het was een immens mooie tocht, ben amper tot 2000 m hoog geraakt, maar de oorverdovende helderheid was indrukwekkend.

Van op die plaats had ik normaal gezien de zee moeten zien, maar daar de aarde al zo lang de onhebbelijke gewoonte heeft rond te zijn en voorlopig te blijven ging dat niet door.
Zo kan er niet gepronkt worden met een foto van de zee op 200 km afstand, en kun je naar een dergelijk fenomeen ook fluiten, zo zit dat.

Om een lang verhaal kort te maken: op 2000 m hoog rechtsomkeer gemaakt en al huppelend en met bijzondere aandacht voor samengewaaide beukenblaadjes op de beschreven bedjes veilig beneden aangeland.

En : terug richting Meouge, na de schitterende Gorges het zich openvouwende landschap, de bekende silhouetten en de rust, wat was/is het hier toch mooi!

De dag erna, donderdagmorgen, een weeral niet te vergeten XiGongsessie gehad in openlucht, met opgestroopte mouwen en alles open wat welvoeglijk gezien mag openstaan. Deze maal op een paardenweide zonder paarden, waar alles in de schaduw nog stijfbevroren was, in de zon echter lekker warm!
Voeg daarbij het ruisen van “Le Rif”, een stortbeek die de weide afzoomt, soms het kletteren van een rots in de grote rivier die klaargemaakt wordt om de lentewatervloed van smeltwater op te vangen, verder compleet ontbreken van die wattige dingen die in noordelijke streken de zon soms dagenlang verduisteren, ontbreken van knisperende samengewaaide beukenblaadjes, wat een opluchting was,– gewoon – een zeer mooie morgen.

De dag erna werd het dorpsplein versierd voor de Marché de Noël, daarvoor wilde
ondergetekende nog voor het slapengaan wat takken wit schilderen, ze mochten er vooral niet natuurlijk uitzien was gevraagd ( wat zijn mensen toch rare wezens! ).

Dat heeft als positief effect, beste mensen, dat je gespaard blijft van nog meer aaneengeregen woorden, je ziet dat het esoterische gegeven dat alles op alles invloed heeft echt klopt ! 'k Vraag me nu af wat dat in Siberië gaat teweegbrengen, morgen toch eens naar het nieuws luisteren!

Slaapwel , of een mooie dag toegewenst !!!

Als je niet kunt slapen kan het volgende misschien helpen ( een inzichtmail )

Het feit dat je niet slaapt is niet het probleem,
maar het idee dat je zou moeten slapen terwijl je wakker bent

Dus: slaapwel, maar let erop: voor overdag geldt deze goedbedoelde raad niet

frans