Entre Die et Nyons...

À la suite du texte d'avant-hier à propos du fameux bus Renault TN, voici la réaction d'un retraité, ancien 'Chauffeur de bus de Montagne' entre Die et Nyons:

"Mon bus était le seul moyen de ralliement entre ces deux villes surtout en hiver avec la neige et le verglas en montagne. Les gens de la montagne n’avaient pas de voiture : c’est moi qui les ravitaillait en pain, en épicerie, en quincaillerie, en pièces de voitures pour les mécaniciens du coin; j’emportais et distribuais le courrier aux postiers à chaque village, je faisais les emplettes pour les dames au marché (oui, même les emplettes personnelles de vêtements et sous-vêtements...); je déposais leur argent contant à la banque, je leur vendais les truffes au marché. J’emmenais les mariés dans leur village où on m’invitait à boire un pot avec tous les passagers (quand j’en avais), et les gosses du pays attachaient des boites de conserves à mon bus… Tout ça sans reçus ni contrats! La confiance était garantie par une poignée de main (devant le pare-choc, pour la tradition...) On me remerciait en accrochant un poulet ou un lapin ou des truffes à une branche d’arbre avec une note: 'Pour Monsieur le Chauffeur du car de Die'. Les cinq meilleures années de ma vie... Mais le plus drôle, c’est lorsque les bonnes sœurs de la montagne me faisaient ramener le fourrage pour leurs chèvres et encore mieux, emmener les chèvres malades chez le vétérinaire à Nyons...et la pauvre bête de rester entre les voyageurs dans le bus... Meeeh oui, c’était le bon temps ! Et tout le monde était content ! Jean Ferrat avait bien raison !"

NL/

In vervolg op de tekst van eergisteren over de beroemde Renault TN-bus, ziehier de reactie van een nu gepensioneerde voormalige 'Chauffeur de bus de Montagne' (tussen Die en Nyons):

"Mijn bus was de enige manier om te die twee steden met elkaar te verbinden, vooral in de winter met sneeuw en ijs in de bergen. De bergbewoners hadden geen auto: ik bracht hen brood, kruidenierswaren, ijzeren spullen, auto-onderdelen voor de plaatselijke garage; ik nam de post mee en verdeelde het tussen de postbodes van de verschillende dorpen; opde markt deed ik boodschapjes voor de dames (ja, zelfs persoonlijke aankopen als kleding en ondergoed...); ik bracht hun geld naar de bank. Ik nam het net getrouwde echtparen naar hun dorp, waar ze me uitnodigden voor een drankje, met alle passagiers erbij (toen ik tenminste die had) en de dorpkinderen bonden lege blikjes achter mijn bus... Dit alles zonder bonnetjes of contracten! Vertrouwen werd geklinkt met een handdruk (voor de bumper, voor traditie...) Ze bedankten me door een kip of konijn of truffels op te hangen aan een tak met een briefje: 'Pour Monsieur le Chauffeur du car de Die'. De beste vijf jaren van mijn leven.... Maar het grappigste was nog toen de bergnonnetjes me het voer voor hun geiten lieten meenemen of nog beter, de zieke geiten naar de dierenarts in Nyons lieten brengen.... en het arme beest tussen de reizigers in de bus mekkeren... Ja, het was een goede tijd! En iedereen was blij! Jean Ferrat had groot gelijk!"

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20171129, Cursussen en Opleidingen, Kunst en Cultuur

Reactie van Michiel Terwindt op 2 December 2017 op 11.36: Leuk verhaal Sylvain ! Je zou bijna heimwee krijgen naar die tijd . Helaas was natuurlijk niet alles zo romantisch ,zoals de armoede. Wat dat betreft is er niet zoveel veranderd .